عصمت حضرت ابراهیم: تفاوت میان نسخه‌ها

عصمت حضرت ابراهیم (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۵ سپتامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۳:۱۸

۵٬۲۲۹ بایت حذف‌شده ، ‏۱۵ سپتامبر ۲۰۲۳

←‏آیه 80 سوره شعراء

دیداریویکی‌متن

Bahmani

مدیران

۱۱۲٬۶۴۰

ویرایش

@@ خط ۱۵۳: / خط ۱۵۳: @@
 واژه [[نجوم]] گویای پراکندگی گفتار آنان، و سقیم؛ خبر از [[بیماری]] در [[آینده]]: «یکی از معانی نجوم، همان متفرق و تدریجی بودن است؛ مانند [[نزول]] نجومی [[قرآن]]. در این [[آیه شریفه]] منظور این است که آن حضرت در گفتار پراکنده آنان دقت کرد تا راهی برای عذرتراشی خود بیابد و همراه آنان از [[شهر]] خارج نشود. سقیم هم بدین معناست که [[بیمار]] خواهم شد»<ref>محمد بن عمر فخر رازی، مفاتیح الغیب، قدم له خلیل محیی الدین المیس، ج۱۳، جزء ۲۶، ص۱۴۹.</ref>. ایراد این [[تفسیر]] نیز بسان چند تفسیر پیشین، در بی‌دلیل بودن و ناهمخوان بودن با ظاهر [[آیه]] است.<ref>[[جعفر انواری|انواری، جعفر]]، [[نور عصمت بر سیمای نبوت (کتاب)|نور عصمت بر سیمای نبوت]] ص ۲۰۶-۲۱۳.</ref>.
-=== آیه 80 سوره شعراء ===
-یکی از آیاتی که توهم [[معصوم]] نبودن [[حضرت ابراهیم]]{{ع}} را برای برخی به وجود آورده، [[آیه]] ۸۲ [[سوره شعراء]] است که ضمن آن [[حضرت ابراهیم]] به خاطر ارتکاب [[خطیئه]] و لغزشی که داشته ابراز [[امیدواری]] به [[بخشش]] از سوی [[خدا]] نموده و می‌فرماید: {{متن قرآن|وَالَّذِي أَطْمَعُ أَن يَغْفِرَ لِي خَطِيئَتِي يَوْمَ الدِّينِ}} <ref>«و آنکه امید دارم روز جزا خطایم را بر من بیامرزد». سوره شعراء، آیه ۸۲.</ref>.
-روشن است که [[خطیئه]] به قرینه امیدداشتن بر [[بخشش]]، بر [[خطا]] و لغزشی [[دلالت]] دارد که [[معصیت]] است و چنین عملی با [[عصمت]] منافات دارد
-«'''پاسخ نخست: نگاه به [[ترک اولی]] در حد [[لغزش]]''': این اعتراف [[پیامبران الهی]] به لغزش، حاکی از لغزش به معنای متعارف آن نیست؛ بلکه [[پیامبران]]، کوچک‌ترین ترک اولی را برای خود، لغزش می‌دانند و بابت آن به [[درگاه الهی]] از در [[توبه]] در می‌آیند: {{متن حدیث|حَسَنَاتُ الْأَبْرَارِ سَيِّئَاتُ الْمُقَرَّبِينَ‌}}، و {{عربی|حسنات المقربین سیئات النبیین}}. پس این ترک اولی در مورد [[حضرت ابراهیم]] {{ع}} این گونه [[تفسیر]] شده است که [[انسان]] با پرداختن به کارهای [[زندگی]] چون خوردن، [[آشامیدن]] و خوابیدن، از توجه کامل و [[خالص]] به [[خداوند]] باز می‌ماند؛ گرچه این [[کارها]] هیچ نوع تخلفی را در بر ندارد<ref>ر.ک: محمد بن عمر فخر رازی، مفاتیح الغیب، قدم له خلیل محیی الدین المیس، ج۱۲، جزء ۲۴، ص۱۴۷؛ سیدمحمدحسین طباطبایی، المیزان، ج۱۵، ص۲۸۵.</ref>.
-این پاسخ، خالی از ایراد و عاری از اشکال است.
-'''پاسخ دوم: [[خطیئه]]؛ همان دروغ‌های [[حضرت]]''': منظور از خطیئه همان دروغ‌هایی است که حضرت بر زبانش جاری شده است: {{متن قرآن|إِنِّي سَقِيمٌ}}، {{متن قرآن|فَعَلَهُ كَبِيرُهُمْ}}<ref>به نقل از: محمد بن عمر فخر رازی، مفاتیح الغیب، قدم له خلیل محیی الدین المیس، ج۱۲، جزء ۲۴، ص۱۴۷.</ref> و.... ایراد این پاسخ در این است که با دیدگاه کلی [[عصمت پیامبران]] از [[گناهان]] سازگاری ندارد. توضیح و توجیه این موارد قبلاً در همین بخش مطرح شده است.
-مرحوم [[علامه طباطبایی]] در بحث [[ادب]] پیامبران به تبیین ادب حضرت ابراهیم {{ع}} نیز پرداخته است که این بحث در معرفی [[شخصیت]] آن حضرت تأثیرگذار است. از این رو در این مجال، گزیده‌ای از آن مقال نقل می‌شود:
-آن حضرت در [[مقام]] ثناگویی [[پروردگار]] از [[جامع‌ترین]] ستایش‌ها بهره می‌جوید. تمام [[عنایت خداوند]] را از [[آغاز آفرینش]] خود تا زمانی که به سوی او باز می‌گردد، بیان می‌دارد. خود را بنده‌ای تمام نیاز در برابر پروردگاری کاملاً [[بی‌نیاز]] قرار می‌دهد. [[بیمار]] شدن را به خود نسبت می‌دهد و [[شفا]] را از آن او می‌داند. از او نعمت‌های [[حقیقی]] ماندگار می‌خواهد و از نعمت‌های پوشالی و فانی [[دنیوی]] [[چشم]] می‌باشد. [[شریعت]] ماندگار و پیوستن به افراد [[پرهیزکار]] و [[وراثت بهشت]] و [[عزت]] [[اخروی]] [[پایدار]] از دیگر خواسته‌های او بوده است. او [[پیامبری]] بزرگ بود که برای [[زنده کردن]] [[دین توحیدی]] به پا خاست. ندای او چنان عرصه [[گیتی]] را فراگرفت که تا عصر حاضر، همچنان در [[گوش]] [[موحدان]] [[جهان]] طنین‌افکن است<ref>محمدحسین طباطبایی، المیزان، ج۶، ص۲۶۹.</ref>.
-کوتاه سخن اینکه او از آغاز عمرش همیشه مورد [[عنایت خاص]] [[پروردگار]] بوده و در راه او گام برداشته است. حال چسان می‌توان لغزش‌هایی آن‌چنانی را به حضرتش نسبت داد؟»<ref>[[جعفر انواری|انواری، جعفر]]، [[نور عصمت بر سیمای نبوت (کتاب)|نور عصمت بر سیمای نبوت]] ص ۲۱۸.</ref>.
 == پرسش مستقیم ==