مرگ در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

برخی [[علمای اخلاق]]، با توجه به بعضی [[آیات]] {{متن قرآن|إِنَّا أَخْلَصْنَاهُمْ بِخَالِصَةٍ ذِكْرَى الدَّارِ}}<ref>«و ما آنان را به ویژگی‌یی که یادکرد رستخیز است، ویژه ساختیم» سوره ص، آیه ۴۶.</ref> و [[روایات]]<ref>مجلسی، بحار الانوار، ۴۶/۱۲۶ و ۱۳۲–۱۳۳.</ref> آثار و فوایدی برای یاد مرگ ذکر کرده‌اند؛ ازجمله [[نزول رحمت الهی]]<ref>نراقی، احمد، معراج السعادة، ۶۶۷.</ref> [[آمادگی]] برای [[سفر آخرت]]<ref>نراقی، احمد، معراج السعادة، ۶۷۰.</ref> و [[بی‌توجهی به دنیا]]<ref>نراقی، احمد، معراج السعادة، ۶۶۵؛ غزالی، احیاء العلوم، ۸/۲۰۴.</ref> این است که در روایتی آمده‌است [[خداوند]] کسی را که بسیار به یاد مرگ باشد [[دوست]] دارد<ref>کلینی، الکافی، ۲/۱۲۲.</ref> امام خمینی نیز اثر یاد مرگ و [[آخرت]] را این می‌داند که اگر انسان [[روز حساب]] را [[باور]] داشته باشد، مردن را فنا نمی‌داند؛ بلکه [[مرگ]] را انتقال از [[نقص]] به کمال دانسته، همین باور، او را از همه [[لغزش‌ها]] نگه می‌دارد.<ref>امام خمینی، تفسیر حمد، ۱۰۹.</ref>.<ref>باقر صاحبی|صاحبی، باقر، مرگ (مقاله)|مقاله «مرگ»، دانشنامه امام خمینی ج۹ (کتاب)|دانشنامه امام خمینی، ج۹، ص۲۶۰–۲۶۴.</ref>

مرگ علایم و نشانه‌هایی دارد که با نزدیک‌شدن [[زمان]] آن، نشانه‌هایش ـ که همانند نوعی مستی و بی‌هوشی است ـ ظاهر می‌شود. در اصطلاح به این علایم «[[سکرات مرگ]]» می‌گویند<ref>مجلسی، بحار الانوار، ۶/۱۴۹؛ طریحی، مجمع البحرین، ۳/۳۳۴.</ref> هنگام احتضار و فرارسیدن مرگ، اعضا و [[قوای انسان]] [[ضعیف]] شده، اضطرابی در آن پدیدار می‌شود و حقایقی از عالم آخرت برای او آشکار می‌گردد.<ref>کلینی، الکافی، ۳/۱۲۸–۱۳۵؛ ابن‌عربی، فصوص الحکم، ۱/۵۲۰؛ قیصری، شرح فصوص الحکم، ۱۱۴۵–۱۱۴۶.</ref> امام خمینی، انکشاف برخی [[حقایق]] و [[صور]] [[اعمال]] و آثار آنها را در وقت مرگ، مطابق [[برهان]] و موافق [[مکاشفات]] [[اصحاب]] [[کشف]] و [[روایت]]<ref>فیض کاشانی، علم الیقین فی اصول الدین، ۲/۱۰۳۹–۱۰۴۳.</ref> می‌داند؛ در این هنگام که [[سکرات موت]] بر فرد وارد می‌شود، حالت [[احتضار]] و معاینه بر او عارض می‌گردد.<ref>امام خمینی، چهل حدیث، ۴۵۳ و ۴۵۷.</ref>