محبت اهل بیت در معارف و سیره حسینی: تفاوت میان نسخه‌ها

== مقدمه ==

[[خداوند]]، [[دوستی]] و [[مودّت]] [[خاندان پیامبر]] {{صل}} را در [[قرآن]]، [[اجر رسالت]] آن [[حضرت]] قرار داده و [[واجب]] ساخته است: {{متن قرآن|قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى}}<ref>«بگو: برای این (رسالت) از شما مزدی نمی‌خواهم جز دوستداری خویشاوندان (خود) را» سوره شوری، آیه ۲۳.</ref>.

تأکید به [[دوست داشتن]] [[اهل بیت]]، استفاده از اهرمی نیرومند در جهت [[سازندگی]] [[انسان]] و حرکت [[تربیتی]] و [[اجتماعی]] اوست. آنکه طعم [[محبت اهل بیت]] را بچشد، محبّت‌های دیگر برایش جذّاب نیست. رشتۀ [[محبّت]] این [[دودمان]]، تا درون خانه‌های [[شیعیان]] کشیده شده و همه جا را روشن و گرم می‌سازد. اتصال به این رشتۀ [[محبّت]]، مایۀ گرمی [[جان]] و [[روشنایی]] [[دل]] است و [[محبّ]] آنان، [[محبوب]] [[خدا]] می‌شود. [[محبّت]] [[حسین]] {{ع}} در این میان، ویژگی خاصّی دارد.

[[پیامبر خدا]] {{صل}} فرمود: {{متن حدیث|حُسَيْنٌ مِنِّي وَ أَنَا مِنْ حُسَيْنٍ أَحَبَّ الله مَنْ أَحَبَّ حُسَيْناً}}<ref>حیاة الامام الحسین، ج۱، ص۹۴.</ref>. و دربارۀ [[حسن]] و [[حسین]] {{ع}} و ثمرۀ [[دوستی]] و [[محبت]] این دو ریحانۀ [[رسول]]، فرمود: {{متن حدیث|مَنْ أَحَبَّ هَذَيْنِ الْغُلاَمَيْنِ وَ أَبَاهُمَا وَ أُمَّهُمَا فَهُوَ مَعِي فِي دَرَجَتِي يَوْمَ الْقِيَامَةِ}}<ref>سفینة البحار، ج۱، ص۲۵۷.</ref>. هر کس این دو نوجوان و [[پدر]] و مادرشان را [[دوست]] بدارد، [[روز قیامت]] در رتبۀ من همراهم خواهد بود.

این کشش [[قلبی]] نسبت به [[سید الشهدا]] {{ع}} را [[خداوند]] در [[دل‌ها]] قرار داده و [[غم]] شهادتش هم بزرگ‌ترین غم‌هاست و سوز آن هرگز فرو نمی‌نشیند. [[رسول خدا]] {{صل}} فرمود: {{متن حدیث|إِنَّ لِقَتْلِ الْحُسَيْنِ حَرَارَةً فِي قُلُوبِ الْمُؤْمِنِينَ لاَ تَبْرُدُ أَبَداً}}<ref>جامع احادیث الشیعه، ج۱۲، ص۵۵۶.</ref>. [[محبت اهل بیت]] و [[عشق]] به [[ابا عبدالله]] {{ع}} هم در [[دنیا]] [[رشد]] دهنده و کمال‌آفرین است، هم در [[آخرت]] [[نجات‌بخش]] است<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۴۳۳.</ref>.