مردم‌سالاری در فقه سیاسی: تفاوت میان نسخه‌ها

# ممکن است، در شرایطی با اهرم [[انتخابات]] و آرای مردمی، وضعیتی در جامعه فراهم شود که جلوی [[حاکمیت]] [[مردم]]، گرفته شود؛ چنانچه برخی از [[سیاستمداران]]، شرایطی فراهم می‌کنند که جامعه به همیشگی بودن [[ریاست]] و [[حکومت]] آنان، [[رضایت]] دهد و این موضوع در عمل، [[نقض]] دموکراسی به وسیله دموکراسی است<ref>[[علی اصغر نصرتی|نصرتی، علی اصغر]]، [[نظام سیاسی اسلام (کتاب)|نظام سیاسی اسلام]]، ص ۶۷.</ref>.

در [[بینش]] [[سیاسی]] [[اسلام]]، حضور [[مردم]] در صحنه [[سیاسی]]، به [[حمایت]] و [[پشتیبانی]] از [[رهبر]] [[جامعه]] ـ هر چند [[پیامبر]] {{صل}} و [[امام]] [[معصوم]] {{ع}} باشد ـ بسیار کارساز بوده و [[روایات]] بسیاری دربارۀ [[ارزش]] آرای [[مردم]] و نقش آنها در [[حکومت دینی]] وارد شده است، از جمله [[پیامبر]] {{صل}} فرمود: "و اینکه فرمانده‌ای بر شما [[حاکم]] نباشد مگر از میان شما یا یکی از [[اهل]] [[پیامبر]] {{صل}}"<ref>کتاب سلیم بن قیس، ص۱۱۸؛ طبقات ابن سعد، ج۱، ص۲۷۷؛ فتوح البلدان، ص۷۲؛ دراسات فی ولایة الفقیه، ج۱، ص۵۱۰.</ref>. همین‌طور ایشان در وصیتی به [[امام علی]] {{ع}} فرمود: "ای [[علی]]! هر گاه [[مردم]] به [[ولایت]] و [[امارت]] تو بر خودشان [[رضایت]] دادند، به آن [[اقدام]] کن و در غیر این صورت، رهایشان کن..."<ref>کشف المحجّة، ص۱۸۰؛ جامع احادیث الشیعه، ج۱۳، ص۴۲؛ بحارالانوار، ج۳۰، ص۱۴؛ مستدرک الوسائل، ج۱۱، ص۷۸.</ref>.