فواید دانستن علائم و نشانه‌های ظهور چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

| تعداد پاسخ = 8

# '''[[شناخت حق]]:''' [[ظهور امام زمان]] {{ع}} ناگهانی است، شناخت این [[قیام]] و تمیز دادن آن از واقعه‌های مشابه، امری مهم است؛ زیرا آیندۀ فردی و [[اجتماعی]] مؤمنان، با آن گره خورده است. روشن است که [[اطمینان]] بخشی به مؤمنان دربارۀ [[حقیقت]] قیام و [[انقلاب مهدوی]]، به لوازم و مقدماتی نیازمند است. تبیین [[علائم ظهور]] و معرفی آن به [[شیعیان]] یکی از این مقدمات و لوازم است.<ref>ر.ک. محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد، دانشنامهٔ امام مهدی ج۷ (کتاب)|دانشنامهٔ امام مهدی ص۴۱۴ ـ ۴۱۷</ref>.

# '''[[شناسایی مدعیان باطل]]:''' در طول [[تاریخ]] برای گروهی از افرادی که در پی [[منافع شخصی]] و گروهی بوده‌اند، استفاده از [[مقدسات]]، امری رایج بوده است. این افراد با [[سوء نیت]] و گروهی نیز با نیت [[اصلاح]] [[وضعیت نابسامان]] موجود در دوره خود، از عنوان [[قیام امام مهدی|قیام]] و [[انقلاب امام مهدی]] {{ع}} سوء استفاده کرده و به ناحق، [[ادعای مهدویت]] خویش را مطرح کرده‌اند. بیان علائم ظهور یکی از راه‌هایی است که امکان شناسایی [[مهدی]] [[واقعی]] را از [[مدعیان دروغین]] و غیر اصیل، فراهم می‌کند.<ref>ر.ک. محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد، دانشنامهٔ امام مهدی ج۷ (کتاب)|دانشنامهٔ امام مهدی ص۴۱۴ ـ ۴۱۷؛ [[نصرت الله آیتی|آیتی، نصرت الله]]، [[تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور (کتاب)|تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور]]، ص۱۹ ـ ۲۲؛ [[شرایط و علائم حتمی ظهور (کتاب)|شرایط و علائم حتمی ظهور]]، ص۲۹ ـ ۳۰؛ [[سید حسن زمانی|زمانی، سید حسن]]، [[نشانه‌های قیام حضرت مهدی (کتاب)|نشانه‌های قیام حضرت مهدی]]، ص۱۳ ـ ۱۵؛ [[مهدی علی‌پور|علی‌پور، مهدی]]، ظهور، ص۲۴۰ ـ ۲۴۲؛ [[ابراهیم شفیعی سروستانی|شفیعی سروستانی، ابراهیم]]، [[پرسش از موعود (کتاب)|پرسش از موعود]]، ص۸۵؛ [[محمد علی رضایی اصفهانی|رضایی اصفهانی، محمد علی]]، [[مهدویت ۱ (کتاب)|مهدویت]]، ص۱۰۱ـ ۱۰۹</ref>

«[[شناخت]] [[علائم ظهور]]، از آن جهت دارای اهمیت است که کارکردها و فواید مختلفی را برای [[مؤمنان]] در بر دارد. به جهت همین کارکردهاست که [[اهل بیت]] {{عم}} به [[تبیین]] [[علائم]] برای [[شیعیان]] اهمیت داده‌اند و [[شناخت]] این [[نشانه‌ها]] را برای آنان لازم دانسته‌اند. مهمترین کارکردهای [[شناخت]] این [[علائم]] عبارتاند از:

# '''[[شناخت حق]]:''' [[ظهور امام مهدی]] {{ع}} و آغاز [[انقلاب مهدوی]]، ناگهانی و یکباره است. [[شناخت]] این [[قیام]] و تمیز دادن آن از واقعه‌های مشابه، امری مهم و در خور توجه است؛ زیرا آینده فردی و [[اجتماعی]] [[مؤمنان]]، با آن گره خورده است. [[انکار]] این جریان، ممکن است به [[انکار]] [[معرفت]] [[امام]] [[حق]] منجر شود که بدفرجامی [[آدمی]] را در پی دارد. روشن است که [[اطمینان]] بخشی به [[مؤمنان]] درباره [[حقیقت]] [[قیام]] و [[انقلاب مهدوی]]، به لوازم و مقدماتی نیازمند است. [[تبیین]] [[علائم ظهور]] و معرفی آن به [[شیعیان]]- به‌ویژه متدینان و فرهیختگان- یکی از این مقدمات و لوازم است که سبب [[آگاهی]] و [[بصیرت]] آنان در [[شناخت]] [[حقانیت]] [[قیام مهدی]] خواهد شد.

# '''شناسایی مدعیان [[باطل]]:''' در طول [[تاریخ]] برای گروهی از افرادی که در پی [[منافع]] شخصی و گروهی بوده‌اند، استفاده از مقدسات، امری رایج بوده است. این افراد با سوء [[نیت]] و گروهی نیز با [[نیت]] [[اصلاح]] وضعیت نابسامان موجود در دوره خود، از عنوان [[قیام]] و [[انقلاب]] [[امام مهدی]] {{ع}} سوء استفاده کرده و به ناحق، ادعای [[مهدویت]] خویش را مطرح کرده‌اند. اگر چه [[حقیقت]] این افراد برای [[عالمان]] و فرهیختگان مشخص بوده و هست، ولی امکان [[فریب]] خوردن بسیاری از افراد ساده [[دل]] نیز با توجه به [[روح]] زلال و صاف آنها، وجود دارد. بیان [[علائم ظهور]] در کلمات [[ائمه]] {{عم}} و جمع‌آوری آن در متون روایی، یکی از راههایی است که امکان شناسایی [[مهدی]] واقعی را از [[مدعیان دروغین]] و غیر اصیل، فراهم می‌کند.

برپایه تحقیقات انجام شده، شمار فراوانی [[مهدی]] دروغین در طول [[تاریخ]] بیش از هزار ساله [[غیبت]] شناسایی شده‌اند<ref>ر.ک: [[دانشنامهٔ امام مهدی ج۴ (کتاب)|دانشنامهٔ امام مهدی]]، ج ۴، ص ۷ (بخش چهارم، فصل چهارم، مدعیان دروغین).</ref> که هیچ یک همراه با [[علائم]] معرفی شده از [[ناحیه]] [[پیامبر]] {{صل}} و [[امامان]] {{عم}} نبوده است. از این رو، این [[علائم]] به [[شناخت]] [[مدعیان دروغین]] و ناراستی ادعای آنان، کمک کرده است»<ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[دانشنامهٔ امام مهدی ج۷ (کتاب)|دانشنامهٔ امام مهدی]]، ج۷، ص ۴۱۴-۴۱۵.</ref>.

برای توضیح بیش‌تر می‌توان از اقدامات مشابهی که [[پیامبر]] {{صل}} در دوران [[فتنه]] انجام داد یاد کرد. چنان‌که می‌دانیم [[پیامبر خاتم|رسول گرامی اسلام]] {{صل}} بارها درباره [[امامت]] و [[جانشینی]] [[امیرالمؤمنین]] {{ع}} سخن گفت و با [[بینات]] و هدایت‌های خود این مسئله را برای [[مردم]] توضیح داد و [[حقانیت]] [[امام علی]] {{ع}} و [[لزوم]] [[پیروی]] [[مردم]] از ایشان پس از [[رحلت]] خود را تا آن‌جا که میسور بود بازگو کرد. این هدایت‌ها و [[بینات]] آن‌قدر زیاد بودند که اگر کسی واقعاً به دنبال [[شناخت حق]] بود، با مراجعه به برخی از آن‌ها می‌توانست بدان دست یابد. با این حال، آن [[حضرت]] در کنار این روشن‌گری‌ها و ارائه ضوابط، نشانه‌هایی نیز بیان فرمود. برای مثال، از [[عمار یاسر|عمار]] به عنوان نشانه [[جبهه حق]] یاد کرد و با جمله معروف {{عربی|" تَقْتُلُ عَمَّاراً الْفِئَةُ الْبَاغِيَة"}}<ref>عیون اخبارالرضا، ج۱، ص۶۸.</ref> به [[مسلمانان]] فهماند که هر گاه در فضای [[فتنه]] از [[شناخت حق]] و [[باطل]] ناتوان شدند، بدانند گروهی که عمار را می‌کشد، [[جبهه]] [[باطل]] است. یا در جایی دیگر از سگان حوئب یاد کرد و این‌که زنی که سگ‌های حوئب بر او پارس می‌کنند در مسیر [[حق]] گام بر‌نمی‌دارد<ref>رسائل المرتضی، ج۴، ص۶۴.</ref>. در جایی دیگر بر [[راست‌گویی]] [[ابوذر غفاری|ابوذر]] تأکید کرد تا هنگامی که [[ابوذر غفاری|ابوذر]] با زبان گویایش از [[انحراف]] [[عثمان بن عفان|عثمان]] می‌گوید، [[مردم]] فتنه‌زده بتوانند راه را از [[چاه]] بازشناسند و چنین فرمود: {{متن حدیث|مَا أَظَلَّتِ الْخَضْرَاءُ وَ لَا أَقَلَّتِ الْغَبْرَاءُ عَلَى ذِي لَهْجَةٍ أَصْدَقَ مِنْ أَبِي ذَرٍّ}}<ref>آسمان سبز سایه نیفکنده و کره خاک بر روی خود حمل نکرده صاحب‌لهجه‏ای راست‌گوتر از ابوذر؛ علل الشرایع، ج۱، ص۱۷۶.</ref>. روشن است که وجود این [[نشانه‌ها]] به معنای [[بی‌نیازی]] از [[بینات]] و معیار‌ها نیست و بدین معنا نیست که [[پیامبر خاتم|پیامبر گرامی اسلام]] {{صل}} برای تشخیص [[حق]] از [[باطل]] روشن‌گری نفرموده است، بلکه به گواهی [[تاریخ]]، آن [[حضرت]] در طول دوران [[رسالت]] خود بارها معیارها را فرموده بود. با این حال، در کنار آن‌ها به عنوان مکمل، نشانه‌هایی نیز قرار داد تا در وقت [[ضرورت]] برای کسانی که از اصول و معیارها بی‌اطلاعند، یا گرفتار شبهاتند و در فضای غبار‌آلودی که [[دشمن]] ایجاد کرده نمی‌توانند [[فهم]] درستی از معیارها داشته باشند، بتوانند مسیر [[حق]] را شناسایی کنند. [[نشانه‌های ظهور]] نیز در کنار اصول و ضوابط [[دین]]، نقش متمم و کمکی دارند و می‌توانند در هنگام [[جهل]] یا سیطره [[شبهات]] مفید بوده و کارکرد سلبی و ایجابی داشته باشند. در پرتو کارکرد سلبی آن می‌توان [[مدعیان دروغین]] را [[شناخت]] و [[دروغ]] کسانی که پیش از تحقق [[نشانه‌های حتمی]] ادعای [[مهدویت]] دارند را شناسایی کرد و در کارکرد ایجابی آن می‌توان به [[امید]] و تسریع در [[آمادگی]] و... رسید. اما باز هم باید تأکید کرد که این‌ها فقط نقش مکمل را دارند و نقش اصلی در [[هدایت]] به عهده همان اصول و ضوابطی است که در [[دین]] وجود دارد؛ اصول و ضوابطی که مربوط به همه زمان‌ها و مکان‌ها و همه شرایط و از جمله دوره غیبتند»<ref>[[نصرت‌الله آیتی|آیتی، نصرت‌الله]]، [[تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور (کتاب)|تأملی در نشانه‌های حتمی ظهور]]، ص ۱۹ - ۲۲.</ref>.

# بازشناسی [[مدعیان دروغین مهدویت]]؛

# پر فروغ‌تر شدن [[نور]] [[امید]] در [[دل]] [[مؤمنان]] و [[شیعیان]]؛

# هشدار به [[منحرفان]] جهت جبران گذشته و مهیا شدن جهت [[ظهور]]؛

# اثبات [[علم]] و [[صداقت]] [[ائمه]] {{عم}} در [[پیشگویی]] از آینده؛

# جلوگیری از [[یأس]] و [[ناامیدی]]»<ref>[[محمد علی رضایی اصفهانی|رضایی اصفهانی، محمد علی]]، [[مهدویت ۱ (کتاب)|مهدویت]]، ص ۱۰۱-۱۰۹.</ref><ref>[[علی رضا رمضانیان|رمضانیان، علی رضا]]، [[شرایط و علائم حتمی ظهور (کتاب)|شرایط و علائم حتمی ظهور]]، ص ۲۹ -۳۰.</ref>.

* '''اوّل''' اینکه این علامات می‌‏توانند جنبه تشریفاتی داشته باشند که [[خدای متعال]] به وسیله اینها تجلیلی از [[مقام]] آن [[حضرت]] نماید، چنانکه از تولّد خاتم الانبیاء {{صل}} به علاماتی [[تجلیل]] نمود. پس [[ظهور]] این علامات، بر [[عظمت]] آن [[حضرت]] و اهمیت مقاصد و منویات او دلالت دارد.

* '''دوّم''' اینکه، اعلام خطر و [[جنگ]] به [[دشمنان]] است، یعنی به وسیله این امور، [[دشمنان]] آن [[حضرت]] را قبل از شروع به [[جنگ]]، تهدید و [[ارعاب]] می‌‏‏کند، و شاید همین امور هم از اسباب [[رعب]] و وحشتی باشد که در [[احادیث]] وارد شده که آن [[حضرت]] به وسیله [[رعب]] و [[وحشت]] [[نصرت]] و [[یاری]] می‌‏‏شود و به هر سمتی حرکت کند، به اندازه دو ماه را پیشاپیش او [[رعب]] حرکت می‌‏کند.

* '''سوّم''' اینکه: مژده و [[بشارت]] به [[منتظرین]] و طالبان وصال است، تا هم تسکین خاطر پیدا نمایند و هم آماده خدمت‌گزاری شوند، ترسی که از [[دشمنان]] داشتند از خود زایل، و [[قوّت]] قلبی حاصل کنند»<ref>[[یکصد پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان (کتاب)|یکصد پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان]]، ص ۱۸۰.</ref>.

*«بخش زیادی از روایت‌های [[مهدویت]]، مربوط به نشانه‌های [[قیام]] [[امام مهدی]] {{ع}} است. اما توجّه [[پیشوایان معصوم]] به [[نشانه‌ها]] به چه [[علت]] بوده است؟ برای روشن شدن مطلب، آثار و پیامدهای طرح [[نشانه‌ها]] بررسی می‌شود.

'''[[امید بخشی]]:''' نقش حیاتی و شگفت‌انگیز [[امید]] در [[سعادت]] فرد و [[جامعه]] بر کسی پوشیده نیست. [[انسان]] به [[امید]] زنده است. وقتی [[امید]] می‌آید، [[تلاش]] و حرکت، جایگزین رخوت و [[سستی]] می‌شود. نشانه‌های [[قیام]]، علامت‌های نزدیک شدن برپایی [[دولت کریمه]] [[اهل بیت]] {{ع}} است. با پدیدار شدن هر یک از [[نشانه‌ها]]، [[نور]] [[امید]] در دل‌های [[مؤمنان]]، پرفروغ تر می‌شود و بر اثر آن، [[مقاومت]] آنان در برابر سختی‌های دوران [[غیبت]] و [[حیرت]]، بیشتر، و [[تلاش]] شان برای [[آمادگی]] جهت [[همراهی]] امامشان فزونی می‌گیرد.

# '''اثبات [[امامت]] [[امامان]] {{عم}}''' تحقق این [[نشانه‌ها]]، [[امامت]] [[ائمه]] {{عم}} را اثبات می‌کند، زیرا بیانگر [[آگاهی]] آن [[پیشوایان]] از [[غیبت]] است که یکی از راه‌های اثبات [[نبوت]] و [[امامت]] به شمار می‌آید.  

# '''مصون ماندن [[مؤمنان]] از [[گمراهی]]:''' ذکر این [[نشانه‌ها]] و [[شناخت]] آن‌ها، [[مؤمنان]] را از [[گمراهی]] در زمان آکنده از [[فتنه]] [[غیبت]] مصون می‌دارد؛ به ویژه [[شناخت]] فتنه‌هایی که از [[نشانه‌های ظهور]] به شمار می‌آیند، سبب می‌شود [[مؤمنان]] هنگام رویارویی با آن‌ها [[بصیرت]] فزون‌تر داشته، خود را از [[لغزش]] و [[انحراف]] محافظت کنند.<ref> ر.ک: السيد جواد السيد حسين الحسيني آل على الشاهرودی، [[امام مهدی]] {{ع}} و ظهور، ص ۱۷۸ – ۱۸۰.</ref>

# '''بسته شدن راه [[مدعیان دروغین مهدویت]]:''' [[شناخت]] [[نشانه‌های ظهور]] سبب می‌شود [[مردم]] سخنان [[مدعیان دروغین مهدویت]] را که پیش از تحقق همه [[نشانه‌های ظهور]] در وادی [[تزویر]] و [[فریب]] ساده دلان گام می‌نهند، [[باور]] نکنند و توطئه‌های اهریمنی فرصت طلبان خنثی شود.<ref> ر.ک: سید محمد کاظم قزوینی، [[امام مهدی]] {{ع}} از ولادت تا ظهور، ص ۴۷۵ ـ ۴۷۴</ref>

# '''رشد [[آرامش]] و [[امید]] در دل‌های [[مؤمنان]]:''' تحقق [[نشانه‌های ظهور]]، سبب [[آرامش]] و [[اطمینان]] بیشتر [[مؤمنان]] به [[قیام]] واپسین می‌شود و درخت [[امید]] را در قلب‌هایشان تناورتر و بارورتر می‌کند. مسئله‌ای که در کنار بیان [[نشانه‌های ظهور]] و آثار آن مهم می‌نماید، بازداشتن [[مردم]] از پندارهای نادرست است. باید برای [[مؤمنان]] توضیح داده شود که:

## به این [[نشانه‌ها]] بسیارند و نباید با وقوع پاره‌ای از آنها، عصر [[غیبت کبرا]] را پایان یافته و [[ظهور]] را قریب الوقوع دانست؛

## بخشی از [[نشانه‌های ظهور]] در شمار [[علائم]] بعيد جای دارند و برای افزار [[آرامش]] و [[یقین]] [[مؤمنان]] بیان شده‌اند؛ بی‌تردید، وقتی این [[نشانه‌ها]] آشکار می‌شود [[مؤمنان]] به درستی [[اندیشه‌ها]] و باورهایشان فزونی می‌یابد.

## زمان دقیق [[ظهور]] بر هیچ کس حتی خود [[معصومان]] {{عم}} روشن نیست.  

* نكته مهم دیگر، [[لزوم]] بررسی [[روایات]] مربوط به [[ظهور]] و [[علائم]] آن است. این [[روایات]] باید چونان [[روایات]] [[فقهی]] از نظر دلالت و [[سند]] بررسی شوند، تا حدیث‌های صحیح شناسایی گردند و همه آنچه در کتاب‌های روایی وجود دارد، نشان قطعی و ثابت [[ظهور]] تلقی نشود»<ref>[[مهدی علی‌پور|علی‌پور، مهدی]]، [[ظهور (مقاله)|ظهور]]، ص ۲۴۰-۲۴۲.</ref>.

* چنان که در [[روایات]] تصریح شده، روی دادن برخی از نشانه‌های یاد شده حتمی است و تا آنها رخ ندهند، [[ظهور]] رخ نخواهد داد. برخی از آنها نیز غیر حتمی هستند و چه بسا که رخ ندهند. این [[نشانه‌ها]] از یک سو، هشدار و آماده باشی برای [[منتظران]] و از سویی، راهی برای [[شناخت]] ادعاهای بی‌اساس [[مدعیان دروغین مهدویت]] و به عبارت دیگر، وسیله‌ای برای حفظ [[مردم]] از غلتیدن در [[خطا]] و اشتباه است. بنابراین، همه [[وظیفه]] داریم نشانه‌های [[ظهور]] را بر اساس [[روایات]] صحیح و قابل [[اعتماد]] بشناسیم و از کم و کیف آنها به درستی [[آگاه]] شویم تا هر ادعایی را بدون [[دلیل]] نپذیریم»<ref>[[ابراهیم شفیعی سروستانی|شفیعی سروستانی؛ ابراهیم]]، [[پرسش از موعود (کتاب)|پرسش از موعود]]، ص ۸۵.</ref>.