امام حسن مجتبی در معارف و سیره فاطمی (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۱۳ نوامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۰۸
، ۱۳ نوامبر ۲۰۲۲جایگزینی متن - 'معاویة بن ابی سفیان' به 'معاویة بن ابی‌سفیان'
جز (جایگزینی متن - 'ابن شهر آشوب' به 'ابن‌شهرآشوب') |
جز (جایگزینی متن - 'معاویة بن ابی سفیان' به 'معاویة بن ابی‌سفیان') |
||
| خط ۶۰: | خط ۶۰: | ||
== امام حسن {{ع}} و [[زعامت]] [[مسلمانان]] == | == امام حسن {{ع}} و [[زعامت]] [[مسلمانان]] == | ||
[[پس از شهادت امام علی]] {{ع}}، حسن {{ع}} به [[امامت]] رسید. علی {{ع}} ایشان را به امامت [[منصوب]] کرده بود؛ گزارش آن در کتاب‌های معتبر [[شیعی]] وجود دارد. [[امام علی]] {{ع}} فرمود که این [[انتصاب]] به دستور [[رسول خدا]] {{صل}} است و حسن {{ع}} نیز باید امامت را پس از خود به حسین {{ع}} واگذارد<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۱، ص۲۹۷؛ صدوق، محمد بن علی، کمال الدین، ص۶۶۹؛ خزاز قمی، علی بن محمد، کفایة الأثر، ص۱۴۹؛ طبرسی، فضل بن حسن، اعلام الوری، ج۱، ص۴۰۵.</ref>. هم‌زمان، مسلمانان در [[ماه رمضان]] [[سال]] چهلم، با آن [[حضرت]] {{ع}} (به‌عنوان پنجمین [[خلیفه]]) [[بیعت]] کردند<ref>بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۳، ص۲۹۵؛ طبری، محمد بن جریر، تاریخ الامم و الملوک، ج۴، ص۱۲۱؛ ابن اثیر جزری، الکامل، ج۳، ص۴۰۲.</ref>. امام حسن {{ع}} شش ماه و سه [[روز]]<ref>طبرسی، فضل بن حسن، اعلام الوری، ج۱، ص۴۰۲.</ref> و بنا بر [[نقلی]]، هفت ماه و یازده روز<ref>حاکم نیشابوری، المستدرک علی الصحیحین، ج۳، ص۱۷۴.</ref> خلیفه بود. پس از این مدت، آن حضرت{{ع}} به دلیل [[همراهی]] نکردن [[بیعت کنندگان]]، مجبور شد با [[معاویة | [[پس از شهادت امام علی]] {{ع}}، حسن {{ع}} به [[امامت]] رسید. علی {{ع}} ایشان را به امامت [[منصوب]] کرده بود؛ گزارش آن در کتاب‌های معتبر [[شیعی]] وجود دارد. [[امام علی]] {{ع}} فرمود که این [[انتصاب]] به دستور [[رسول خدا]] {{صل}} است و حسن {{ع}} نیز باید امامت را پس از خود به حسین {{ع}} واگذارد<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۱، ص۲۹۷؛ صدوق، محمد بن علی، کمال الدین، ص۶۶۹؛ خزاز قمی، علی بن محمد، کفایة الأثر، ص۱۴۹؛ طبرسی، فضل بن حسن، اعلام الوری، ج۱، ص۴۰۵.</ref>. هم‌زمان، مسلمانان در [[ماه رمضان]] [[سال]] چهلم، با آن [[حضرت]] {{ع}} (به‌عنوان پنجمین [[خلیفه]]) [[بیعت]] کردند<ref>بلاذری، احمد بن یحیی، انساب الاشراف، ج۳، ص۲۹۵؛ طبری، محمد بن جریر، تاریخ الامم و الملوک، ج۴، ص۱۲۱؛ ابن اثیر جزری، الکامل، ج۳، ص۴۰۲.</ref>. امام حسن {{ع}} شش ماه و سه [[روز]]<ref>طبرسی، فضل بن حسن، اعلام الوری، ج۱، ص۴۰۲.</ref> و بنا بر [[نقلی]]، هفت ماه و یازده روز<ref>حاکم نیشابوری، المستدرک علی الصحیحین، ج۳، ص۱۷۴.</ref> خلیفه بود. پس از این مدت، آن حضرت{{ع}} به دلیل [[همراهی]] نکردن [[بیعت کنندگان]]، مجبور شد با [[معاویة بن ابی‌سفیان]] [[صلح]] کند و با شرایطی که [[مورخان]] درباره آن اختلاف‌نظر دارند<ref>ر. ک: آل یاسین، راضی، صلح امام حسن {{ع}}، ترجمه سید علی خامنه‌ای، ص۳۰۳-۳۳۲.</ref>، [[حکومت]] بر [[مسلمانان]] را به [[معاویه]] واگذاشت. | ||
برخی از [[اهل سنت]] گفته‌اند که او از [[جنگ]] [[کراهت]] داشت و از این رو با معاویه صلح کرد<ref>ابن عبدالبر، الاستیعاب، ج۱، ص۳۸۶؛ ابن حجر عسقلانی، فتح الباری، ج۱۳، ص۵۶.</ref>؛ در حالی که، بنا بر مستندات [[تاریخی]]، وقتی [[مردم]] می‌خواستند با [[امام حسن]] {{ع}}، به عنوان [[خلیفه]]، [[بیعت]] کنند، [[حضرت]] {{ع}} شرط کرد با هر کسی که او می‌جنگد، آنان نیز بجنگند<ref>صدوق، محمد بن علی، التوحید، ص۳۷۸؛ ابن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج۱۳، ص۲۶۳.</ref> و فقط به سبب [[سستی]] و همراهی نکردن [[کوفیان]]، صلح را پذیرفت<ref>ر. ک: ابن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج۱۳، ص۲۶۲-۳۶۳؛ آل یاسین، راضی، صلح امام حسن {{ع}}، ترجمه سید علی خامنه‌ای، ص۲۹۴.</ref>. یکی از مُفاد حتمی [[صلح‌نامه]]، آن بود که پس از معاویه، امام حسن {{ع}} خلیفه باشد<ref>ابن عبدالبر، الاستیعاب، ج۱، ص۳۸۶؛ ابن حجر عسقلانی، فتح الباری، ج۱۳، ص۵۶.</ref>. این امر نشان می‌دهد که امام حسن {{ع}}، با [[درایت]] [[سیاسی]]، جایگاه سیاسی خود و [[شیعیان]] را، در ایجاد تحولات [[آینده جهان]] [[اسلام]]، [[حفظ]] کرد. به دلیل اهمیت [[صلح امام حسن]] {{ع}}، در این باره کتاب‌های مستقلی نوشته شده که در آنها به بسیاری از زوایای پیدا و پنهان صلح [[امام]] {{ع}} پرداخته شده است که پیش‌تر از برخی از آنها یاد شد. | برخی از [[اهل سنت]] گفته‌اند که او از [[جنگ]] [[کراهت]] داشت و از این رو با معاویه صلح کرد<ref>ابن عبدالبر، الاستیعاب، ج۱، ص۳۸۶؛ ابن حجر عسقلانی، فتح الباری، ج۱۳، ص۵۶.</ref>؛ در حالی که، بنا بر مستندات [[تاریخی]]، وقتی [[مردم]] می‌خواستند با [[امام حسن]] {{ع}}، به عنوان [[خلیفه]]، [[بیعت]] کنند، [[حضرت]] {{ع}} شرط کرد با هر کسی که او می‌جنگد، آنان نیز بجنگند<ref>صدوق، محمد بن علی، التوحید، ص۳۷۸؛ ابن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج۱۳، ص۲۶۳.</ref> و فقط به سبب [[سستی]] و همراهی نکردن [[کوفیان]]، صلح را پذیرفت<ref>ر. ک: ابن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ج۱۳، ص۲۶۲-۳۶۳؛ آل یاسین، راضی، صلح امام حسن {{ع}}، ترجمه سید علی خامنه‌ای، ص۲۹۴.</ref>. یکی از مُفاد حتمی [[صلح‌نامه]]، آن بود که پس از معاویه، امام حسن {{ع}} خلیفه باشد<ref>ابن عبدالبر، الاستیعاب، ج۱، ص۳۸۶؛ ابن حجر عسقلانی، فتح الباری، ج۱۳، ص۵۶.</ref>. این امر نشان می‌دهد که امام حسن {{ع}}، با [[درایت]] [[سیاسی]]، جایگاه سیاسی خود و [[شیعیان]] را، در ایجاد تحولات [[آینده جهان]] [[اسلام]]، [[حفظ]] کرد. به دلیل اهمیت [[صلح امام حسن]] {{ع}}، در این باره کتاب‌های مستقلی نوشته شده که در آنها به بسیاری از زوایای پیدا و پنهان صلح [[امام]] {{ع}} پرداخته شده است که پیش‌تر از برخی از آنها یاد شد. | ||