باب‌الله: تفاوت میان نسخه‌ها

در همین باره ابو خالد در ضمن روایتی که اعتبار آن خالی از [[قوّت]] نیست<ref>راویان این حدیث همگی افرادی ثقه‌اند؛ و تنها درباره ابراهیم بن اسحاق شک و تردیدهایی وجود دارد. ر. ک: احمد بن علی نجاشی، رجال النجاشی، ص۱۹. با وجود این، صاحبان کتب اربعه شیعه که محدثانی دقیق در گزینش روایات داشتند، بارها از او روایت نقل کرده‌اند که این امر موجب تقویت اعتبار وی می‌شود.</ref>، [[نقل]] می‌کند از [[امام صادق]] {{ع}} پرسید: [[منزلت]] شما نزد [[خداوند]] چیست؟ [[امام]] {{ع}} فرمود: {{متن حدیث|حُجَّتُهُ عَلَى خَلْقِهِ وَ بَابُهُ الَّذِي يُؤْتَى مِنْهُ...}}<ref>محمد بن حسن صفار، بصائر الدرجات، ص۶۲.</ref>.

با توجه به آنچه [[گذشت]]، می‌توان [[مقام]] باب اللهی [[امام]] را مساوق با [[شأن]] [[هدایتگری]] او دانست؛ به دیگر سخن، [[امام]]، [[هادی]] [[انسان‌ها]] به سوی [[خداوند]] است. این مدعا در بیان [[امام صادق]] {{ع}} به خوبی تبیین شده است؛ چنان‌که [[مفضل بن عمر]] در روایتی صحیح، از [[امام صادق]] {{ع}} [[نقل]] کرده است که فرمود: {{متن حدیث|مَا جَاءَ بِهِ عَلِيٌّ {{ع}} آخُذُ بِهِ وَ مَا نَهَى عَنْهُ أَنْتَهِي عَنْهُ... كَانَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ {{ع}} بَابَ اللَّهِ الَّذِي لَا يُؤْتَى إِلَّا مِنْهُ وَ سَبِيلَهُ الَّذِي مَنْ سَلَكَ بِغَيْرِهِ هَلَكَ وَ كَذَلِكَ يَجْرِي الْأَئِمَّةُ الْهُدَى وَاحِداً بَعْدَ وَاحِدٍ...}}<ref>محمد بن یعقوب کلینی، الکافی، ج۱، ص۱۹۶.</ref>؛ آنچه که [[علی]] {{ع}} آورده است، می‌گیرم و آنچه که از آن [[نهی]] کرده است، از آن اجتناب می‌کنم... [[امیر المؤمنین]] {{ع}} [[باب الله]] بود که تنها از طریق او به [[خدا]] [[راه]] پیدا می‌شد و طریق [[خدا]] بود که هر کس جز آن را بپیماید، هلاک خواهد شد و برای [[امامان]] [[هدایتگر]] نیز یکی پس از دیگری چنین مقامی است.... [[ابو سعید خدری]] نیز از [[رسول گرامی اسلام]] {{صل}} [[نقل]] می‌کند که فرمود: "ما [[باب الله]] هستیم که از طریق ما به [[خدا]] [[راه]] پیدا می‌شود؛ به وسیله ما [[هدایت]] شده [[هدایت]] می‌شود..."<ref>{{متن حدیث|فَنَحْنُ بَابُ اللَّهِ الَّذِي يُؤْتَى مِنْهُ بِنَا يَهْتَدِي الْمُهْتَدِي...}}. شیخ صدوق، فضائل الشیعة، ص۹.</ref>.

اگر [[مقام]] باب اللهی را با [[شأن]] [[هدایتگری]] [[امام]] مساوق دانستیم، باید به این سخن نیز ملتزم شویم که اولاً، [[امام]] علومی [[خطاناپذیر]] دارد که مربوط به [[هدایت]] انسان‌هاست؛ چنان‌که [[امام رضا]] {{ع}} در [[تفسیر آیه]] {{متن قرآن|قُلْ أَرَأَيْتُمْ إِنْ أَصْبَحَ مَاؤُكُمْ غَوْرًا فَمَنْ يَأْتِيكُمْ بِمَاءٍ مَعِينٍ}}<ref>«بگو: به من بگویید اگر آب (سرزمین) شما فرو رود چه کسی برای شما آبی روان می‌آورد؟» سوره ملک، آیه ۳۰.</ref>، فرمود: {{متن حدیث|مَاؤُكُمْ أَبْوَابُكُمْ أَيِ الْأَئِمَّةُ {{عم}} وَ الْأَئِمَّةُ أَبْوَابُ اللَّهِ بَيْنَهُ وَ بَيْنَ خَلْقِهِ فَمَنْ يَأْتِيكُمْ بِماءٍ مَعِينٍ يَعْنِي بِعِلْمٍ الْإِمَامِ}}<ref>علی بن ابراهیم قمی، تفسیر القمی، ج۲، ص۳۷۹.</ref>؛ "آب شما، [یعنی همان] درهای شما، یعنی امامان‌اند و [[امامان]] [[درهای خدا]] میان او و [[بندگان]] اویند؛ پس {{متن قرآن|فَمَنْ يَأْتِيكُمْ بِمَاءٍ مَعِينٍ}}، یعنی به وسیله [[علم امام]]"؛

ثانیاً، وجود [[باب الله]] در هر دوره‌ای از [[تاریخ]] [[بشر]] لازم است؛ زیرا [[خداوند]] [[انسان]] را برای رسیدن به [[هدایت]] [[آفریده]] است، از این‌رو، وجود [[راهنما]] برای او ضروری است، تا با وجود آن [[راهنما]]، [[حجت]] بر [[مردم]] تمام شود<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[معنا و چیستی امامت در قرآن سنت و آثار متکلمان (کتاب)|معنا و چیستی امامت در قرآن سنت و آثار متکلمان]]، ص ۳۶۵.</ref>.