←آیه 114 سوره توبه
| خط ۶۴: | خط ۶۴: | ||
دلیل دیگری که می‌توان اقامه کرد، عدم [[کفر]] و [[شرک]] آباء و اجداد [[پیامبر اسلام]]{{صل}} است. از آنجا که [[نبی گرامی اسلام]]{{صل}} از نسل حضرت ابراهیم{{ع}} است، با [[اثبات]] دوری اجداد ایشان از شرک و کفر، پدر ابراهیم{{ع}} نیز مشمول این [[حکم]] خواهد بود. به علاوه در منابع [[اهل تسنن]] و [[شیعه]] روایتی از وجود [[مقدس]] [[پیامبر اکرم]]{{صل}} است که می‌فرماید: «من همواره از صلب [[پاکان]]، به رحم پاکیزگان در حال انتقالم<ref>{{متن حدیث|لَم أَزل أَنتَقِلُ من أَصلابِ الطَّاهرين إِلى أَرحام الطَّاهِراتِ}}، سیوطی، الدرالمنثور، ج۳، ص۲۹۲؛ بحار الأنوار، ج۱۵، ص۱۱۸.</ref>.<ref>[[مهدی سازندگی|سازندگی، مهدی]]، [[عصمت پیامبران اولوالعزم در دائرةالمعارف قرآن لیدن (کتاب)|عصمت پیامبران اولوالعزم]]، ص ۲۹۳.</ref> | دلیل دیگری که می‌توان اقامه کرد، عدم [[کفر]] و [[شرک]] آباء و اجداد [[پیامبر اسلام]]{{صل}} است. از آنجا که [[نبی گرامی اسلام]]{{صل}} از نسل حضرت ابراهیم{{ع}} است، با [[اثبات]] دوری اجداد ایشان از شرک و کفر، پدر ابراهیم{{ع}} نیز مشمول این [[حکم]] خواهد بود. به علاوه در منابع [[اهل تسنن]] و [[شیعه]] روایتی از وجود [[مقدس]] [[پیامبر اکرم]]{{صل}} است که می‌فرماید: «من همواره از صلب [[پاکان]]، به رحم پاکیزگان در حال انتقالم<ref>{{متن حدیث|لَم أَزل أَنتَقِلُ من أَصلابِ الطَّاهرين إِلى أَرحام الطَّاهِراتِ}}، سیوطی، الدرالمنثور، ج۳، ص۲۹۲؛ بحار الأنوار، ج۱۵، ص۱۱۸.</ref>.<ref>[[مهدی سازندگی|سازندگی، مهدی]]، [[عصمت پیامبران اولوالعزم در دائرةالمعارف قرآن لیدن (کتاب)|عصمت پیامبران اولوالعزم]]، ص ۲۹۳.</ref> | ||
=== آیه | === آیه ۱۱۴ سوره توبه === | ||
{{اصلی|آیا آمرزش‌خواهی حضرت ابراهیم برای عموی مشرک خود بر عدم عصمت دلالت می‌کند؟ (پرسش)}} | |||
یکی از آیاتی که موجب شده تا برای برخی توهم عدم عصمت حضرت ابراهیم {{ع}} به وجود آید، [[آیه]] ۱۱۴ [[سوره توبه]] است که در آن [[ابراهیم]]{{ع}} به عموی خود [[آزر]]، که [[بت]] پرست و [[مشرک]] به [[خدای یگانه]] بود، [[وعده]] طلب [[بخشش]] از [[خدا]] نموده و به این [[وعده]] نیز عمل نمود: {{متن قرآن|وَمَا كَانَ اسْتِغْفَارُ إِبْرَاهِيمَ لِأَبِيهِ إِلَّا عَنْ مَوْعِدَةٍ وَعَدَهَا إِيَّاهُ فَلَمَّا تَبَيَّنَ لَهُ أَنَّهُ عَدُوٌّ لِلَّهِ تَبَرَّأَ مِنْهُ إِنَّ إِبْرَاهِيمَ لَأَوَّاهٌ حَلِيمٌ}}<ref>«و آمرزش خواهی ابراهیم برای پدرش جز بنا به وعده‌ای نبود که به وی داده بود و چون بر او آشکار گشت که وی دشمن خداوند است از وی دوری جست؛ بی‌گمان ابراهیم دردمندی بردبار بود» سوره توبه، آیه ۱۱۴.</ref> و حال آنکه [[قرآن کریم]]، از [[استغفار]] برای [[مشرکان]] [[نهی]] کرده است. از این رو این [[کار]] خلاف [[دستور]] [[قرآن کریم]] بوده و مخل به [[عصمت]] است. | |||
''' | '''پاسخ نخست: [[وعده]] [[استغفار]] به [[امید]] [[ایمان آوردن]] او''': [[خداوند]] پس از آنکه در [[آیه]] ۱۱۳ [[سوره توبه]] [[طلب آمرزش]] برای [[مشرکان]] را ناروا می‌شمارد، در [[آیه]] ۱۱۴ همین [[سوره]]، در توجیه [[کار]] آن حضرت می‌فرماید: [[استغفار]] او به این [[دلیل]] بود که به عمویش [[وعده]] داده بود. حضرت به این [[امید]] برایش [[استغفار]] کرد که او [[ایمان]] بیاورد؛ اما پس از آنکه [[ناامید]] شد (یا با مرگش یا به وسیله [[وحی]]) [[ استغفار]] را رها کرد. | ||
''' | '''پاسخ دوم: عدم تناسب دو صفت دل‌سوز و [[بردبار]] با [[خطا]]''': در فراز پایانی [[آیه]]، حضرت با دو صفت {{متن قرآن|لَأَوَّاهٌ حَلِيمٌ}}<ref>«بی‌گمان ابراهیم دردمندی بردبار بود» سوره توبه، آیه ۱۱۴.</ref> یعنی دل سوز و [[بردبار]] [[ستایش]] شده است. در [[وجه]] تناسب این دو صفت با [[کار]] حضرت، می‌توان گفت کسی که دارای این صفات باشد، میل شدید [[باطنی]] او این است که برای پدرش [[طلب آمرزش]] کند و او را از [[عذاب الهی]] برهاند؛ اما چون [[خداوند]] او را از این [[کار]] بازداشت، او نیز این [[کار]] را رها کرد. این [[ستایش]]، با [[گناه]] و [[خطا]] تناسبی ندارد<ref>[[جعفر انواری|انواری، جعفر]]، [[نور عصمت بر سیمای نبوت (کتاب)|نور عصمت بر سیمای نبوت]]، ص۲۱۹.</ref>. | ||
=== آیه 82 سوره شعراء === | === آیه 82 سوره شعراء === | ||