چاووش خوانی: تفاوت میان نسخه‌ها

}}

چاووش، به معنای پیشرو [[لشکر]] و قافله است، کسی که پیشاپیش قافله یا زوّار حرکت کند و آواز خواند<ref>فرهنگ فارسی، معین.</ref>. کسی که در دربار شاهان یا در نزد امرا و بزرگان [[وظیفه]] دار امور تشریفاتی بوده، در روزهای [[سلام]]، اشخاص را به حضور آنان معرّفی می‌‌نموده است<ref>لغت‌نامه، دهخدا.</ref>. در [[فرهنگ دینی]] در گذشته رسم بود که طبق مراسم سنّتی، هنگام رفتن اشخاص از [[شهرها]] و روستاها به [[زیارت]] [[نجف]]، [[کربلا]]، [[خراسان]] یا [[سفر]] [[حج]]، اشخاصی به نام “چاووش خوان” اشعاری را با لحنی سوزناک و خاصّ می‌‌خواندند. هم هنگامه بدرقه [[زائر]]، هم وقت استقبال، بصورت تک خوانی یا هم‌خوانی. محتوای اشعار هم اغلب [[سلام]] و [[صلوات بر پیامبر]] و [[اهل بیت]] او یا فراخوانی به [[پیوستن]] به کاروان [[زیارت]] بوده است. چاوش خوانی، حرفه‌ای [[معنوی]] و پر از [[صفا]] بود که صدای خوش و لحنی دلنشین می‌‌خواست و [[پاکی]] و [[دین‌داری]] و [[عشق به اهل بیت]]. چاووش خوانان، “منادیان [[راه خدا]] و قاصدان [[مرقد]] مطهّر اولیا” بودند و “بانگ چاووشان” [[مردم]] را به هلهله و غوغا و بی آرامی [[دل]] می‌‌رساند”. در هر فقره‌ای، مصرع “که بر [[حبیب خدا]] ختم [[انبیا]] صلوات”که چاووش خوان می‌‌خواند، از [[مردم]] [[صلوات]] می‌‌گرفت.

در اصطلاح روستاییان [[خراسان]]، کسی باشد که در فصل مناسب [[زیارت]] در دهات و روستاها سواره یا پیاده به [[راه]] افتد و روستاییان را به وسیله جار زدن یا [[خواندن]] اشعار مهیّج و مناسب، به [[زیارت]] اعتاب مقدّسه [[تشویق]] و تهییج نماید<ref>لغت نامه، کلمه «چاووش».</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۱۴۵.</ref>.