عصمت حضرت ابراهیم: تفاوت میان نسخه‌ها

آن حضرت در [[مقام]] ثناگویی [[پروردگار]] از [[جامع‌ترین]] ستایش‌ها بهره می‌جوید. تمام [[عنایت خداوند]] را از [[آغاز آفرینش]] خود تا زمانی که به سوی او باز می‌گردد، بیان می‌دارد. خود را بنده‌ای تمام نیاز در برابر پروردگاری کاملاً [[بی‌نیاز]] قرار می‌دهد. [[بیمار]] شدن را به خود نسبت می‌دهد و [[شفا]] را از آن او می‌داند. از او نعمت‌های [[حقیقی]] ماندگار می‌خواهد و از نعمت‌های پوشالی و فانی [[دنیوی]] [[چشم]] می‌باشد. [[شریعت]] ماندگار و پیوستن به افراد [[پرهیزکار]] و [[وراثت بهشت]] و [[عزت]] [[اخروی]] [[پایدار]] از دیگر خواسته‌های او بوده است. او [[پیامبری]] بزرگ بود که برای [[زنده کردن]] [[دین توحیدی]] به پا خاست. ندای او چنان عرصه [[گیتی]] را فراگرفت که تا عصر حاضر، همچنان در [[گوش]] [[موحدان]] [[جهان]] طنین‌افکن است<ref>محمدحسین طباطبایی، المیزان، ج۶، ص۲۶۹.</ref>.

کوتاه سخن اینکه او از آغاز عمرش همیشه مورد [[عنایت خاص]] [[پروردگار]] بوده و در راه او گام برداشته است. حال چسان می‌توان لغزش‌هایی آن‌چنانی را به حضرتش نسبت داد؟»<ref>[[جعفر انواری|انواری، جعفر]]، [[نور عصمت بر سیمای نبوت (کتاب)|نور عصمت بر سیمای نبوت]] ص ۲۱۸.</ref>.