←احکام خاص بسمله
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
علاوه بر احکام عام، [[آیه شریفه]] [[بسمله]] به [[تنهایی]] موضوع احکام اختصاصی و متنوع در [[فقه]] است که با مراجعه به [[منابع فقهی]] و [[تفسیری]] احکام ذیل را می‌توان برشمرد: | علاوه بر احکام عام، [[آیه شریفه]] [[بسمله]] به [[تنهایی]] موضوع احکام اختصاصی و متنوع در [[فقه]] است که با مراجعه به [[منابع فقهی]] و [[تفسیری]] احکام ذیل را می‌توان برشمرد: | ||
# [[آیات شریفه]] {{متن قرآن|فَاذْكُرُوا اسْمَ اللَّهِ عَلَيْهَا}}<ref>«نام خداوند را بر آنها ببرید» سوره حج، آیه ۳۶.</ref>، {{متن قرآن|فَكُلُوا مِمَّا ذُكِرَ اسْمُ اللَّهِ عَلَيْهِ}}<ref>«پس، از آنچه (به هنگام ذبح) نام خداوند بر آن برده شده است بخورید» سوره انعام، آیه ۱۱۸.</ref> و {{متن قرآن|وَلَا تَأْكُلُوا مِمَّا لَمْ يُذْكَرِ اسْمُ اللَّهِ عَلَيْهِ}}<ref>«و از چیزی که (در ذبح) نام خداوند بر آن برده نشده است نخورید» سوره انعام، آیه ۱۲۱.</ref> بر [[وجوب]] تسمیه هنگام [[ذبح]] و حرمت خوردن از ذبیحه‌ای که هنگام ذبح آن عمداً {{متن قرآن|بِسْمِ اللَّهِ}} گفته نشده باشد دلالت دارد<ref> الکشاف، ج ۲، ص ۶۱؛ مجمع‌البیان، ج ۴، ص ۱۴۸ ـ ۱۴۹؛ التفسیرالکبیر، ج ۱، ص ۱۸۷۳.</ref>؛ | # [[آیات شریفه]] {{متن قرآن|فَاذْكُرُوا اسْمَ اللَّهِ عَلَيْهَا}}<ref>«نام خداوند را بر آنها ببرید» سوره حج، آیه ۳۶.</ref>، {{متن قرآن|فَكُلُوا مِمَّا ذُكِرَ اسْمُ اللَّهِ عَلَيْهِ}}<ref>«پس، از آنچه (به هنگام ذبح) نام خداوند بر آن برده شده است بخورید» سوره انعام، آیه ۱۱۸.</ref> و {{متن قرآن|وَلَا تَأْكُلُوا مِمَّا لَمْ يُذْكَرِ اسْمُ اللَّهِ عَلَيْهِ}}<ref>«و از چیزی که (در ذبح) نام خداوند بر آن برده نشده است نخورید» سوره انعام، آیه ۱۲۱.</ref> بر [[وجوب]] تسمیه هنگام [[ذبح]] و حرمت خوردن از ذبیحه‌ای که هنگام ذبح آن عمداً {{متن قرآن|بِسْمِ اللَّهِ}} گفته نشده باشد دلالت دارد<ref> الکشاف، ج ۲، ص ۶۱؛ مجمع‌البیان، ج ۴، ص ۱۴۸ ـ ۱۴۹؛ التفسیرالکبیر، ج ۱، ص ۱۸۷۳.</ref>؛ | ||
# همچنین از این [[آیات]] وجوب تسمیه در هنگام [[تیراندازی]] برای شکار و فرستادن سگ شکاری برای صید استفاده می‌شود. [[امامیه]]، [[ابوحنیفه]] و ثوری افزون بر اتفاق بر این آرا، ترک تسمیه را در صورت [[فراموشی]] موجب حرمت ذبیحه نمی‌دانند؛ امّا [[شعبی]]، [[داود]] و [[ابوثور]] تسمیه را شرط [[حلیت]] ذبیحه و ترک آن را از روی عمد یا فراموشی سبب حرمت ذبیحه می‌دانند؛ ولی [[شافعی]] چون نظر به [[استحباب]] تسمیه دارد ترک آن را سبب حرمت ذبیحه نمی‌شمرد<ref>الخلاف، ج ۶، ص ۱۰ ـ ۱۱.</ref>. [[آلوسی]] ذکر بسمله را در ابتدای [[کارهای حرام]] و [[مکروه]]، به ترتیب دارای حرمت و [[کراهت]] و با قصد [[استخفاف]] هر دو صورت را [[حرام]] و موجب [[کفر]] می‌داند<ref>روح المعانی، مج ۱، ج ۱، ص ۶۷.</ref><ref>[[غلام رضا قدمی|قدمی، غلام رضا]]، [[بسمله (مقاله)|مقاله «بسمله»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۵ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۵.</ref> | # همچنین از این [[آیات]] وجوب تسمیه در هنگام [[تیراندازی]] برای شکار و فرستادن سگ شکاری برای صید استفاده می‌شود. [[امامیه]]، [[ابوحنیفه]] و ثوری افزون بر اتفاق بر این آرا، ترک تسمیه را در صورت [[فراموشی]] موجب حرمت ذبیحه نمی‌دانند؛ امّا [[شعبی]]، [[داود]] و [[ابوثور]] تسمیه را شرط [[حلیت]] ذبیحه و ترک آن را از روی عمد یا فراموشی سبب حرمت ذبیحه می‌دانند؛ ولی [[شافعی]] چون نظر به [[استحباب]] تسمیه دارد ترک آن را سبب حرمت ذبیحه نمی‌شمرد<ref>الخلاف، ج ۶، ص ۱۰ ـ ۱۱.</ref>. [[آلوسی]] ذکر بسمله را در ابتدای [[کارهای حرام]] و [[مکروه]]، به ترتیب دارای حرمت و [[کراهت]] و با قصد [[استخفاف]] هر دو صورت را [[حرام]] و موجب [[کفر]] می‌داند<ref>روح المعانی، مج ۱، ج ۱، ص ۶۷.</ref>.<ref>[[غلام رضا قدمی|قدمی، غلام رضا]]، [[بسمله (مقاله)|مقاله «بسمله»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۵ (کتاب)|دائرة المعارف قرآن کریم]]، ج۵.</ref> | ||
== قرائت بسمله در نماز == | == قرائت بسمله در نماز == | ||