ایمان در معارف و سیره سجادی: تفاوت میان نسخه‌ها

| موضوع مرتبط = ایمان

| عنوان مدخل  = [[ایمان]]

| پرسش مرتبط  = ایمان (پرسش)

}}

[[ایمان]] از ریشه [[امن]]، به معنای [[تصدیق]] چیزی یا [[اطمینان]] به کسی یا ایجاد اطمینان و [[آرامش]] در [[قلب]] خویش یا دیگری است<ref>مقاییس اللغه.</ref>. دستیابی [[انسان]] به آرامش و اطمینان با [[اعتقاد]] به [[خدا]] و تصدیق او ممکن می‌شود، از این رو واژه “امن” برای مفهوم ایمان بوده است<ref>التحقیق فی کلمات القرآن الکریم.</ref>. پاره‌ای از [[متکلمان شیعه]] ایمان را با [[معرفت]] یکسان دانسته و عمل را از آثار خارجی معرفت شمرده‌اند.

براساس [[قرآن]]<ref>{{متن قرآن|قَالَتِ الْأَعْرَابُ آمَنَّا قُلْ لَمْ تُؤْمِنُوا وَلَكِنْ قُولُوا أَسْلَمْنَا وَلَمَّا يَدْخُلِ الْإِيمَانُ فِي قُلُوبِكُمْ وَإِنْ تُطِيعُوا اللَّهَ وَرَسُولَهُ لَا يَلِتْكُمْ مِنْ أَعْمَالِكُمْ شَيْئًا إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ}} «تازی‌های بیابان‌نشین گفتند: ایمان آورده‌ایم بگو: ایمان نیاورده‌اید بلکه بگویید: اسلام آورده‌ایم و هنوز ایمان در دل‌هایتان راه نیافته است و اگر از خداوند و پیامبرش فرمان برید از (پاداش) کردارهایتان چیزی کم نمی‌کند که خداوند آمرزنده‌ای بخشاینده است» سوره حجرات، آیه ۱۴.</ref>؛ [[خداوند]] اسلامِ عرب‌های بادیه‌نشین را پذیرفته ولی ایمان آنها را نپذیرفته است؛ زیرا ایمان با تصدیق و [[اطمینان قلبی]] نسبت به آنچه بر [[زبان]] جاری شود حاصل می‌شود (و آنان هنوز به چنین باوری نرسیده بودند) <ref>مجمع البیان، ج۹، ص۲۰۷.</ref>.

در [[صحیفه سجادیه]]، برخی شاخصه‌های ایمان که مطرح شده عبارت است از:

# خروج از [[سلطه]] شیطان؛ «بارخدایا، بر [[محمد]] و خاندانش [[درود]] بفرست و در برابر [[ضلالت]] شیطان ما را از [[هدایت]] خود بهره‌مند گردان و در برابر تلاش او به [[گمراهی]] ما، ما را از [[پرهیزگاری]] بهره‌مند ساز. اگر او ما را به [[راه]] [[تباهی]] می‌کشد، تو ما را به راه [[تقوا]] راه نمای»<ref>نیایش هفدهم.</ref>.

# خروج از سلطه [[هوای نفس]]؛ ایمان، انسان را از هوای نفس می‌رهاند و از [[ستمگری]] به مردم باز می‌دارد. «ای [[خداوند]]! چنان کن که در این [[جهان]] [[پرهیزگاری]] ره‌توشه من باشد و مقصد من در این [[سفر]] رسیدن به [[رحمت]] تو و [[خشنودی]] تو سرای من و [[بهشت]] تو [[جایگاه]] من. و مرا نیرویی ده که بار رضای تو بر دوش توانم کشید و از هرکه گریزم در تو گریزم و خواست من چیزی باشد که در نزد تو باشد. قلبم را از بدسیرتان به [[بیم]] افکن و [[انس]] خود و [[دوستان]] خود و [[بندگان]] فرمانبردارت را نصیب من کن»<ref>نیایش بیست‌و‌یکم.</ref>. «بارخدایا، بر [[محمد]] و [[خاندان]] او [[درود]] بفرست و سورت [[شهوت]] مرا چون به [[حرام]] نزدیک می‌شوم بشکن و چنان کن که آزمند ارتکاب هیچ گناهی نشوم. بارخدایا مرا از آزردن هر مرد و [[زن]] [[مؤمن]] و هر مرد و زن [[مسلمان]] بازدار»<ref>نیایش سی‌ونهم.</ref>.

[[امام]]، در دعای [[وداع]] [[ماه رمضان]]، یکی از [[برکات]] این ماه را [[افزایش ایمان]] شمرده است: «بارالها! و به سبب آن‌که ایمان را در آن ماه چندین برابر نمودی.».. <ref>نیایش چهل‌و‌پنجم.</ref>.

«بارخدایا! [[تابعان]] [[اصحاب محمد]] را [[بهترین]] [[پاداش]] ارزانی دار؛ آنان که به [[نیکی]] در پی [[اصحاب]] رفتند و می‌گویند: “پروردگار ما، ما را و [[برادران]] ما را که در ایمان بر ما پیشی گرفتند بیامرز»<ref>نیایش چهارم.</ref>.

[[انسان]] [[نیایشگر]]، از خداوند به خاطر برخورداری همگان و به ویژه [[والدین]] خود، از [[نعمت]] ایمان تشکر می‌کند.

«بارخدایا، بر [[محمد و آل او]] و ذریّه او [[درود]] بفرست و [[پدر]] و [[مادر]] مرا به [[برترین]] موهبت‌هایی که خاص [[پدران]] و [[مادران]] [[بندگان]] [[مؤمن]] خود گردانیده‌ای، مخصوص گردان».

«بارخدایا! بر محمد و خاندانش درود بفرست و به [[رحمت]] خویش مرا و همه مردان و زنان مؤمن را از آنچه گفته شد [[پناه]] ده، یا ارحم الراحمین»<ref>نیایش هشتم.</ref>.

== منابع ==