آفرینش در فلسفه اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

نور اول در ارتباط با نور واجب، مانند مشکاتی است که پرتو نورالانوار در او می‌درخشد و به نور او متلألئ می‌شود و پرتو افشانی می‌کند و با فروغ او، هیاکل نوری عالم [[نورانی]] می‌گردند و به ترتیب [[اشرف]] به اخس، در مراتب [[قرب]] و بعد نسبت به نورالانوار، همه غواسق و قوابل عالم نورانی می‌شوند<ref>مجموعه مصنفات شیخ اشراق (ط، مؤسسه مطالعات و تحقیقات فرهنگی. ۱۳۷۵ ه. ش)، ج۲، ص۱۲۰.</ref><ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۳ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۳]] ص ۲۳۸.</ref>

با توجه به اصولی که اشاره شد، [[شیخ اشراق]] از یک سو، مبنای [[عنایت]] در حکمت مشاء را در [[غایت]] از [[خلقت]] پذیرفت و آن را در چگونگی صدور ممکنات از نورالانوار [[اجرا]] کرد و از سوی دیگر، [[قاعده امکان اشرف]] که در حکمت مشاء برهانی شد و مقبول واقع گردید، بر اساس مبانی نوری در حکمت اشراق، به صورتی روشن‌تر و مبرهن‌تر جاری ساخت. نتیجه این مقدمات، در [[فلسفه خلقت]] عالم و غایت از خلقت، نتایجی شبیه به [[حکمت]] مشاء به دست داد که به اهمّ آنها اشاره می‌گردد:

# [[نور]] [[واجب]]، ذاتاً دارای همه [[کمالات]] نوری، اعم از [[حیات]] و [[علم]] و [[قدرت]] و سایر صفات کمالی و نوری است و در نتیجه، ظاهربه ذات و [[مظهر]] غیر است.