جز
جایگزینی متن - 'شیخ طوسی در رجال' به 'شیخ طوسی در رجال'
خط ۳۳: | خط ۳۳: | ||
=== [[تربیت شاگردان]] === | === [[تربیت شاگردان]] === | ||
از مهمترین فعالیتهای [[علمی]] - [[فرهنگی]] [[پیشوایان معصوم]]، [[تربیت]] افراد مستعد و [[تجهیز]] آنان به [[علوم دینی]] و [[دانش]] [[روز]] بود. این [[اقدام]] اگرچه از [[زمان]] [[رسول خدا]] {{صل}} آغاز شد، اما به [[دلیل]] فراهم شدن فضای مناسب در زمان [[امام باقر]] و [[امام صادق]] {{عم}} به اوج رسید و در دورههای بعد نیز ادامه یافت. امام صادق {{ع}} شاگردانی از اطراف و اکناف مناطق [[اسلامی]] بالغ بر چهار هزار نفر به دور خود جمع کرد<ref>محمد بن نعمان بغدادی، الارشاد، ص۲۷۱.</ref>. [[شیخ طوسی]] در [[رجال]] خود تعداد آنها را سههزار و صد و نود وهفت مرد و [[دوازده]] [[زن]] نام برده است که در [[مکتب]] امام صادق {{ع}} بهره علمی میبردند<ref>محمد بن اسحاق ابنندیم، الفهرست، ص۲۵۰.</ref>. [[حسن بن علی بن زیاد وشاء]] که خود از اساتید [[حدیث]] و از [[شاگردان امام رضا]] {{ع}} بود میگوید: من در [[مسجد کوفه]] نهصد استاد حدیث را دیدم که از امام صادق {{ع}} [[نقل حدیث]] میکردند<ref>شیخ عباس قمی، سفینة البحار، ج۲، ص۶۵۶.</ref>. | از مهمترین فعالیتهای [[علمی]] - [[فرهنگی]] [[پیشوایان معصوم]]، [[تربیت]] افراد مستعد و [[تجهیز]] آنان به [[علوم دینی]] و [[دانش]] [[روز]] بود. این [[اقدام]] اگرچه از [[زمان]] [[رسول خدا]] {{صل}} آغاز شد، اما به [[دلیل]] فراهم شدن فضای مناسب در زمان [[امام باقر]] و [[امام صادق]] {{عم}} به اوج رسید و در دورههای بعد نیز ادامه یافت. امام صادق {{ع}} شاگردانی از اطراف و اکناف مناطق [[اسلامی]] بالغ بر چهار هزار نفر به دور خود جمع کرد<ref>محمد بن نعمان بغدادی، الارشاد، ص۲۷۱.</ref>. [[شیخ طوسی]] در [[رجال طوسی|رجال]] خود تعداد آنها را سههزار و صد و نود وهفت مرد و [[دوازده]] [[زن]] نام برده است که در [[مکتب]] امام صادق {{ع}} بهره علمی میبردند<ref>محمد بن اسحاق ابنندیم، الفهرست، ص۲۵۰.</ref>. [[حسن بن علی بن زیاد وشاء]] که خود از اساتید [[حدیث]] و از [[شاگردان امام رضا]] {{ع}} بود میگوید: من در [[مسجد کوفه]] نهصد استاد حدیث را دیدم که از امام صادق {{ع}} [[نقل حدیث]] میکردند<ref>شیخ عباس قمی، سفینة البحار، ج۲، ص۶۵۶.</ref>. | ||
در کلاس درس امام صادق {{ع}} [[شاگردان]] مختلفی از طوایف و [[مذاهب]] مختلف حضور داشتند و درسهایی مانند [[فقه]]، حدیث، اصول [[علم کلام]]، [[تفسیر]]، [[علوم طبیعی]] و... میآموختند. پس از [[شهادت امام صادق]] {{ع}}، [[امام کاظم]] {{ع}} شاگردان برجسته [[پدر]] را گرد خود جمع کرد و به [[پاسداری]] از دانشگاه جعفری و دستاوردهای آن پرداخت. به طور مثال [[هشام بن حکم]] یکی از شاگردان برجسته امام صادق {{ع}} بود که پس از [[شهادت]] آن [[حضرت]] به امام کاظم {{ع}} پیوست و از محضر ایشان بهره فراوان برد. وی با مناظرات و استدلالهای [[قاطع]] خود در [[دفاع از حریم ولایت]] بسیار کوشید. [[امام رضا]] {{ع}} نیز شاگردان برجستهای چون [[زکریا بن آدم]]، [[یونس بن عبدالرحمن]]، [[صفوان بن یحیی]]، [[حسن بن محبوب]] و بسیاری از بزرگان دیگر را تربیت کرد. بعد از ایشان، یکی از تلاشهای [[امام جواد]] {{ع}} [[حفظ]] [[حوزه علمیه]] [[تشیع]] بود. ایشان نیز شاگردان پدر و اجداد خود را گرد هم جمع کرد. برخی مجموع [[یاران]] و [[شاگردان]] آن [[حضرت]] را دویست و پنجاه وهفت نفر بیان کردهاند<ref>محمد محمدی اشتهاردی، سیره چهارده معصوم {{عم}}، ص۷۹.</ref>. در [[عصر امام هادی]] {{ع}} نیز برخلاف فشارها و حصرها، شاگردان فراوانی از محضر ایشان کسب [[فیض]] کردند که برخی شمار آنان را بالغ بر صد و هشتاد و [[پنج تن]] برشمردهاند<ref>ابوجعفر محمد بن حسن طوسی، اختیار معرفةالرجال (رجال کشی)، ص۴۰۹.</ref>. افراد برجستهای چون [[عبد العظیم حسنی]]، [[فضل بن شاذان]]، [[ابن سکیت اهوازی]] و [[عثمان بن سعید]] ([[نایب خاص امام]] [[زمان]]) از آن جملهاند<ref>ر. ک: ابوالقاسم خویی، معجم رجال الحدیث، ج۱۰، ص۴۸، ج۱۳، ص۴۵۵؛ عباس قمی، منتهیالآمال، ج۲، ص۶۹۳ و ۸۸۹.</ref>. یکی از کارهای مهم [[امام حسن عسکری]] {{ع}} نیز مانند [[پدر]] و اجداد پاکش [[تربیت شاگردان]] و [[حفظ]] [[فقه]] [[تشیع]] و [[اندیشه]] [[ناب]] [[اسلامی]] بود. ایشان در شرایط بسیار سخت [[سیاسی]] و مدت کوتاه [[عمر]] (بیستوهشت سال) تا حد امکان بار گردآوری شاگردان پدر و اجداد مکرم خود و تربیت شاگردان جدید را برعهده گرفت. همچنین طرح بحثها و مناظرات کتبی و شفاهی و تشکیل [[مجمع]] [[علمی]] وسیع و عمیق از دیگر فعالیتهای ایشان بود. [[شیخ طوسی]] [[شاگردان امام حسن]] [[عسکری]] {{ع}} را بالغ بر صد نفر برشمرده است<ref>ابوجعفر محمد بن حسن طوسی، اختیار معرفة الرجال (رجال کشی)، ص۴۲۷ به بعد.</ref>. | در کلاس درس امام صادق {{ع}} [[شاگردان]] مختلفی از طوایف و [[مذاهب]] مختلف حضور داشتند و درسهایی مانند [[فقه]]، حدیث، اصول [[علم کلام]]، [[تفسیر]]، [[علوم طبیعی]] و... میآموختند. پس از [[شهادت امام صادق]] {{ع}}، [[امام کاظم]] {{ع}} شاگردان برجسته [[پدر]] را گرد خود جمع کرد و به [[پاسداری]] از دانشگاه جعفری و دستاوردهای آن پرداخت. به طور مثال [[هشام بن حکم]] یکی از شاگردان برجسته امام صادق {{ع}} بود که پس از [[شهادت]] آن [[حضرت]] به امام کاظم {{ع}} پیوست و از محضر ایشان بهره فراوان برد. وی با مناظرات و استدلالهای [[قاطع]] خود در [[دفاع از حریم ولایت]] بسیار کوشید. [[امام رضا]] {{ع}} نیز شاگردان برجستهای چون [[زکریا بن آدم]]، [[یونس بن عبدالرحمن]]، [[صفوان بن یحیی]]، [[حسن بن محبوب]] و بسیاری از بزرگان دیگر را تربیت کرد. بعد از ایشان، یکی از تلاشهای [[امام جواد]] {{ع}} [[حفظ]] [[حوزه علمیه]] [[تشیع]] بود. ایشان نیز شاگردان پدر و اجداد خود را گرد هم جمع کرد. برخی مجموع [[یاران]] و [[شاگردان]] آن [[حضرت]] را دویست و پنجاه وهفت نفر بیان کردهاند<ref>محمد محمدی اشتهاردی، سیره چهارده معصوم {{عم}}، ص۷۹.</ref>. در [[عصر امام هادی]] {{ع}} نیز برخلاف فشارها و حصرها، شاگردان فراوانی از محضر ایشان کسب [[فیض]] کردند که برخی شمار آنان را بالغ بر صد و هشتاد و [[پنج تن]] برشمردهاند<ref>ابوجعفر محمد بن حسن طوسی، اختیار معرفةالرجال (رجال کشی)، ص۴۰۹.</ref>. افراد برجستهای چون [[عبد العظیم حسنی]]، [[فضل بن شاذان]]، [[ابن سکیت اهوازی]] و [[عثمان بن سعید]] ([[نایب خاص امام]] [[زمان]]) از آن جملهاند<ref>ر. ک: ابوالقاسم خویی، معجم رجال الحدیث، ج۱۰، ص۴۸، ج۱۳، ص۴۵۵؛ عباس قمی، منتهیالآمال، ج۲، ص۶۹۳ و ۸۸۹.</ref>. یکی از کارهای مهم [[امام حسن عسکری]] {{ع}} نیز مانند [[پدر]] و اجداد پاکش [[تربیت شاگردان]] و [[حفظ]] [[فقه]] [[تشیع]] و [[اندیشه]] [[ناب]] [[اسلامی]] بود. ایشان در شرایط بسیار سخت [[سیاسی]] و مدت کوتاه [[عمر]] (بیستوهشت سال) تا حد امکان بار گردآوری شاگردان پدر و اجداد مکرم خود و تربیت شاگردان جدید را برعهده گرفت. همچنین طرح بحثها و مناظرات کتبی و شفاهی و تشکیل [[مجمع]] [[علمی]] وسیع و عمیق از دیگر فعالیتهای ایشان بود. [[شیخ طوسی]] [[شاگردان امام حسن]] [[عسکری]] {{ع}} را بالغ بر صد نفر برشمرده است<ref>ابوجعفر محمد بن حسن طوسی، اختیار معرفة الرجال (رجال کشی)، ص۴۲۷ به بعد.</ref>. |