کارکرد علم غیب معصوم در افضلیت چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

«یکی از صفات مهم [[امام]] که در علم کلام از آن بحث می‌شود، افضلیت وی بر سایر خلق است. افضلیت گاه به معنای افزون‌تر بودن کرامت و ثواب‌های اخروی امام بر سایر مردم در پیشگاه خداوند است و گاه به معنای برتری در کمالات نفسانی یا صفاتی که شرط امامت است. متکلمان امامیه هر دو معنا را از شرایط امام می‌دانند؛ چرا که اولا هر کس در امری امام دیگران باشد باید در آن امر افضل از آنها باشد و چون خلیفه [[پیامبر]] {{صل}} ریاست عامه در تمام امور دین و دنیا را بر عهده دارد باید در تمام امور دینی و دنیوی افضل از سایر مردم باشد و ثانیا اگر یکی از مأمومین از امام افضل باشد، منجر به تقدیم و ترجیح مفضول بر افضل می‌گردد که عقلا قبیح است. و خداوند که جعل امام به‌دست اوست، مرتکب عمل قبیح نمی‌شود. اما متکلمان [[اهل سنت]] بدلیل افضل نبودن خلفایشان تلاش ناموفقی در انکار این اصل یا مصلحت نبودنِ آن نموده‌اند<ref>[[علی رضا نجف زاده]]، مقاله «[[افضلیت امام از دیدگاه فرق کلامی (مقاله)|افضلیت امام از دیدگاه فرق کلامی]]»</ref> این مسئله چنان مهم است که [[امام علی]] {{ع}} جهت اثبات حق ولایت و رهبری خویش و عدم مشروعیت خلافت کسانی که پس از پیامبر {{صل}} حکومت را غصب نمودند، بارها به افضلیت خویش استناد نمودند.<ref>برای نمونه نگاه کنید به خطبه‌های: ۲، ۳۷، ۱۰۹، ۱۴۴، ۱۵۴، ۱۶۲، ۱۷۲، ۱۷۳، ۱۹۷، ۲۱۷، ۲۳۹ و ۱۹۲ (خطبه قاصعه) از نهج البلاغه صبحی صالح.</ref> افضلیت در ایمان، ثواب، عبادت، شجاعت، سیاست، زهد، تقوا و سایر کمالات، نتیجه برتری در علم و عصمت است؛ چرا که این دو وصف سر چشمه همه کمالات‌اند و کسی که عصمت مطلق و علم حقیقی فراوانی به خدا و خلق داشته باشد، بیشترین خوف و رجا را از خداوند دارد، از هیچ مخلوقی نمی‌هراسد، به دنیا دل نمی‌بندد و غفلت از یاد پروردگار در او راه ندارد، از این رو کمیت و کیفیت و ثواب عباداتش هم بیش از دیگران خواهد بود و با توجه به اینکه در بحث‌های گذشته رابطه وثیق علم و عصمت بیان گردید، روشن می‌گردد که [[ائمه]] {{عم}} از آن جهت که صاحب [[علم غیب]] فراوان بوده و دامنه علم حقیقی ایشان چنان است که تمام دانش دیگران به یک قطره از دریای آن‌ها می‌ماند، عصمتشان در بالاترین رتبه پاکی ممکن برای مخلوق بوده و در نتیجه، در افضلیت سرآمد جمیع مخلوقات از جن و انس و مَلَک می‌باشند. بنابراین [[علم غیب]] گسترده [[ائمه]] {{عم}} سند افضلیت ایشان می‌باشد. چنانچه در روایات مشاهده می‌کنیم که [[پیامبر]] {{صل}} جهت اثبات برتری علی {{ع}} از تعابیری مانند {{عربی|" أَفْضَلُكُمْ، أَقْدَمُكُمْ إِسْلَاماً، أَوْفَرُكُمْ إِيمَاناً، أَكْثَرُكُمْ عِلْماً، أَرْجَحُكُمْ حِلْماً، أَشَدُّكُمْ لِلَّهِ غَضَباً، أَشَدُّكُمْ نِكَايَةً فِي الْغَزْوِ وَ الْجِهَادِ ، أَعْظَمُكُمْ عِنْدَ اللَّهِ مَزِيَّة"}}<ref>محمد طوسی، الأمالی، ص۲۵۱، المجلس التاسع.</ref> استفاده نمودند و آیه {{متن قرآن|إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ أُوْلَئِكَ هُمْ خَيْرُ الْبَرِيَّةِ}}<ref>«بی‌گمان آنانکه ایمان آورده‌اند و کردارهایی شایسته کرده‌اند، بهترین آفریدگانند»؛ سوره بینة، آیه۷.</ref> در شأن ایشان نازل گردید.  و معلوم است که میزان ایمان و عمل صالح بستگی شدیدی به علم حقیقی دارد<ref>(منسوب به امام جعفر بن محمد‏، مصباح الشریعة، ص۲۰ و ۸۲؛ کلینی، محمد، الکافی، ج۱، ص۴۸ و ج‏۲، ص۴۲؛ [[محمد صدرالدین شیرازى]]، شرح أصول الکافی، ج‏۲، ص۱۲۷.</ref>»<ref>[[کارکردهای علم غیب امامان معصوم در شئون ایشان (پایان‌نامه)|کارکردهای علم غیب امامان معصوم در شئون ایشان]]، ص۵۵ و ۵۶.</ref>.

«از جمله خصایص مشترک [[پیامبر]] {{صل}} و [[امام]] {{ع}}، خصیصه علم است. بارزترین صفتی که در افضلیت [[امام]] {{ع}} بیش از سایر صفات توجه عالمان شیعه را به خود جلب کرده [[علم امام]] است. [[امام]] {{ع}} باید در آگاهی از معارف و احکام دین سرآمد باشد<ref>مظفر، پژوهشی در باب علم امام، ص۱۲۹.</ref>. این صفت هم خود از شروط بنیادین [[امامت]] است و هم در تحقق دیگر شرایط آن بس مؤثر است<ref>اوجاقی، علم امام از ديدگاه کلام