مصلحت در فقه اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[توسعه]] تقیه به [[روابط]] با [[کفار]]، چنان‌که [[قرآن]] بدان [[گواهی]] می‌دهد {{متن قرآن|لَا يَتَّخِذِ الْمُؤْمِنُونَ الْكَافِرِينَ أَوْلِيَاءَ مِنْ دُونِ الْمُؤْمِنِينَ وَمَنْ يَفْعَلْ ذَلِكَ فَلَيْسَ مِنَ اللَّهِ فِي شَيْءٍ إِلَّا أَنْ تَتَّقُوا مِنْهُمْ تُقَاةً وَيُحَذِّرُكُمُ اللَّهُ نَفْسَهُ وَإِلَى اللَّهِ الْمَصِيرُ}} <ref>«مؤمنان نباید کافران را به جای مؤمنان دوست گیرند و هر که چنین کند با خداوند هیچ رابطه‌ای ندارد مگر آنکه (بخواهید) به گونه‌ای از آنان تقیّه کنید و خداوند، شما را از خویش پروا می‌دهد و بازگشت (هر چیز) به سوی خداوند است» سوره آل عمران، آیه ۲۸.</ref> و نیز توسعه آن از حالت [[خوف]] به صورت [[مدارا]]، چنان‌که بسیاری از [[روایات]] تقیه، [[شاهد]] آن است خود دلیل گستردگی نقش [[مصلحت]] در باب تقیه خواهد بود.