ایمان در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

ایمان در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۶ اکتبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۳۴

۶٬۸۳۶ بایت اضافه‌شده ، ‏۱۶ اکتبر ۲۰۲۲

←‏منابع

دیداریویکی‌متن

Jaafari

مدیران

۷۳٬۳۶۴

ویرایش

@@ خط ۴۴: / خط ۴۴: @@
 [[امام خمینی]] اصول و ارکان ایمان را معرفت به خداوند، توحید و [[ولایت]] - که [[ایمان به پیامبران]] است - و ایمان به [[روز]] معاد، [[فرشتگان]] و کتاب‌های [[الهی]] می‌داند<ref>امام خمینی، حدیث جنود، ص۹۸.</ref>. ایشان با استناد به برخی [[آیات]]<ref>حدید/ ۲۸؛ بقره/ ۲۸۵؛ نور/ ۴۷.</ref> [[باور]] دارد ایمان، معرفت و [[محبت]] به امیرالمؤمنین علی بن [[ابی‌طالب]]{{ع}} و [[ائمه]]{{عم}} نیز از ارکان ایمان است<ref>امام خمینی، کشف اسرار، ص۱۷۶ – ۱۷۹.</ref>. ایشان خاطرنشان کرده است که اصول و ارکان [[ایمان]] با [[فطرت]] موافقت دارند؛ البته برخی از آنها مانند [[معرفت]] و [[توحید]] از [[فطریات]] اصلی و برخی از آنها از متفرّعات‌اند<ref>امام خمینی، حدیث جنود/ ۹۸.</ref>.<ref>[[عزت‌الله مرادی|مرادی، عزت‌الله]]، [[ایمان و کفر (مقاله)| مقاله «ایمان و کفر»]]، [[دانشنامه امام خمینی ج۲ (کتاب)|دانشنامه امام خمینی ج۲]] ص ۵۲۲.</ref>
+==رابطه ایمان و [[کفر]] با [[اسلام]]==
+اسلام و ایمان به لحاظ معنا با هم تغایر دارند. ایمان به معنای [[تصدیق]] و اسلام به معنای [[انقیاد]] و [[خشوع]] است<ref>ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج۱۲، ص۲۹۳ – ۲۹۴.</ref>. [[اسلام در قرآن]] به معانی گوناگونی به کار رفته است؛ گاه به معنای [[شریعت]]<ref>حجرات/ ۱۴ - ۱۵؛ طباطبایی، سیدمحمدحسین، المیزان فی تفسیرالقرآن، ج۱۶، ص۳۱۳ – ۳۱۴.</ref> و گاه به معنای تسلیم‌شدن در برابر [[اراده]] و [[دستورهای الهی]] است که در این صورت اسلام از [[مراتب ایمان]] است<ref>یونس/ ۸۴؛ راغب اصفهانی، حسین بن محمد، مفردات الفاظ القرآن، ص۴۲۳؛ طباطبایی، سیدمحمدحسین، المیزان فی تفسیرالقرآن، ج۱۰، ص۱۱۳ – ۱۱۴.</ref>؛ چنان‌که اسلام در بعضی [[روایات]] به معنای لغوی‌اش به کار رفته که به معنای [[تسلیم]] است<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۲، ص۴۵.</ref> و معمولاً در [[روایات اخلاقی]] به کار می‌رود<ref>حلوانی، حسین بن محمد، نزهة الناظر و تنبیه الخاطر، ص۵۳ - ۵۴.</ref>. برخی از [[متکلمان معتزله]] و بسیاری از [[خوارج]] و [[زیدیه]] قائل‌اند اسلام و ایمان به یک معنااند<ref>مفید، محمد بن محمد، اوائل المقالات فی المذاهب والمختارات، ص۴۸؛ قاضی عبدالجبار همدانی، ابوالحسن و قوام الدین مانکدیم، شرح الأصول الخمسه، ص۴۷۷.</ref>. برخی از [[متکلمان]] بر این باورند که اسلام با ایمان مغایر است و اسلام اعم از ایمان است؛ و هر [[مسلمانی]]، [[مؤمن]] نیست<ref>باقلانی، محمدبن طیب، الإنصاف فیما یجب اعتقاده، لایجوز اعتقاده، لا یجوز الجهل به، ص۱۲۶؛ مفید، محمد بن محمد، اوائل المقالات فی المذاهب والمختارات، ص۴۸؛ شهید ثانی، حقائق الایمان، ص۱۱۵ – ۱۱۷.</ref>؛ زیرا ایمان علاوه بر پذیرش شریعت و اظهار [[شهادتین]]، [[اعتقاد]] [[باطنی]] را نیز به دنبال دارد<ref>طباطبایی، سیدمحمدحسین، المیزان فی تفسیرالقرآن، ج۱، ص۳۰۱.</ref>. غالب [[فقها]] نیز معتقدند اسلام پذیرش [[اوامر و نواهی]] است که با ذکر [[شهادتین]] صورت می‌گیرد و به دنبال آن، نخستین مرتبه از [[ایمان]] قرار دارد که [[باور قلبی]] به مضمون شهادتین است<ref>کرکی، محقق ثانی، علی بن حسین، رسائل المحقق الکرکی، ج۳، ص۱۷۲ - ۱۷۳؛ عاملی، سید محمد جواد، مفتاح الکرامة فی شرح قواعد العلامه، ج۱۲، ص۵۶۴.</ref>.
+[[امام خمینی]] میان ایمان و [[اسلام]] قائل به مغایرت است و با استناد به روایاتی<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۲، ص۲۶.</ref> [[معتقد]] است اسلام [[اعتقاد]] به [[الوهیت]] و [[وحدانیت خداوند]] و [[رسالت پیامبر اسلام]]{{صل}} است. ایشان [[باور]] به [[معاد]] را نیز در تحقق اسلام محتمل می‌داند و بر این باور است که اعتقاد به سایر [[احکام اسلام]] ربعلی به تحقق اسلام ندارد و [[انکار]] آنها سبب خروج از اسلام نمی‌شود<ref>امام خمینی، الطهاره، ج۳، ص۴۴۴ – ۴۴۵.</ref>؛ ولی ایمان [[نور]] [[هدایتی]] است که در [[قلب]] جلوه می‌کند. صفت اسلام اگر در قلب ثابت شود و به قلب برسد، ایمان است و [[لازمه ایمان]] عمل است<ref>امام خمینی، حدیث جنود، ص۹۵ – ۹۶.</ref>. البته گاهی ایمان به معنای مترادف با اسلام نیز به کار می‌رود<ref>امام خمینی، الطهاره، ج۳، ص۴۴۷.</ref>. گاهی نیز ایمان بر [[اعتقاد به توحید]] و [[نبوت]] به همراه [[ولایت امیرالمؤمنین]]{{ع}} گفته می‌شود. از این رو [[اسلامی]] که در مقابل این ایمان قرار می‌گیرد، به معنای اعتقاد به [[خداوند]] و نبوت، بدون [[ولایت]] است که همان ایمان [[اهل سنت]] است<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۲، ص۱۸ - ۲۰؛ مرعشی شوشتری، سیدقاضی نورالله، الصوارم المهرقة فی نقد الصواعق المحرقه، ص۲۹۶؛ مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار الجامعة لدرر اخبار الائمة الاطهار، ج۶۵، ص۲۴۳.</ref>. این معنا از ایمان در [[عصر ائمه]]{{عم}} رایج بوده است؛ البته ایشان یادآور شده است که این اصطلاح در عصر ائمه{{عم}} به وجود نیامده است؛ زیرا [[کلام]] [[ائمه]]{{عم}} همان [[کلام خدا]] و [[رسول]] اوست و ایمان نزد خداوند و رسول{{صل}}، غیر از ایمان نزد ائمه{{عم}} نیست، بلکه ایمان پیش از [[نصب]] [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} به ولایت، همان [[تصدیق]] به خداوند و [[رسول]] او بود ولی پس از [[نصب]] [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} و [[ابلاغ]] [[ولایت]] ایشان، ولایت از ارکان [[ایمان]] قرار گرفت<ref>امام خمینی، مکاسب، ج۱، ص۳۷۷.</ref>؛ اما [[اسلام]] در برابر [[کفر]] بیشتر به معنای [[فقهی]] و [[کلامی]] آن به کار می‌رود که به معنای [[شهادت]] به [[وحدانیت خداوند]] و [[رسالت پیامبر]] [[خدا]]{{صل}} است<ref>الطهاره، ج۳، ص۴۵۱.</ref>.<ref>[[عزت‌الله مرادی|مرادی، عزت‌الله]]، [[ایمان و کفر (مقاله)| مقاله «ایمان و کفر»]]، [[دانشنامه امام خمینی ج۲ (کتاب)|دانشنامه امام خمینی ج۲]] ص ۵۲۳.</ref>
 == منابع ==