دوستی در معارف و سیره امام جواد: تفاوت میان نسخه‌ها

}}

فرمود: [[معاشرت]] و [[دوستی]] با انسان‌های [[نادان]]، [[اخلاق]] را [[فاسد]] و [[همنشینی]] با انسان‌های فهمیده و [[عاقل]]، اخلاق را [[شایسته]] و [[نیک]] می‌سازد<ref>کشف الغمة، ج۲، ص۳۴۹؛ بحارالأنوار، ج۸۲، ص۷۵، ح۷۸؛ حلیة الأبرار، ج۴، ص۵۱۱؛ فصول المهمه (ابن صباغ)، ص۲۷۴؛ نورالابصار، ص۳۳۲؛ احقاق الحق، ج۱۲، ص۴۳۵؛ ج۱۹، ص۶۰۴.</ref>.

فرمود: هر کس به سخن گوینده‌ای گوش فرا دهد، [[بندگی]] او را پذیرفته است. پس اگر گوینده از [[خدا]] سخن بگوید، خدا را [[عبادت]] کرده است و اگر از [[شیطان]] سخن بگوید، شیطان را [[پرستش]] کرده است<ref> کافی، ج۶، ص۴۳۴، ح۲۴؛ تحف العقول، ص۴۵۹؛ بحارالأنوار، ج۲، ص۹۴، ح۳۰؛ مستدرک الوسائل، ج۱۷، ص۱۷، ح۲۱۴۲۸؛ اعیان الشیعة، ج۲، ص۳۵؛ اعتقادات شیخ مفید، ص۱۰۹.</ref>.

فرمود: [[دشمن]] توست کسی که [[راه هدایت]] را بر تو می‌پوشاند تا به هوای نفست برسی<ref>اعلام الدین، ص۳۰۹؛ بحارالأنوار، ج۷۵، ص۳۹۴، ح۵؛ اعیان الشیعة، ج۲، ص۳۹؛ انوار البهیة، ص۲۹۵؛ نزهة الناظر، ص۱۳۵، ح۱۴؛ احقاق الحق، ج۱۹، ص۶۰۱.</ref>.<ref>[[سید ابوالفضل طباطبایی اشکذری|طباطبایی اشکذری، سید ابوالفضل]]، [[دانشنامه جوادالائمه (کتاب)|دانشنامه جوادالائمه]]، ص ۳۹۰.</ref>

فرمود: هر کس، برای کسب [[رضای خدا]]، با دوستانش پیوند [[برادری]] برقرار کند، خانه‌ای در [[بهشت]] به دست آورده است<ref>تاریخ بغداد، ج۳، ص۵۴؛ اعیان الشیعة، ج۲، ص۳۵؛ کشف الغمة، ج۲، ص۳۴۶؛ بحارالأنوار، ج۷۵، ص۷۸، ح۵۱؛ حلیة الأبرار، ج۴، ص۵۹۵؛ فصول المهمة ابن صباغ، ص۲۷۳؛ نور الأبصار، ص۳۳۲؛ احقاق الحق، ج۱۹، ص۶۰۲ و ص۶۰۵؛ نزهة الجلیس، ص۱۱۱.</ref>.<ref>[[سید ابوالفضل طباطبایی اشکذری|طباطبایی اشکذری، سید ابوالفضل]]، [[دانشنامه جوادالائمه (کتاب)|دانشنامه جوادالائمه]]، ص ۳۹۰.</ref>

فرمود: آنگاه که به [[شایستگی]] و خوبی دوستت [[یقین]] داری، مراقب باش [[بدگمانی]] تو را از دوستت جدا نکند، و هر کس برادرش را مخفیانه [[نصیحت]] کند، او را [[زینت]] می‌بخشد، و اگر آشکارا پندش دهد، آبرویش را می‌برد<ref>کشف الغمة، ج۲، ص۳۵۰؛ بحارالأنوار، ج۷۵، ص۸۲، ح۸۱؛ حلیة الأبرار، ج۴، ص۶۰۱؛ فصول المهمه (ابن صباغ)، ص۲۷۵؛ نورالابصار، ص۳۳۲؛ احقاق الحق، ج۱۲، ص۴۳۳؛ ج۱۹، ص۶۰۴.</ref>.

فرمود: هر کس که [[حسن نیت]] برادرش، او را [[راضی]] نکند، بخشش‌هایش نیز او را راضی نخواهد کرد<ref>اعلام الدین، ص۳۰۹؛ بحارالأنوار، ج۷۱، ص۸۱، ح۲؛ ج۷۵، ص۳۶۵، ح۵؛ نزهة الناظر، ص۱۳۷؛ اعیان الشیعة، ج۲، ص۳۹.</ref>.<ref>[[سید ابوالفضل طباطبایی اشکذری|طباطبایی اشکذری، سید ابوالفضل]]، [[دانشنامه جوادالائمه (کتاب)|دانشنامه جوادالائمه]]، ص ۳۹۱.</ref>

فرمود: دیدار و [[ملاقات]] با دوستان، هرچند کوتاه باشد، موجب [[نشاط]] و [[شادکامی]] شده، و نیروی [[عقل]] و [[اندیشه]] را بارور می‌سازد<ref>امالی مفید، ص۳۲۸، ح۱۳، مستدرک الوسائل، ج۸، ص۳۲۴، ح۹۵۶۲؛ أمالی الطوسی، ج۱، ص۹۴، ح۱۴۵؛ بحارالأنوار، ج۷۱، ص۳۵۳، ح۲۶.</ref>.<ref>[[سید ابوالفضل طباطبایی اشکذری|طباطبایی اشکذری، سید ابوالفضل]]، [[دانشنامه جوادالائمه (کتاب)|دانشنامه جوادالائمه]]، ص ۳۹۱.</ref>

فرمود: از [[رفاقت]] و دوستی با [[آدم]] بد [[پرهیز]] کن؛ زیرا او مانند [[شمشیر]] برهنه، ظاهرش [[زیبا]] و پی‌آمدش [[زشت]] است<ref> اعلام الدین، ص۳۰۹؛ بحارالأنوار، ج۷۱، ص۸۱، ح۳۴؛ ج۷۵، ص۳۶۴، ح۴ و ح۵؛ مستدرک الوسائل، ج۸، ص۳۵۱، ح۹۵۳۴؛ ج۱۲، ص۳۱۲، ح۱۴۱۷۳؛ اعیان الشیعة، ج۲، ص۲۰۶؛ نزهة الناظر، ص۱۳۶، ح۱۰.</ref>.

{{متن حدیث|لَا تَطْلُبِ الصَّفَا مِمَّنْ كَدَرْتَ عَلَيْهِ، وَ لَا النُّصْحَ مِمَّنْ صَرَفْتَ سُوءَ ظَنِّكَ إِلَيْهِ، فَإِنَّمَا قَلْبُ غَيْرِكَ لَكَ كَقَلْبِكَ لَهُ}}.

از کسی که نسبت به او [[خشم]] ورزیده‌ای، صفای [[دل]] مخواه. و از کسی که به او بدگمان هستی، [[پذیرفتن]] [[نصیحت]] را [[انتظار]] نداشته باش؛ زیرا [[قلب]] دیگران نسبت به تو، مانند قلب تو نسبت به آنان است<ref>احقاق الحق، ج۱۱۹، ص۶۰۱.</ref>.

فرمود: در [[خیانت‌کار]] بودن [[انسان]] همین قدر بس، که [[امین]] [[خیانت‌کاران]] باشد<ref>نزهة الناظر، ص۱۳۷، ح۱۶؛ بحارالأنوار، ج۷۲، ص۳۸۰، ضمن ح۴۲، و ج۷۵، ص۳۶۴، ضمن ح۴؛ اعیان الشیعه، ج۲، ص۳۶؛ انوار البهیه، ص۲۶۵.</ref>.

فرمود: با هیچ کس [[دشمنی]] مکن تا آنکه به آنچه میان او و [[خدای تعالی]] است، [[آگاه]] شوی. پس اگر [[نیکوکار]] باشد، او را به تو واگذار نخواهد کرد (از او به تو [[بدی]] نخواهد رسید)، و اگر [[بدکار]] باشد، همین اندازه که او را شناخته‌ای، بس است، پس با او دشمنی نکن<ref>اعلام الدین، ص۳۰۹. بحارالأنوار، ج۷۵، ص۳۶۵، ح۵؛ اعیان الشیعة، ج۲، ص۳۶؛ نزهة الناظر، ص۱۳۶، ح۱۳.</ref>.<ref>[[سید ابوالفضل طباطبایی اشکذری|طباطبایی اشکذری، سید ابوالفضل]]، [[دانشنامه جوادالائمه (کتاب)|دانشنامه جوادالائمه]]، ص ۳۹۱.</ref>