دلایل اثبات دروغ بودن ادعای بابیت در عصر غیبت چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

* '''[[دلیل]] دوم:''' [[امام مهدی|امام زمان]] {{ع}} در [[توقیعی]] به [[علی بن محمد سمری]] چنین نگاشت:{{عربی|"وَ لَا تُوصِ إِلَى أَحَدٍ فَيَقُومَ مَقَامَكَ بَعْدَ وَفَاتِكَ فَقَدْ وَقَعَتِ الْغَيْبَةُ التَّامَّة"}}<ref>به کسی وصیت نکن که پس از وفاتت جانشین تو گردد، زیرا[[غیبت]] کامل محقق شده است؛ [[شیخ صدوق]]، کمال الدین و تمام النعمه، ج ۲، ص ۵۱۶، ح ۴۴، بحارالأنوار، ج ۵۱، ص ۳۶۱ و شیخ طوسی، الغیبه، ص۳۹۵</ref>

# این توقیع "عالی السند" است. [[شیخ صدوق]] می‌گوید: {{عربی|" حَدَّثَنِا أَبُو مُحَمَّدٍ اَلْحَسَنُ بْنُ أَحْمَدَ اَلْمُكَتِّبُ قَالَ: كُنْتُ بِمَدِينَةِ اَلسَّلاَمِ فِي اَلسَّنَةِ اَلَّتِي تُوُفِّيَ فِيهَا اَلشَّيْخُ أَبُو اَلْحَسَنِ عَلِيُّ بْنُ مُحَمَّدٍ اَلسَّمُرِيُّ قُدِّسَ سِرُّهُ فَحَضَرْتُهُ قَبْلَ وَفَاتِهِ بِأَيَّامٍ فَأَخْرَجَ إِلَى اَلنَّاسِ تَوْقِيعاً نُسْخَتُهُ... قَالَ فَنَسَخْنَا هَذَا اَلتَّوْقِيعَ وَ خَرَجْنَا مِنْ عِنْدِهِ فَلَمَّا كَانَ اَلْيَوْمُ اَلسَّادِسُ عُدْنَا إِلَيْهِ وَ هُوَ يَجُودُ بِنَفْسِهِ ... "}}<ref>حسين بن احمد مکتّب گفت: سالی که علی بن محمد سمری وفات یافت، من در بغداد بودم. چند روز قبل از وفات نزدش شتافتم که این توقيع صادر شد. ما این توقيع را یادداشت کردیم و از خانه علی بن محمد بیرون آمدیم. شش روز بعد نزد علی بن محمد بازگشتیم و او را در حال احتضار یافتیم....؛ [[شیخ صدوق]]، کمال الدین و تمام النعمه، ج ۲، ص ۵۱۶.</ref> بنابراین، [[توقیع]] یاد شده با سه واسطه ([[شیخ صدوق]] ، استادش [[حسین بن احمد مکتب]] و [[علی بن محمد سمری]]) از [[امام مهدی|امام زمان]] {{ع}} [[نقل]] شده است. در [[علم]] درایه، حدیثی که شمار واسطه‌های سندش اندک باشد، "عالی السند" خوانده می‌شود.

# [[دروغ‌گو]] بودن [[مدعیان مشاهده]] [[امام مهدی|امام زمان]] {{ع}} در [[غیبت کبرا]]؛ مراد از [[ادعای مشاهده]]، دیدن [[امام]] چون سفیران و [[نایبان خاص]] است؛ یعنی اگر کسی ادعا کند مانند آنچه در [[غیبت صغرا]] وجود داشت، باب، [[وکیل]]، سفیر یا [[نایب]] [[امام]] است، دروغگوست. این [[حدیث]] مطلق مشاهده را نفی نمی‌کند. پس با آنکه واژه "مشاهده" در این [[روایت]] مطلق می‌نماید، مراد مشاهده همراه با [[ادعای نیابت]] است؛ بنابراین، ادعاهای مشاهده [[امام مهدی|امام زمان]] {{ع}} از سوی برخی [[علما]] با این [[حدیث]] منافات ندارد.<ref> برای آگاهی بیشتر ر.ک: [[لطف الله صافی گلپایگانی|صافی گلپایگانی، لطف الله]]، منتخب الأثر في الامام الثانی عشر {{ع}}، ص ۴۰</ref>

* '''[[دلیل]] سوم:''' با آنکه این مسئله مورد ابتلای [[مردم]] است و [[ائم]] تمام آنچه [[مردم]] بدان نیاز داشتند بیان می‌کردند، در هیچ روایتی به تصریح یا اشاره از وجود [[نایب]] و باب [[امام مهدی|امام زمان]] {{ع}} سخن به میان نیامده است؛ البته [[روایات]] بسیاری، جزئیات [[احکام]] و [[مباحث اعتقادی]] را به طور کامل بیان کرده‌اند، ولی درباره [[نیابت]] چیزی مشاهده نمی‌شود.

* '''[[دلیل]] چهارم:''' وجود [[نصّ]] خاص و [[معجزه]] از شرطه از دوره دارای این شرط ما بودند، و [[معجزه]] از شرط‌های اثبات [[نیابت]] [[امام مهدی|امام زمان]] {{ع}} است. نواب‌ اربعه دارای شرط‌ها بودند، اما [[مدعیان بابیت]] توان ارائه [[نص]] و [[معجزه]] نداشتند.

* '''[[دلیل]] پنجم:''' در [[روایات]]، [[غیبت]] [[امام مهدی|امام زمان]] {{ع}} به [[غیبت صغرا]] و [[غیبت کبرا]] یا تام و غیرتام تقسیم شده است. بی‌تردید، [[غیبت صغرا]] را بدان سبب غیر تام می‌نامند که در آن دسترسی به [[امام]] به صورت غیر مستقیم و از طریق [[نایب]] ممکن است. اگر در زمان [[غیبت کبرا]] نیز [[امام مهدی|امام زمان]] {{ع}} نایب یا باب داشته باشد، اصل این تقسیم درست نیست و حتی در زمان [[غیبت کبرا]]، [[غیبت]] تام محقق نمی‌شود.

* '''[[دلیل]] ششم:''' یکی از [[بهترین]] راههای اثبات [[دروغگو]] بودن [[مدعیان بابیت]] آن است که این گروه [[مردم]] را به طرف [[دین خدا]] و [[امام مهدی|امام زمان]] {{ع}} [[دعوت]] نمی کنند، بلکه [[مردم]] را به خویش فرا می‌خوانند؛ بر خلاف [[نواب اربعه]] که کسی را به خود [[دعوت]] نمی‌کردند. به عبارت دیگر، آن که [[هوای نفس]] دارد، نمی‌تواند باب [[امام مهدی|امام زمان]] {{ع}} باشد. [[هواپرستی]] بسیاری از [[مدعیان دروغین]]، چنان بود که به [[ادعای نیابت]] بسنده نمی‌کردند و به تدریج سمت ادعای [[مهدویت]] و [[نبوت]] پیش می‌رفتند.

# [[اجماع]] [[شیعه]] بر آن است که پس از [[علی بن ابراهیم سمری]]، هیچ کس [[نایب خاص]] [[امام مهدی|امام زمان]] {{ع}} نخواهد بود. افزون بر [[اجماع]]، [[ضرورت]] [[مذهب]] [[شیعه]] نیز بر این است که با [[وفات]] [[علی بن محمد سمری]]، رشته [[وکالت]] و [[نیابت خاص]] قطع شد.<ref> سید محمد تقی موسوی اصفهانی، مکیال المکارم، ج ۲، ص ۳۵۷</ref>

# در زمان [[غیبت کبرا]]، تمام امور [[مردم]] از جهت بیان [[احکام شرعی]] و اجرای آنها به [[فقهای جامع الشرایط]] ارجاع شده است، ولی هیچ کدام از [[فقها]] [[نیابت خاص]] ندارند و [[وکیل]] یا باب یا سفیر [[امام مهدی|امام زمان]] {{ع}} نیستند و چون [[نایب خاص]] نیستند، در [[نصب]] خود به [[نص]] خاص و تعیین [[نایب]] پیشین و نیز وجود [[معجزه]] و [[علم غیب]] نیاز ندارند. بر این اساس، تفاوت [[نیابت خاص]] و عام آشکار می‌گردد»<ref>[[احمد عابدی|عابدی، احمد]]؛ [[مدعیان و منکران بابیت و مهدویت (مقاله)|مدعیان و منکران بابیت و مهدویت]]، ص ۴۰۴ - ۴۱۰.</ref>.