امیرالحاج در فقه اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[سرپرستی حاجیان]] از دیدگاه [[امامیّه]] از [[شئون امامت]] است که در عصر [[معصومان]]{{عم}} خود آن بزرگواران یا [[منصوب]] از جانب ایشان، و در عصر غیبت، [[فقیه]] جامع الشّرایط یا منصوب از جانب وی عهده‌دار آن است. در [[روایات]] [[حج]]، از امیر الحاج به «امام» تعبیر شده است.<ref>شرائع الاسلام، ج ۱، ص۱۸۸؛ الروضة البهیة، ج ۲، ص۲۷۲؛ جواهر الکلام، ج ۱۹، ص۷</ref> از آن در باب [[حج]] سخن گفته‌اند.

[[مستحب]] است امیر الحاج در روزهای هفتم، نهم ([[روز عرفه]])، دهم ([[روز]] [[عید]]) و دوازدهم (کوچ اول از [[منی]]) ماه [[ذی الحجّه]] برای حاجیان [[سخنرانی]] و آنان را با [[اعمال]] و عباداتی که باید به جا آورند آشنا کند.<ref>تذکرة الفقهاء، ج ۸، ص۱۶۵</ref>

همچنین به قول مشهور، مستحب است امیر الحاج [[روز ترویه]] پیش از ظهر در [[مکّه]] مُحرم شود و به منی رود و [[نماز ظهر]] و عصر را در آنجا بخواند.<ref>الحدائق الناضرة، ج ۱۶، ص۳۵۰ ـ ۳۵۱؛ جواهر الکلام، ج ۱۹، ص۶</ref>

مستحب مؤکّد است [[امیرالحاج]] [[شب]] نهم تا [[طلوع]] [[خورشید]] در منی بماند و پس از آن به [[عرفات]] برود.<ref>جواهر الکلام، ج ۱۹، ص۱۲</ref> نیز مستحب است شب دهم تا طلوع خورشید در [[مشعرالحرام]] اقامت کند. برخی قدما آن را [[واجب]] دانسته‌اند <ref>جواهر الکلام، ج ۱۹، ص۹۹</ref>.<ref> [[سید محمود هاشمی شاهرودی|هاشمی شاهرودی، سید محمود]]، [[فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت (کتاب)|فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت]] ج۱، صفحه ۷۰۴.</ref>