جوانان در معارف و سیره نبوی: تفاوت میان نسخه‌ها

# '''اهتمام به عبادت‌:''' در [[احادیث]] [[رسول خدا]] {{صل}} [[جوانی]] که [[جوانی]] اش را در راه [[بندگی خدا]] سپری کند، فردی که [[خداوند متعال]] به او علاقه دارد، معرفی شده است<ref>جلال الدین سیوطی، الجامع الصغیر، ج ۱، ص ۲۸۵؛ المتقی الهندی، کنزالعمال، ج ۱۵، ص ۷۷۶ و نهج الفصاحه، ص ۳۱۶.</ref>. آن [[حضرت]] از قول [[خداوند عزوجل]] می‌فرماید: "[[جوانی]] که به [[قضا]] و قدرم، [[معتقد]] و به کتابم [و [[احکام]] آن] [[خشنود]]، و به آن چه روزی اش کرده‌ام، قانع است و برای من از خواسته‌های نفسش می‌برد، مانند یکی از [[فرشتگان]] من است"<ref> کنزالعمال، ‌ج۱۵، ص۷۸۶.</ref>. ‌ ایشان همچنین [[برتری]] [[جوان]] [[عبادت]] پیشه‌ای را که در [[جوانی]] به [[عبادت]] رو آورده، بر [[پیری]] که در [[کهن‌سالی]] به [[عبادت]] رو آورده، مانند [[برتری]] [[پیامبران]] بر دیگر [[مردمان]] دانسته<ref>همان؛ الجامع الصغیر، ج ۲، ص ۲۱۳ و نهج الفصاحه، ص ۵۸۸.</ref> و فرموده است: "[[خداوند]] بزرگ به [[جوان]] عابد، نزد [[فرشتگان]] افتخار می‌کند؛ در حالی که می‌فرماید: "بنده‌ام را بنگرید که برای من، از خواسته‌های [[نفس]] خود چشم پوشی کرده است"<ref>الجامع الصغیر، ج ۱، ص ۲۸۲، کنز العمال، ج ۱۵، ص ۷۷۶ و نهج الفصاحه، ص ۳۰۳.</ref>. ‌ [[پیامبر خدا]] {{صل}} [[بهترین]] [[امت]] خود را کسی می‌دانست که جوانی‌اش را در [[فرمانبری]] از [[خداوند]] سپری و خود را از خوشی‌های [[دنیا]] جدا کند و شیفته [[آخرت]] باشد و درباره او فرموده است: "به [[راستی]] که [[پاداش]] او نزد [[خداوند]]، [[برترین]] [[جایگاه]] [[بهشت]] است"<ref>مجموعه وارم، ج ۲، ص ۱۲۳.</ref>. آن [[حضرت]]، مرد یا زنی را که [[جوانی]] اش را در راهی جز [[طاعت]] [[خدا]] صرف کند، دیوانه [[حقیقی]] خوانده است<ref>ابوالفضل علی بن حسن طبرسی، مشکاة الانوار، ص ۱۶۹.</ref>. ‌ همچنین ایشان در سفارش‌های خود به [[ابوذر غفاری]] می‌فرمود: "ای [[ابوذر]]! هر [[جوانی]] که [[دنیا]] و [[خوشی]] اش را برای [[خداوند]]، کنار نهد و [[جوانی]] اش را در راه [[بندگی خدا]] سپری کند؛ [[خداوند]] به وی، [[پاداش]] هفتاد و دو [[صدّیق]] می‌بخشد"<ref>اعلام الدین، ص ۱۹۸؛ امالی طوسی، ص ۵۳۵ و مجموعه ورام، ج ۲، ص ۶۰ – ۶۱.</ref>. ‌ [[پیامبر خدا]] {{صل}} [[حکمت]] را از ثمرات [[عبادت]] در ایام [[جوانی]] دانسته، می‌فرمود: "کسی که در [[جوانی]]، به خوبی [[بنده خدا]] باشد، [[خداوند]] در [[پیری]] به وی [[حکمت]] می‌آموزد؛ همچنان که [[خدای متعال]] می‌فرماید: "و چون [[[موسی]]] به رشد و کمال خویش رسید، به او [[حکمت]] و [[دانش]] عطا کردیم"<ref>سوره قصص، آیه ۱۴.</ref> و در ادامه [[آیه]] می‌فرماید: "به [[نیکوکاران]] چنین [[پاداش]] می‌دهیم"<ref>اعلام الدین، ص ۲۹۶.</ref><ref>[[سید علی اکبر حسینی ایمنی|حسینی ایمنی، سید علی اکبر]]، [[فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم (کتاب)|فرهنگنامه سیره پیامبر اعظم]]، ص ۳۳۹-۳۴۰.</ref>.