←مقدمه
(←مقدمه) |
(←مقدمه) |
||
| خط ۲۴: | خط ۲۴: | ||
[[ابو نعیم]] می‌‌نویسد: به هنگام [[دستگیری]] [[علی بن حسین]]{{ع}} زُهری از مأموران [[خلیفه]] ([[عبدالملک بن مروان]]) [[اجازه]] گرفت و نزد آن حضرت رفت. با [[مشاهده]] غُل و زنجیر در دست و پای امام، گریست و گفت: ای کاش من به جای تو بودم!<ref>حلیة الاولیاء ۳/ ۱۳۵؛ الصواعق المحرقة ۲۰۰ و مناقب آل ابی طالب ۴/ ۱۴۴.</ref>. وی پس از یک [[دیدار با امام]] چهارم{{ع}} در [[مکه]]، شیفته [[شخصیت]] آن حضرت گردید و این [[آیه]] را تلاوت کرد: {{متن قرآن|اللَّهُ أَعْلَمُ حَيْثُ يَجْعَلُ رِسَالَتَهُ}}<ref>«و هنگامی که نشانه‌ای (از سوی خداوند) نزدشان آید می‌گویند ما هرگز ایمان نمی‌آوریم تا به ما نیز همانند آنچه به پیامبران خداوند داده شده است داده شود» سوره انعام، آیه ۱۲۴.</ref>، پس از این [[ملاقات]] آن چنان تغییری در زندگانی او پدید آمد که برخی از [[بنی امیه]] وی را [[تمسخر]] کرده، به او می‌‌گفتند: پیامبرت با تو چه کرد!<ref> کشف الغمة ۲/ ۳۱۸ ومناقب آل ابی طالب ۴/ ۱۴۴.</ref>. | [[ابو نعیم]] می‌‌نویسد: به هنگام [[دستگیری]] [[علی بن حسین]]{{ع}} زُهری از مأموران [[خلیفه]] ([[عبدالملک بن مروان]]) [[اجازه]] گرفت و نزد آن حضرت رفت. با [[مشاهده]] غُل و زنجیر در دست و پای امام، گریست و گفت: ای کاش من به جای تو بودم!<ref>حلیة الاولیاء ۳/ ۱۳۵؛ الصواعق المحرقة ۲۰۰ و مناقب آل ابی طالب ۴/ ۱۴۴.</ref>. وی پس از یک [[دیدار با امام]] چهارم{{ع}} در [[مکه]]، شیفته [[شخصیت]] آن حضرت گردید و این [[آیه]] را تلاوت کرد: {{متن قرآن|اللَّهُ أَعْلَمُ حَيْثُ يَجْعَلُ رِسَالَتَهُ}}<ref>«و هنگامی که نشانه‌ای (از سوی خداوند) نزدشان آید می‌گویند ما هرگز ایمان نمی‌آوریم تا به ما نیز همانند آنچه به پیامبران خداوند داده شده است داده شود» سوره انعام، آیه ۱۲۴.</ref>، پس از این [[ملاقات]] آن چنان تغییری در زندگانی او پدید آمد که برخی از [[بنی امیه]] وی را [[تمسخر]] کرده، به او می‌‌گفتند: پیامبرت با تو چه کرد!<ref> کشف الغمة ۲/ ۳۱۸ ومناقب آل ابی طالب ۴/ ۱۴۴.</ref>. | ||
هنگامی که ولید بن | هنگامی که [[ولید بن عبدالملک]] [[خلیفه اموی]]. [[شأن نزول آیه]] {{متن قرآن|وَالَّذِي تَوَلَّى كِبْرَهُ مِنْهُمْ لَهُ عَذَابٌ عَظِيمٌ}}<ref>«کسانی که [به یکی از همسران پیامبر] آن دروغ را (وارد) آوردند دسته‌ای از شمایند؛ آن را شرّی برای خود مپندارید بلکه آن برای شما خیر است؛ هر مردی از آنان را گناهی است که انجام داده است و آنکه بخش بزرگ آن را به گردن گرفته است عذابی سترگ خواهد داشت» سوره نور، آیه ۱۱.</ref>، را بر [[علی بن ابی طالب]]{{ع}} تطبیق کرد، [[زهری]] ساکت ننشت و گفت: این آیه در باره عبدالله بن اُبیِّ [[منافق]] نازل شده است<ref> حلیة الاولیاء ۳/ ۳۶۹.</ref>. | ||
ازسوی دیگر، [[ابن ابی الحدید]] او را در شمار کسانی که از علی{{ع}} و فرزندان‌اش روی گردان شدند، آورده است و روایتی نیز در ارتباط با [[بدگویی]] وی و [[عروه بن زبیر]] از [[امیرمؤمنان]]{{ع}} نقل می‌‌کند<ref>شرح نهج البلاغه ۱۰۲/ ۴.</ref>. | ازسوی دیگر، [[ابن ابی الحدید]] او را در شمار کسانی که از علی{{ع}} و فرزندان‌اش روی گردان شدند، آورده است و روایتی نیز در ارتباط با [[بدگویی]] وی و [[عروه بن زبیر]] از [[امیرمؤمنان]]{{ع}} نقل می‌‌کند<ref>شرح نهج البلاغه ۱۰۲/ ۴.</ref>. | ||