جابر بن عبدالله انصاری در معارف و سیره حسینی (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۲۴ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۲۳:۱۷
، ۲۴ اوت ۲۰۲۲وظیفهٔ شمارهٔ ۵، قسمت دوم
(←پانویس) |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
||
| خط ۶: | خط ۶: | ||
}} | }} | ||
'''[[جابر بن عبدالله انصاری]]''' از بزرگان [[شیعه]] است که پس از [[شهادت امام حسین]]{{ع}} در اوّلین [[اربعین]] به همراه عطیِه به [[زیارت کربلا]] آمد و بر [[تربت]] آن [[امام]] [[شهید]]، سخنان سوزناک و شوق‌انگیزی بر زبان آورد. | '''[[جابر بن عبدالله انصاری]]''' از بزرگان [[شیعه]] است که پس از [[شهادت امام حسین]] {{ع}} در اوّلین [[اربعین]] به همراه عطیِه به [[زیارت کربلا]] آمد و بر [[تربت]] آن [[امام]] [[شهید]]، سخنان سوزناک و شوق‌انگیزی بر زبان آورد. | ||
==مقدمه== | == مقدمه == | ||
[[جابر]] و عطیّه، که هر دو از بزرگان [[شیعه]] بودند، پس از [[شهادت امام حسین]]{{ع}} در اوّلین [[اربعین]] به [[زیارت کربلا]] آمدند. [[جابر بن عبد الله]]، پانزده سال پیش از [[هجرت]] در [[مدینه]] به [[دنیا]] آمد. از [[طایفه]] [[خزرجیان]] بود. او و پدرش [[عبدالله بن حرام]] از پیشتازان [[اسلام]] بودند. پدرش در [[جنگ احد]] به [[شهادت]] رسید. [[جابر]] از [[مسلمانان]] پیش از [[هجرت]] و از [[اصحاب]] با [[فضیلت]] [[رسول خدا]] {{صل}} بود که در ۱۹ [[غزوه]]، از جمله [[جنگ بدر]] در رکاب [[پیامبر]]{{صل}} حضور داشت و در [[جنگ صفین]] نیز در رکاب [[علی]]{{ع}} جنگید<ref>سفینة البحار، ج ۱، ص ۱۴۱.</ref>. این [[محدّث]] بزرگ [[شیعه]] در اواخر [[عمر]] [[نابینا]] شده بود و با همان حال، همراه عطیّه عوفی به [[زیارت کربلا]] آمد، در [[فرات]] [[غسل]] کرد و خود را معطر ساخت و به‌طرف [[قبر سید الشهدا]] رفت و بر [[تربت]] آن [[امام]] [[شهید]]، سخنان سوزناک و شوق‌انگیزی بر زبان آورد: {{عربی|حَبِيبٌ لاَ يُجِيبُ حَبِيبَهُ...}}، سپس رو به اطراف [[قبر]] کرد و به شهدای دیگر [[سلام]] داد و در بازگشت، سخنانی به عطیّه گفت، از جمله: {{عربی|أَحْبِبْ مُحِبَّ آلِ مُحَمَّدٍ صَلَّى الله عَلَيْهِ وَ آلِهِ مَا أَحَبَّهُمْ وَ أَبْغِضْ مُبْغِضَ آلِ مُحَمَّدٍ مَا أَبْغَضَهُمْ وَ إِنْ كَانَ صَوَّاماً قَوَّاماً...}}<ref>بحار الأنوار، ج ۶۵، ص ۱۳۰ و ج ۹۸، ص ۱۹۵.</ref>. دوست‌دار “آل محمّد” را [[دوست]] بدار و [[دشمن]] [[آل]] [[محمّد]] را [[دشمن]] بدار تا وقتی که با [[آل]] [[محمّد]] [[دشمنی]] می‌‌کنند، هر چند [[اهل]] [[روزه]] و [[نماز]] باشند. | [[جابر]] و عطیّه، که هر دو از بزرگان [[شیعه]] بودند، پس از [[شهادت امام حسین]] {{ع}} در اوّلین [[اربعین]] به [[زیارت کربلا]] آمدند. [[جابر بن عبد الله]]، پانزده سال پیش از [[هجرت]] در [[مدینه]] به [[دنیا]] آمد. از [[طایفه]] [[خزرجیان]] بود. او و پدرش [[عبدالله بن حرام]] از پیشتازان [[اسلام]] بودند. پدرش در [[جنگ احد]] به [[شهادت]] رسید. [[جابر]] از [[مسلمانان]] پیش از [[هجرت]] و از [[اصحاب]] با [[فضیلت]] [[رسول خدا]] {{صل}} بود که در ۱۹ [[غزوه]]، از جمله [[جنگ بدر]] در رکاب [[پیامبر]] {{صل}} حضور داشت و در [[جنگ صفین]] نیز در رکاب [[علی]] {{ع}} جنگید<ref>سفینة البحار، ج ۱، ص ۱۴۱.</ref>. این [[محدّث]] بزرگ [[شیعه]] در اواخر [[عمر]] [[نابینا]] شده بود و با همان حال، همراه عطیّه عوفی به [[زیارت کربلا]] آمد، در [[فرات]] [[غسل]] کرد و خود را معطر ساخت و به‌طرف [[قبر سید الشهدا]] رفت و بر [[تربت]] آن [[امام]] [[شهید]]، سخنان سوزناک و شوق‌انگیزی بر زبان آورد: {{عربی|حَبِيبٌ لاَ يُجِيبُ حَبِيبَهُ...}}، سپس رو به اطراف [[قبر]] کرد و به شهدای دیگر [[سلام]] داد و در بازگشت، سخنانی به عطیّه گفت، از جمله: {{عربی|أَحْبِبْ مُحِبَّ آلِ مُحَمَّدٍ صَلَّى الله عَلَيْهِ وَ آلِهِ مَا أَحَبَّهُمْ وَ أَبْغِضْ مُبْغِضَ آلِ مُحَمَّدٍ مَا أَبْغَضَهُمْ وَ إِنْ كَانَ صَوَّاماً قَوَّاماً...}}<ref>بحار الأنوار، ج ۶۵، ص ۱۳۰ و ج ۹۸، ص ۱۹۵.</ref>. دوست‌دار “آل محمّد” را [[دوست]] بدار و [[دشمن]] [[آل]] [[محمّد]] را [[دشمن]] بدار تا وقتی که با [[آل]] [[محمّد]] [[دشمنی]] می‌‌کنند، هر چند [[اهل]] [[روزه]] و [[نماز]] باشند. | ||
وی در کوچه‌های [[مدینه]] دنبال [[امام محمد باقر]]{{ع}} می‌گشت. وقتی [[خدمت]] آن حضرت رسید، [[سلام]] [[رسول خدا]] را به او رساند. آخرین فردی بود که از حاضران در “پیمان عقبه” بود و تا آن هنگام زنده مانده بود. [[بدن]] او را به [[جرم]] [[دوستی اهل بیت]]، در زمان [[حجّاج]] داغ نهادند<ref>الغدیر، ج ۱، ص ۲۱.</ref>. [[جابر]] در سال ۷۸ [[هجری]]، در ایّام [[عبد الملک مروان]]، در سنّ نود و چند سالگی در حالی که [[نابینا]] بود از [[دنیا]] رفت و در [[بقیع]] به [[خاک]] سپرده شد<ref>مروج الذهب، ج ۳، ص ۱۱۵ و الغدیر ج ۱، ص ۲۱. درباره زندگی وی، از جمله ر.ک: | وی در کوچه‌های [[مدینه]] دنبال [[امام محمد باقر]] {{ع}} می‌گشت. وقتی [[خدمت]] آن حضرت رسید، [[سلام]] [[رسول خدا]] را به او رساند. آخرین فردی بود که از حاضران در “پیمان عقبه” بود و تا آن هنگام زنده مانده بود. [[بدن]] او را به [[جرم]] [[دوستی اهل بیت]]، در زمان [[حجّاج]] داغ نهادند<ref>الغدیر، ج ۱، ص ۲۱.</ref>. [[جابر]] در سال ۷۸ [[هجری]]، در ایّام [[عبد الملک مروان]]، در سنّ نود و چند سالگی در حالی که [[نابینا]] بود از [[دنیا]] رفت و در [[بقیع]] به [[خاک]] سپرده شد<ref>مروج الذهب، ج ۳، ص ۱۱۵ و الغدیر ج ۱، ص ۲۱. درباره زندگی وی، از جمله ر. ک: «جابر بن عبد الله انصاری، پاسدار حکومت صالحان» از: محمدی اشتهاردی.</ref>.<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۱۳۸.</ref> | ||
== منابع == | == منابع == | ||