بحث:عصمت در لغت: تفاوت میان نسخه‌ها

اهل لغت واژه [[عصمت]] را به معنای محفوظ ماندن، مصونیت<ref>فیومی، المصباح المنیر، ذیل واژه «عصم».</ref> و «وسیله باز داشتن» و «ابزار مصونیت» معنا کرده‌اند<ref>ابن منظور، لسان العرب، ج۱۲، ص۴۰۳.</ref>. «عصمه الطعام»، یعنی [[غذا]] او را از [[گرسنگی]] [[حفظ]] کرد<ref>ابن منظور، لسان العرب، ج۱۲، ص۴۰۴.</ref> و در اصطلاح، لطفی از سوی [[خداوند تبارک و تعالی]] است که شامل حال برخی افراد خاص می‌شود و او را از وقوع در [[معصیت]] و ترک [[اطاعت]] باز می‌دارد؛ با اینکه آن شخص [[قادر]] به انجام آن دو است<ref>{{عربی|العصمة لطف يفعله الله تعالى بالمكلف بحيث يمتنع منه وقوع المعصية و ترك الطاعة مع قدرته عليهما}}؛ (مفید، النکت الاعتقادیة و رسائل أخری، ص۳۷؛ جرجانی، التعریفات، ص۱۵۰).</ref>.

از مجموع تعاریفی که از سوی [[دانشمندان]] درباره عصمت ارائه شده، به دو نکته تأکید شده است: اول اینکه عصمت لطفی است که از طرف [[خداوند متعال]] به برخی از انسان‌های خاص عطا می‌گردد؛ دوم اینکه در عصمت [[جبر]] وجود ندارد و این‌گونه نیست که شخص [[معصوم]] قادر به انجام [[گناه]] نباشد، بلکه در عین [[توانایی]] بر انجام گناه از آن خودداری می‌کند؛ مانند آنچه در جریان [[حضرت یوسف]] و [[زلیخا]] پیش آمد. حضرت یوسف{{ع}} در عین حال که [[قدرت]] بر انجام فعل داشت، از آن گذشت: