←عصمت از ترک اولی و ترک مستحبات
| خط ۲۴۴: | خط ۲۴۴: | ||
با توجه به اینکه [[شیخ مفید]] در بحث [[عصمت]] از [[گناه کبیره]] و [[صغیره]]، پیش از [[تصدی منصب امامت]]، با وجود [[روایت]] یا روایاتی که دال بر صادر نشدن [[گناه]] از [[پیامبر]] و [[امام]] بودند، نخست از [[حکم]] کردن در این باره توقف داشت، اما در عبارتی دیگر صدور برخی [[گناهان]] صغیره را از آنان جایز دانست، این [[پرسش]] پیش می‌آید که چگونه در اینجا این نظر را پیدا می‌کند که [[امامان]] [[پاک]] {{عم}} حتی از ترک [[مستحبات]] نیز معصوم‌اند؟<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص ۲۸۲.</ref> | با توجه به اینکه [[شیخ مفید]] در بحث [[عصمت]] از [[گناه کبیره]] و [[صغیره]]، پیش از [[تصدی منصب امامت]]، با وجود [[روایت]] یا روایاتی که دال بر صادر نشدن [[گناه]] از [[پیامبر]] و [[امام]] بودند، نخست از [[حکم]] کردن در این باره توقف داشت، اما در عبارتی دیگر صدور برخی [[گناهان]] صغیره را از آنان جایز دانست، این [[پرسش]] پیش می‌آید که چگونه در اینجا این نظر را پیدا می‌کند که [[امامان]] [[پاک]] {{عم}} حتی از ترک [[مستحبات]] نیز معصوم‌اند؟<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص ۲۸۲.</ref> | ||
[[سید مرتضی]] هنگامی که در پی [[تنزیه]] [[حضرت یعقوب]] {{ع}} از برخی [[عیوب]]، همچون [[ناشکیبایی]] آن [[حضرت]] پس از رفتن [[حضرت یوسف]] {{ع}} است، نظریه‌ای را مطرح می‌کند که نشان [[اعتقاد]] نداشتن او به [[لزوم عصمت پیامبران]] از ترک مستحبات است. ایشان پس از آنکه [[بردباری]] در برابر [[مصائب]] و [[فروبردن خشم]] و [[اندوه]] را از مستحبات می‌داند، می‌نویسد: «[[پیامبران]]، از بسیاری از مستحبات طاقت‌فرسا [[عدول]] می‌کردند؛ اگرچه بسیاری از مستحبات را نیز انجام می‌دادند»<ref>{{عربی|قد يعدل الأنبياء عن كثير من المندوبات الشاقة و أن كانوا يفعلون من ذلك الكثير}}؛ (سید مرتضی علم الهدی، الذخیرة فی علم الکلام، ص۷۱).</ref>. | با این حال به نظر می‌رسد از دیدگاه مرحوم [[سید مرتضی]]، پیامبران و به تبع آن، [[امامان]]، لزوماً از ترک مستحبات [[معصوم]] نیستند.<ref>[[محمد حسین فاریاب|فاریاب، محمد حسین]]، [[عصمت امام (کتاب)|عصمت امام]]، ص ۳۱۴.</ref>[[سید مرتضی]] هنگامی که در پی [[تنزیه]] [[حضرت یعقوب]] {{ع}} از برخی [[عیوب]]، همچون [[ناشکیبایی]] آن [[حضرت]] پس از رفتن [[حضرت یوسف]] {{ع}} است، نظریه‌ای را مطرح می‌کند که نشان [[اعتقاد]] نداشتن او به [[لزوم عصمت پیامبران]] از ترک مستحبات است. ایشان پس از آنکه [[بردباری]] در برابر [[مصائب]] و [[فروبردن خشم]] و [[اندوه]] را از مستحبات می‌داند، می‌نویسد: «[[پیامبران]]، از بسیاری از مستحبات طاقت‌فرسا [[عدول]] می‌کردند؛ اگرچه بسیاری از مستحبات را نیز انجام می‌دادند»<ref>{{عربی|قد يعدل الأنبياء عن كثير من المندوبات الشاقة و أن كانوا يفعلون من ذلك الكثير}}؛ (سید مرتضی علم الهدی، الذخیرة فی علم الکلام، ص۷۱).</ref>. | ||
نیز در جای دیگری درباره تنزیه [[حضرت رسول اکرم]] {{صل}} از اجازه دادن به [[منافقان]] در [[تخلف از جهاد]] می‌گوید: {{عربی|فان الانبياء يجوز ان يتركوا من النوافل كثيرا}}<ref>سید مرتضی علم الهدی، الذخیرة فی علم الکلام، ص۱۶۰.</ref>. | نیز در جای دیگری درباره تنزیه [[حضرت رسول اکرم]] {{صل}} از اجازه دادن به [[منافقان]] در [[تخلف از جهاد]] می‌گوید: {{عربی|فان الانبياء يجوز ان يتركوا من النوافل كثيرا}}<ref>سید مرتضی علم الهدی، الذخیرة فی علم الکلام، ص۱۶۰.</ref>. | ||