بحث:استدراج در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

بحث:استدراج در قرآن (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۸ سپتامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۳:۵۹

۴ بایت حذف‌شده ، ‏۸ سپتامبر ۲۰۲۲

جز

جایگزینی متن - 'تجدید' به 'تجدید'

دیداریویکی‌متن

Wasity

دیوان‌سالاران، مدیران

۲۱۸٬۲۱۵

ویرایش

@@ خط ۴۴: / خط ۴۴: @@
 در تحف العقول از [[امام حسین]]{{ع}} چنین گزارش شده است: "[[استدراج]] از [[خداوند سبحان]] آن است که [[نعمت]] [[بنده]] را فراوان کند و [[توفیق]] [[شکر]] را از او سلب نماید"<ref>تحف العقول، ص۲۴۶.</ref>. در [[آیه]] {{متن قرآن|وَالَّذِينَ كَذَّبُوا بِآيَاتِنَا سَنَسْتَدْرِجُهُمْ مِنْ حَيْثُ لَا يَعْلَمُونَ}}<ref>«و آنان را که آیات ما را دروغ شمردند آرام‌آرام از جایی که درنمی‌یابند فرو خواهیم گرفت» سوره اعراف، آیه ۱۸۲.</ref> می‌فرماید: "و کسانی که [[آیات]] ما را [[دروغ]] انگاشتند به زودی ایشان را به گونه‌ای که درنیابند، آهسته آهسته فرو می‌گیریم و [[عذاب]] می‌کنیم".
-در این [[آیه]]، قرینه [[مقام]] دلالت دارد بر اینکه منظور از [[استدراج]]، نزدیک شدن به [[هلاکت]] است، یا در [[دنیا]] و یا در [[آخرت]]؛ و اینکه [[استدراج]] را به روشنی [[مقید]] ساخته که خود [[گناهکاران]] نفهمند، برای این است که بفهماند این نزدیک کردن، آشکار نیست، بلکه در همان سرگرمی به بهره‌مندی از مظاهر [[زندگی مادی]]، پنهان شده است. در نتیجه این افراد با [[زیاده‌روی]] در [[معصیت]]، پیوسته به [[هلاکت]] نزدیک می‌شوند و ناگهان گرفتار [[عذاب]] می‌گردند، چنان‌که [[خداوند متعال]] می‌فرماید: "بلکه [[عذاب]] چنان ناگهانی به آنان روی می‌کند که دچار [[حیرت]] می‌شوند" {{متن قرآن|بَلْ تَأْتِيهِمْ بَغْتَةً فَتَبْهَتُهُمْ فَلَا يَسْتَطِيعُونَ رَدَّهَا وَلَا هُمْ يُنْظَرُونَ}}<ref>«بلکه بر آنان ناگهان فرا می‌رسد آنگاه چنان در بهتشان می‌نهد که نه به بازگرداندن آن یارایی دارند و نه به آنان مهلت می‌دهند» سوره انبیاء، آیه ۴۰.</ref>. پس می‌توان گفت [[استدراج]]، [[تجدید]] نعمتی پس از [[نعمت]] دیگر است تا به این وسیله، [[لذت]] بردن از آن [[نعمت‌ها]] ایشان را از توجه به وبال کارهایشان [[غافل]] سازد<ref>المیزان، ج۸، ص۴۵۲؛ مجمع البیان، ج۸، ص۱۲۴-۱۲۵.</ref>. لذا {{متن قرآن|سَنَسْتَدْرِجُهُمْ}} یعنی با وجود آنکه ایشان [[غرق]] در گمراهی‌اند، پی در پی به آنان [[نعمت]] می‌دهیم و ایشان را کم‌کم به سوی خود می‌کشیم و ناگهان آنان را در طومار [[مرگ]] می‌پیچیم و از صفحه روزگار برمی‌داریم<ref>الکشاف، ج۲، ص۱۸۲.</ref>.
+در این [[آیه]]، قرینه [[مقام]] دلالت دارد بر اینکه منظور از [[استدراج]]، نزدیک شدن به [[هلاکت]] است، یا در [[دنیا]] و یا در [[آخرت]]؛ و اینکه [[استدراج]] را به روشنی [[مقید]] ساخته که خود [[گناهکاران]] نفهمند، برای این است که بفهماند این نزدیک کردن، آشکار نیست، بلکه در همان سرگرمی به بهره‌مندی از مظاهر [[زندگی مادی]]، پنهان شده است. در نتیجه این افراد با [[زیاده‌روی]] در [[معصیت]]، پیوسته به [[هلاکت]] نزدیک می‌شوند و ناگهان گرفتار [[عذاب]] می‌گردند، چنان‌که [[خداوند متعال]] می‌فرماید: "بلکه [[عذاب]] چنان ناگهانی به آنان روی می‌کند که دچار [[حیرت]] می‌شوند" {{متن قرآن|بَلْ تَأْتِيهِمْ بَغْتَةً فَتَبْهَتُهُمْ فَلَا يَسْتَطِيعُونَ رَدَّهَا وَلَا هُمْ يُنْظَرُونَ}}<ref>«بلکه بر آنان ناگهان فرا می‌رسد آنگاه چنان در بهتشان می‌نهد که نه به بازگرداندن آن یارایی دارند و نه به آنان مهلت می‌دهند» سوره انبیاء، آیه ۴۰.</ref>. پس می‌توان گفت [[استدراج]]، تجدید نعمتی پس از [[نعمت]] دیگر است تا به این وسیله، [[لذت]] بردن از آن [[نعمت‌ها]] ایشان را از توجه به وبال کارهایشان [[غافل]] سازد<ref>المیزان، ج۸، ص۴۵۲؛ مجمع البیان، ج۸، ص۱۲۴-۱۲۵.</ref>. لذا {{متن قرآن|سَنَسْتَدْرِجُهُمْ}} یعنی با وجود آنکه ایشان [[غرق]] در گمراهی‌اند، پی در پی به آنان [[نعمت]] می‌دهیم و ایشان را کم‌کم به سوی خود می‌کشیم و ناگهان آنان را در طومار [[مرگ]] می‌پیچیم و از صفحه روزگار برمی‌داریم<ref>الکشاف، ج۲، ص۱۸۲.</ref>.
 [[طبری]] هم می‌گوید: "این [[استدراج]] به سوی [[مرگ]] و [[عذاب]] با مهلت دادن و [[تزیین]] [[اعمال]] مجرمانه و [[گناهان]] همراه است به گونه‌ای که شخص [[خطا]] کار را دچار [[غرور]] نموده و [[احساس]] می‌کند که به وی [[احسان]] شده است"<ref>جامع البیان، ج۹، ص۹۲.</ref>.