محبت اهل بیت در معارف و سیره حسینی

این مدخل زیرشاخهٔ بحث محبت اهل بیت است. محبت اهل بیت از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: محبت اهل بیت در حدیث - محبت اهل بیت در اخلاق اسلامی - محبت اهل بیت در معارف و سیره نبوی - محبت اهل بیت در معارف و سیره حسینی - محبت اهل بیت در معارف و سیره رضوی - پرسش مرتبط ندارد

مقدمه

محبّت، دوست داشتن و عشق ورزیدن، به زندگی انسان جهت می‌دهد و اگر این علاقه و محبّت، به انسان‌های پاک و والا باشد، بیمه کنندۀ انسان از کشش‌های انحرافی است. خداوند، دوستی و مودّت خاندان پیامبر (ص) را در قرآن، اجر رسالت آن حضرت قرار داده و واجب ساخته است: ﴿قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَى﴾.

این محبّت، به محبّت الهی بر می‌گردد: «مَنْ أَحَبَّكُمْ فَقَدْ أَحَبَّ اللَّهَ وَ مَنْ أَبْغَضَكُمْ فَقَدْ أَبْغَضَ اللَّهَ». دوستدار این خانواده، دوستدار خداست و دشمنان آنان، دشمن خدایند. تأکید به دوست داشتن اهل بیت، استفاده از اهرمی نیرومند در جهت سازندگی انسان و حرکت تربیتی و اجتماعی اوست. آنکه طعم محبت اهل بیت را بچشد، محبّت‌های دیگر برایش جذّاب نیست. رشتۀ محبّت این دودمان، تا درون خانه‌های شیعیان کشیده شده و همه جا را روشن و گرم می‌سازد. اتصال به این رشتۀ محبّت، مایۀ گرمی جان و روشنایی دل است و محبّ آنان، محبوب خدا می‌شود. محبّت حسین (ع) در این میان، ویژگی خاصّی دارد.

پیامبر خدا (ص) فرمود: «حُسَيْنٌ مِنِّي وَ أَنَا مِنْ حُسَيْنٍ أَحَبَّ الله مَنْ أَحَبَّ حُسَيْناً». و دربارۀ حسن و حسین (ع) و ثمرۀ دوستی و محبت این دو ریحانۀ رسول، فرمود: «مَنْ أَحَبَّ هَذَيْنِ الْغُلاَمَيْنِ وَ أَبَاهُمَا وَ أُمَّهُمَا فَهُوَ مَعِي فِي دَرَجَتِي يَوْمَ الْقِيَامَةِ». هر کس این دو نوجوان و پدر و مادرشان را دوست بدارد، روز قیامت در رتبۀ من همراهم خواهد بود. این کشش قلبی نسبت به سید الشهدا (ع) را خداوند در دل‌ها قرار داده و غم شهادتش هم بزرگ‌ترین غم‌هاست و سوز آن هرگز فرو نمی‌نشیند. رسول خدا (ص) فرمود: «إِنَّ لِقَتْلِ الْحُسَيْنِ حَرَارَةً فِي قُلُوبِ الْمُؤْمِنِينَ لاَ تَبْرُدُ أَبَداً». محبت اهل بیت و عشق به ابا عبدالله (ع) هم در دنیا رشد دهنده و کمال‌آفرین است، هم در آخرت نجات‌بخش است.

منابع

1. محدثی، جواد، فرهنگ عاشورا