آزادی شعائر دینی اقلیت‌های دینی: تفاوت میان نسخه‌ها

بر این اساس، اهل کتاب نه تنها آزادانه به انجام [[عبادات]] و شعائر دینی در معابد خویش می‌پرداختند، بلکه - بنا به [[نقلی]] - در بعضی موارد وارد [[مساجد]] [[مسلمانان]] شده و به انجام [[عبادت]] خود می‌پرداختند؛ چنانکه گروهی از [[مسیحیان]] [[نجران]] در [[مسجد پیامبر]] به سوی [[قبله]] خود “شرق” عبادت کردند<ref>ابن‌هشام، السیرة النبویه، ج۲، ص۲۲۳.</ref>.

همچنین آنان این [[آزادی]] را داشتند که در مقابل درخواست مکرر [[پیامبر اسلام]] {{صل}} از [[یهود]] برای ورود به کنیسه آنان [[مخالفت]] کنند و [[حضرت]] نیز بر آن ملتزم شد<ref>احمد، المسند، ج۷، ص۴۰. </ref>.

آنچه در [[فقه]] در این خصوص محل مناقشه است [[احداث]] [[کلیسا]] و کنیسه و آتشکده و به صدا در آوردن ناقوس کلیساست. فقها در نگه‌داری و اداره کلیسا و کنیسه که پیش از [[قرارداد]] وجود داشته است، [[اتفاق نظر]] دارند، اما اکثر آنان [[مخالف]] احداث کلیسا بعد از قرارداد [[معاهده]] هستند و ابن‌زهره در الغنیه مدعی [[اجماع]] شده است<ref>ر. ک: ابن زهره، الغنیه، به نقل از: علی اصغر مروارید، الینابیع الفقهیه، ج۹، ص۱۵۳؛ و ابن حمزه، الینابیع الفقهیه، ج۹، ص۱۵۹؛ و محقق حلی، الینابیع الفقهیه، ج۹، ص۲۱۳؛ و همو، المختصر النافع، ج۹، ص۲۲۶؛ علامه حلی، قواعد الاحکام، ص۲۴۵؛ محمدحسن نجفی، جواهرالکلام، ج۲۱، ص۲۷۰ و ۲۸۰.</ref>. برخی مانند [[محقق حلی]] قائل به تفصیل شده‌اند و در سرزمین‌هایی که با [[جنگ]] به [[تصرف]] مسلمانان در آمده، احداث کلیسا را مجاز نمی‌دانند و در سرزمین‌هایی که با [[صلح]] [[فتح]] شده است احداث کلیسا را جایز دانسته‌اند<ref>ر. ک: محقق حلی، المختصر النافع، به نقل از: علی اصغر مروارید، الینابیع الفقهیه، ج۹، ص۲۱۴؛ و محمدحسن نجفی، جواهرالکلام، ج۲۱، ص۲۸۲. بعضی قائلان به تفصیل درباره اراضی صلح نیز مجدداً معتقد به تفصیل شده‌اند و احداث کلیسا را در آن قسم از اراضی صلحی می‌دانند که مالکیت اهل کتاب بر آن اراضی محفوظ مانده است. (ر. ک: محقق حلی، الشرائع الاسلام، به نقل از: علی اصغر مروارید، الینابیع الفقهیه، ج۹، ص۲۱۴).</ref>.