←نقد نظریۀ هدایت به امر
| خط ۸۰: | خط ۸۰: | ||
به نظر می‌رسد نظریه هدایت به امر با چند نقطه ابهام روبروست. برای کشف این نقاط، ابتدا لازم است ارکان این نظریه را که از مجموع دیدگاه طرفداران آن به دست می‌آید، تبیین شده، سپس نقد آنها صورت بگیرد. | به نظر می‌رسد نظریه هدایت به امر با چند نقطه ابهام روبروست. برای کشف این نقاط، ابتدا لازم است ارکان این نظریه را که از مجموع دیدگاه طرفداران آن به دست می‌آید، تبیین شده، سپس نقد آنها صورت بگیرد. | ||
این نظریه بر این امور مبتنی است: | این نظریه بر این امور مبتنی است: | ||
#هدایت به دو نوع تشریعی و باطنی‌ِ تکوینی تقسیم می‌شود. | |||
#هدایت تشریعی ارایۀ طریق و هدایت باطنی، ایجاد هدایت و به مقصد رساندن (ایصال به مطلوب) است. | |||
#حضرت ابراهیم (علیه‌السلام) پیش از مقام امامت به دلیل آن که پیامبر خدا بوده است، جامعه را با هدایت تشریعی، بهره‌مند می‌ساختند. | |||
#همواره هدایت تشریعی وابسته به وحی و در دایره نبوّت و رسالت انبیاست. | |||
#قرآن‌کریم از هدایت باطنی با تعبیر «هدایت به امر» یاد کرده است و مراد از «امر» چهره ثبات و ملکوتی جهان طبیعت و همان کلمه «کُن» است. | |||
#هرگز هدایت باطنی‌ِ تکوینی از کسی صورت نمی گیرد جز آنکه وی به مقام امامت نایل شده باشد.<ref>[[فتح‌الله نجارزادگان|نجارزادگان، فتح‌الله]]، [[بررسی دیدگاه علامه طباطبایی در باب امامت به معنای هدایت به امر (مقاله)|بررسی دیدگاه علامه طباطبایی در باب امامت به معنای هدایت به امر]]، [[پژوهش‌های قرآن و حدیث (نشریه)|دوفصلنامه پژوهش‌های قرآن و حدیث]]، ص:۱۱۱.</ref> | |||
==نتیجه گیری== | ==نتیجه گیری== | ||