وضعیت جهان در آستانه ظهور چگونه خواهد بود؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

| تعداد پاسخ = ۳

# زلزله‌های فراوان: [[ابو سعید خدری]] از [[پیامبر اعظم]] {{صل}} [[نقل]] کرد که فرمود: {{متن حدیث|"أُبَشرُکُمْ بِالْمَهْدِی یُبْعَثُ فِی أُمتِی عَلَی اخْتِلَافٍ مِنِ الناسِ وَ زَلَازِلَ فَیَمْلَأُ الْأَرْضَ عَدْلًا وَ قِسْطاً کَمَا مُلِئَتْ ظُلْماً وَ جَوْرا"}}<ref>علی بن عیسی اربلی، کشف الغمه، ج۲، ح۴۷۱.</ref>؛ [[بشارت]] می‌دهم شما را به [[مهدی]] برانگیخته می‌شود بر [[اختلاف]] میان [[مردم]] و [[زلزله]] ها؛ پس [[زمین]] را پر می‌کند از [[عدل و قسط]] آن گونه که پر شده است از [[ستم]] و [[بیداد]].

# بلاهای شدید: از [[أبی حمزه ثمالی]] [[روایت]] شده که گفت: شنیدم [[امام باقر]] {{ع}} می‌فرماید: {{متن حدیث|"یا أَبَا حَمْزَهَ لَا یَقُومُ الْقَائِمُ {{ع}} إِلا عَلَی خَوْفٍ شَدِیدٍ وَ زَلَازِلَ وَ فِتْنَهٍ وَ بَلَاءٍ یُصِیبُ الناسَ…"}}<ref>محمد بن ابراهیم نعمانی، الغیبه، ص۲۳۴، ح۲۲.</ref>؛ ‌ای أبا حمزه، [[قائم]] [[قیام]] نمی‌کند مگر در دوره [[ترس]] و [[وحشت]]، و [[زمین]] لرزه‌ها و گرفتاری و بلائی که گریبانگیر [[مردم]] می‌گردد و…. همه اموری که یاد شد، می‌تواند برای [[آزمایش]] [[انسان‌ها]] در این دوران باشد. [[صفوان بن یحیی]] گوید: [[امام رضا]] {{ع}} فرمود: {{متن حدیث|"وَ اللهِ لَا یَکُونُ مَا تَمُدونَ إِلَیْهِ أَعْیُنَکُمْ حَتی تُمَحصُوا وَ تُمَیزُوا وَ حَتی لَا یَبْقَی مِنْکُمْ إِلا الْأَنْدَرُ فَالْأَنْدَرُ"}}<ref>محمد بن ابراهیم نعمانی، الغیبه، ص۲۰۸، ح۲۲.</ref>؛ آنچه شما چشمان خود را به سویش می‌دارید ([[منتظر]] و چشم به راه آن هستید) واقع نخواهد شد تا اینکه پاکسازی و جداسازی شوید و تا اینکه نماند از شما مگر هر چه کمتر و کمتر<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[درسنامه مهدویت ج۳ (کتاب)|درسنامه مهدویت ج۳]]، ص۱۸-۳۱.</ref>.

«آخرین [[حجّت]] [[پروردگار]]، [[غایب]] شد، تا پس از فراهم شدن زمینه‌ها ظاهر شود و [[جهان]] را از پرتو هدایت‌های مستقیم خود بهره‌مند کند. [[بشریت]] می‌توانست در [[دوران غیبت]]، به گونه‌ای عمل کند که هر چه زودتر شرایط حضور [[امام]] را آماده سازد؛ ولی به سبب [[پیروی]] از [[شیطان]] و [[هوای نفس]] و دور ماندن از [[تربیت]] صحیح قرآنی و نپذیرفتن [[ولایت]] و [[رهبری]] [[معصوم]] به [[بیراهه]] رفت و هر روز بنای ستمی را در [[دنیا]] قرار داد و [[ظلم]] و [[تباهی]] را گسترده کرد. او با [[انتخاب]] این مسیر، به سرانجام بسیار بدی رسید؛ جهانی پر از [[ظلم و جور]]، [[فساد]] و [[تباهی]]، روزگاری تهی از امنیّت [[اخلاقی]] و روانی، حیاتی به دور از [[معنویت]] و [[پاکی]] و [[اجتماعی]] پر از تجاوزها و پایمال کردن [[حقوق]] زیر دستان، محصول عملکرد انسان‌های [[دوران غیبت]] شد. واقعیتی که در [[کلام]] [[معصومان]] {{عم}} از قرن‌ها قبل، [[پیش بینی]] شده و تصویر سیاه آن، ترسیم گشته بود. [[امام صادق]] {{ع}} به یکی از [[یاران]] خود فرمود: "هنگامی که ببینی [[ظلم و ستم]] فراگیر شده، [[قرآن]] فراموش گشته و از روی [[هوا و هوس]] [[تفسیر]] گردیده، [[اهل باطل]] بر [[اهل حق]] پیشی گرفته، افراد با [[ایمان]] [[سکوت]] [[اختیار]] کرده، پیوند خویشاوندی بریده شده، [[چاپلوسی]] فراوان گشته، راه‌های خیر بدون رهرو و راه‌های شر مورد توجه عظیم قرار گرفته، [[حلال]]، [[حرام]] شده و [[حرام]] مجاز شمرده شده، سرمایه‌های عظیم در راه [[خشم]] [[خدا]] و [[فساد]] و ابتذال صرف گردیده، [[رشوه]] [[خواری]] در میان کارکنان [[دولت]] رایج شده، سرگرمی‌های ناسالم چنان رواج پیدا کرده که هیچ کس جرأت جلوگیری آن را ندارد، شنیدن حقایق [[قرآن]] بر [[مردم]] گران آید، اما شنیدن [[باطل]] سهل و آسان باشد، برای غیر [[خدا]] به [[حج]] [[خانه خدا]] بشتابند، [[مردم]] سنگدل شوند [و عواطف بمیرد]، اگر کسی [[اقدام]] به [[امر به معروف و نهی از منکر]] کند و به او توصیه می‌کنند که این کار [[وظیفه]] تو نیست، هر سال [[فساد]] و بدعتی نو پیدا شود، [هرگاه دیدی اوضاع [[مردم]] اینگونه شده] مراقب خویش باش و از [[خدا]] [[نجات]] و رهایی از این وضع ناهنجار را بخواه که [[فرج]] نزدیک است"<ref>کافی، ج ۸، ح ۷، ص ۳۶.</ref>. البته این تصویر سیاه از دوران [[پیش از ظهور]]، چهره غالب آن دوره است؛ چرا که در همین روزگار هستند [[دین]] باوران حقیقی که بر [[عهد]] خود با [[خداوند]] استوار می‌مانند و مرزهای [[اعتقاد]] خود را پاس می‌دارند و در [[فساد محیط]] مضمحل نمی‌شوند و [[سرنوشت]] خود را به فرجامزشت دیگران پیوند نمی‌زنند. این‌ها از [[بهترین]] [[بندگان خدا]] و [[شیعیان]] [[امامان]] [[نور]] هستند که در [[روایات]] فراوان، [[تمجید]] و [[ستایش]] شده‌اند. اینان، هم خود [[پاک]] هستند و هم دیگران را به [[پاکی]] [[دعوت]] می‌کنند، چون نیک می‌دانند که می‌توان از راه ترویج خوبی‌ها و ساختن محیطی معطّر به عطر [[ایمان]]، [[ظهور امام]] خوبی‌ها را پیش انداخته و مقدمات [[قیام]] و [[حکومت]] او را فراهم کرد، زیرا که زمانی [[قیام]] بر ضد بدی‌ها ممکن است که [[مصلح]] [[موعود]] یاورانی [[صالح]] داشته باشد. بنابراین، جهانِ [[پیش از ظهور]] اگر چه دوران تلخی است، به دوره شیرین [[ظهور]]، پایان می‌گیرد و اگر چه روزگار [[فساد]] و [[ستمگری]] است، [[پاک]] بودن و دیگران را به خوبی‌ها [[دعوت]] کردن، از [[وظایف]] حتمی [[منتظران]] است که در [[تعجیل فرج]] و [[قیام مهدی]] [[آل محمد]] {{صل}} تأثیر مستقیم دارد»<ref>[[محمد امین بالادستان|بالادستان، محمد امین]]؛ [[محمد مهدی حائری‌‎پور|حائری‌‎پور، محمد مهدی]]؛ [[مهدی یوسفیان|یوسفیان، مهدی]]، [[نگین آفرینش ج۱ (کتاب)|نگین آفرینش]]، ج۱، ص ۱۸۰ - ۱۸۱.</ref>.

«وقتی [[ظلم]] و [[تباهی]] چهره عالم را سیاه و ظلمانی کرده است و آن گاه که [[ستمگران]]، گستره [[زمین]] را جولانگه [[بدی‌ها]] و نامردی‌ها ساخته‌اند و [[مظلومان]] [[جهان]]، دست‌های [[یاری]] خواهی را به [[آسمان]] گشوده‌اند، ناگهان ندایی آسمانی، سیاهی شب را می‌درد و در ماه [[خدا]]، [[رمضان]]، [[ظهور]] [[موعود]] بزرگ را [[بشارت]] می‌دهد.<ref>الغیبه، نعمانی، باب ۱۴، ح ۱۷.</ref> قلب‌ها به تپش می‌افتد و چشم‌ها خیره می‌گردد. شب پرستان، مضطرب و هراسان از [[طلوع صبح]] [[ایمان]]، در پی راه چاره‌ای هستند و [[منتظران]] [[امام مهدی|مهدی]] {{ع}} از هر کسی، سراغ کوی یار می‌گیرند و برای [[دیدار]] او و حضور در زمره [[یاوران]] او، سر از پا نمی‌شناسند. آن زمان، [[سفیانی]] که بر منطقه وسیعی مانند [[سوریه]]، [[اردن]] و [[عراق]] [[سلطه]] دارد، سپاهی را تجهیز می‌کند، تا با [[امام]] مقابله کند. [[لشکر]] [[سفیانی]] که در مسیر [[مکه]] به تعقیب [[امام]] پرداخته است، در محلی به نام [[بیدا]] به کام [[زمین]] می‌رود و نابود می‌شود.<ref>بحارالانوار، ج ۵۳، ص ۱۰.</ref>. پس از [[شهادت]] [[نفس زکیه]]، به فاصله کوتاهی، [[امام مهدی]] {{ع}} در سیمای مردی [[جوان]] در [[مسجد الحرام]] [[ظهور]] می‌کند، در حالی که پیراهن مبارک [[پیامبر]] {{صل}} را بر تن دارد و [[پرچم]] [[پیامبر]] را به دست گرفته است. او، به [[دیوار کعبه]] تکیه می‌زند و بین [[رکن و مقام]]، سرود [[ظهور]] را زمزمه می‌کند. پس از [[حمد]] و [[[[ثنای الهی]]]] و [[درود]] و [[سلام]] بر [[پیامبر]] {{صل}} و [[خاندان]] او می‌فرماید: "ای [[مردم]]! ما از خدای توانا [[یاری]] می‌طلبیم و نیز هر کس از جهانیان را که به ندای ما پاسخ دهد، به یاوری می‌خوانیم. آن گاه خود و خاندانش را معرفی می‌کند و ندا می‌دهد: درباره رعایت [[حقوق]] ما، [[خدا]] را در نظر بگیرید. ما را در میدان [[عدالت گستری]] و [[ستم]] ستیزی تنها نگذارید و یاریمان کنید تا [[خدا]] شما را [[یاری]] کند{{عربی|" فَاللَّهَ اللَّهَ فِينَا لَا تَخْذُلُونَا وَ انْصُرُونَا يَنْصُرْكُمُ‏ اللَّهُ‏ تَعَالَى‏"}} پس از پایان گرفتن سخنان [[امام]]، آسمانیان بر زمینیان [[سبقت]] می‌گیرند و [[فرشتگان]]، گروه گروه فرود می‌آیند و با [[امام]] [[بیعت]] می‌کنند؛ در حالی که پیشاپیش آن‌ها [[فرشته وحی]]، [[جبرئیل]] با [[امام]] دست [[همراهی]] می‌دهد. آن گاه ۳۱۳ ستاره زمینی که از نقاط مختلف عالم به سرزمین [[وحی]] آمده‌اند بر گرد [[خورشید]] تابناک [[امامت]]، حلقه زده و [[پیمان]] وفا‌داری می‌بندند. این جریان سبز، جاری است، تا آن که ده هزار سرباز [[جان]] بر کف در اردوگاه [[امام]] {{ع}} حضور می‌یابند و با آن [[فرزند]] [[پیامبر]] {{صل}} [[بیعت]] می‌کنند.<ref>الغیبه، نعمانی، باب ۱۴، ح ۶۷.</ref> [[امام]] {{ع}} با خیل [[یاوران]]، [[پرچم قیام]] را برافراشته و به سرعت بر [[مکه]] و اطراف آن مسلط می‌شود و سرزمین [[پیامبر]] را از وجود نااهلان، [[پاک]] می‌کنند. آن گاه راهی [[مدینه]] می‌شود، تا سایه [[عدالت]] و مهر را بر آن بگستراند و سرکشان شهر را بر جای خود بنشاند. سپس عازم [[عراق]] می‌شود. در [[عراق]]، با دو مشکل روبه رو می‌شود:

# گروهی به ظاهر دیندار، مقابل او قرار می‌گیرند وقتی [[نصایح]] [[حضرت]] و موعظه‌اش در [[دل]] آنان اثر نمی‌گذارد، کار به [[جنگ]] می‌کشد و همه آنان کشته می‌شوند.

# با [[لشکر]] [[سفیانی]] مقابله می‌کند. این، زمانی است که [[حضرت]]، [[کوفه]] را نیز به [[تصرف]] خود درآورده است. گفت وگوها و اندرزهای [[حضرت]]، در [[دل]] چون سنگ آنان نیز اثر نمی‌گذارد و [[جنگ]]، شعله ور می‌شود که به [[هلاکت]] [[سفیانی]] و [[یاران]] او می‌انجامد. [[حضرت]]، شهر [[کوفه]] را مرکز [[حکومت]] جهانی خود برمی‌گزیند و از آن جا به مدیریّت [[قیام]] می‌پردازد و برای [[دعوت]] جهانیان به [[اسلام]] و [[زندگی]] در پرتو [[قوانین]] [[قرآن]] و در هم کوبیدن بساط [[ظلم و ستم]]، [[یاران]] و [[سپاهیان]] [[نور]] را به نقاط مختلف عالم گسیل می‌کند. [[امام]] {{ع}} یک به یک سنگرهای کلیدی [[جهان]] را [[فتح]] می‌کند؛ زیرا علاوه بر یارانِ [[وفادار]] و [[مؤمن]]، از امداد [[فرشتگان الهی]] نیز برخوردار است و مانند [[پیامبر]] {{صل}} از [[لشکر]] [[رعب]] و [[وحشت]] مدد می‌گیرد. [[خداوند]] توانا، چنان ترسی از او و یارانش در دل‌های [[دشمنان]] می‌افکند که هیچ قدرتی را توان رویارویی با آن [[حضرت]] نیست. [[امام باقر]] {{ع}} فرمود: "[[قائم]] از ما به وسیله رُعب [[وحشت]] در [[دل]] [[دشمنان]] [[یاری]] می‌شود.<ref>[[شیخ صدوق]]، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، ج ۱، باب ۳۲، ح ۱۶.</ref>

* گفتنی است یکی از نقاط [[جهان]] که به وسیله [[سپاه]] [[امام]] [[فتح]] می‌شود، [[بیت المقدس]] است<ref>روزگار رهایی، ج ۱، ص۵۵۴، ح۷۲۸.</ref> و پس از آن، واقعه بسیار مبارکی اتفاق می‌افتد که در جریان [[قیام]] و [[انقلاب]] [[امام مهدی]] {{ع}} [[سرنوشت]] ساز است و [[جبهه]] آن [[حضرت]] را تقویت می‌کند و آن، فرود آمدن [[حضرت عیسی]] {{ع}} از [[آسمان]] است. [[حضرت مسیح]] {{ع}} که به فرموده [[قرآن]]، زنده است و در آسمان‌ها به سر می‌برد، به [[زمین]] می‌آید و پشت سر [[امام مهدی]] {{ع}} به [[نماز]] می‌ایستد. بدین وسیله، [[فضیلت]] و [[برتری]] پیشوای دوازدهم [[شیعیان]] را بر خود و [[پیروی]] خود را از [[امام مهدی]] {{ع}}، به همگان اعلام می‌کند.

* [[پیامبر]] {{صل}} فرمود: "[[سوگند]] به آن کس که مرا به [[حق]] برانگیخت در حالی که [[بشارت دهنده]] [[مردمان]] باشم، اگر از [[عمر]] [[دنیا]] نمانده باشد مگر یک روز، [[خداوند]] آن روز را چنان طولانی کند تا فرزندم [[امام مهدی|مهدی]] {{ع}} در آن [[قیام]] کند، پس از آن [[حضرت عیسی|عیسی بن مریم]] {{ع}} فرود می‌آید و پشت سر [[امام مهدی|مهدی]] {{ع}} [[نماز]] می‌خواند.<ref>بحارالانوار، ج ۵۱، ص ۷۱.</ref>

* به دنبال این [[اقدام]] [[حضرت عیسی]] {{ع}}، بسیاری از [[مسیحیان]] که جمعیت فراوانی از [[جهان]] را تشکیل می‌دهند، به آخرین [[ذخیره الهی]] و پیشوای [[شیعیان]]، [[ایمان]] می‌آورند. گویی [[خداوند]]، [[حضرت عیسی]] {{ع}} را برای چنان روزی حفظ کرده است، تا چراغ هدایتی برای [[حق طلبان]] باشد.

* البتّه [[ظهور]] [[معجزات]] به دستِ [[هدایتگر]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} و طرح مباحث [[فکری]] برای [[راهنمایی]] بشریّت، از برنامه‌های [[انقلاب]] بزرگ [[مهدوی]] است که راه را برای [[هدایت مردم]] باز می‌کند. در همین راستا، [[امام]]، [[الواح]] [[تورات]] [[تحریف]] نشده "[[کتاب مقدس]] [[یهود]]" را که در نقاط خاصی از [[دنیا]] [[دفن]] شده است، خارج می‌کند<ref>روزگار رهایی، ج ۱، ص ۵۲۲.</ref> و  بسیاری از [[یهودیان]] که نشانه‌های [[امامت]] او را در [[الواح]] می‌بینند، به آن [[حضرت]] [[ایمان]] می‌آورند. [[پیروان ادیان]] دیگر نیز با مشاهده این تحول بزرگ و نیز شنیدن [[پیام]] حقِ [[امام]] و دیدن [[معجزات]] از آن [[حضرت]]، گروه گروه به آن [[حضرت]] می‌پیوندند. این گونه است که [[وعده]] حتمی‌ [[پروردگار]] محقّق می‌شود و [[اسلام]] عزیز، همه عالم را زیر [[پرچم]] خود می‌گیرد{{متن قرآن|هُوَ الَّذِي أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدَى وَدِينِ الْحَقِّ لِيُظْهِرَهُ عَلَى الدِّينِ كُلِّهِ وَلَوْ كَرِهَ الْمُشْرِكُونَ}}<ref> اوست که پیامبرش را با رهنمود و دین راستین فرستاد تا آن را بر همه دین‌ها برتری دهد اگر چه مشرکان نپسندند؛ سوره توبه، آیه: ۳۳.</ref>»<ref>[[آفتاب مهر ج۱ (کتاب)|آفتاب مهر]]، ج۱، ص ۲۲۴-۲۲۹.</ref>.