امیرالحاج در فقه اسلامی

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

مقدمه

«امیر الحاج» یا «امام الحاج» و «امام موسم» به معنای سرپرست حجاج است.

سرپرستی حاجیان از دیدگاه امامیّه از شئون امامت است که در عصر معصومان(ع) خود آن بزرگواران یا منصوب از جانب ایشان، و در عصر غیبت، فقیه جامع الشّرایط یا منصوب از جانب وی عهده‌دار آن است. در روایات حج، از امیر الحاج به «امام» تعبیر شده است[۱]. از آن در باب حج سخن گفته‌اند.

مستحب است امیر الحاج در روزهای هفتم، نهم (روز عرفه)، دهم (روز عید) و دوازدهم (کوچ اول از منی) ماه ذی الحجّه برای حاجیان سخنرانی و آنان را با اعمال و عباداتی که باید به جا آورند آشنا کند[۲].

همچنین به قول مشهور، مستحب است امیر الحاج روز ترویه پیش از ظهر در مکّه مُحرم شود و به منی رود و نماز ظهر و عصر را در آنجا بخواند[۳].

مستحب مؤکّد است امیرالحاج شب نهم تا طلوع خورشید در منی بماند و پس از آن به عرفات برود[۴]. نیز مستحب است شب دهم تا طلوع خورشید در مشعرالحرام اقامت کند. برخی قدما آن را واجب دانسته‌اند[۵].[۶]

منابع

پانویس

  1. شرائع الاسلام، ج ۱، ص۱۸۸؛ الروضة البهیة، ج ۲، ص۲۷۲؛ جواهر الکلام، ج ۱۹، ص۷.
  2. تذکرة الفقهاء، ج ۸، ص۱۶۵.
  3. الحدائق الناضرة، ج ۱۶، ص۳۵۰ ـ ۳۵۱؛ جواهر الکلام، ج ۱۹، ص۶.
  4. جواهر الکلام، ج ۱۹، ص۱۲.
  5. جواهر الکلام، ج ۱۹، ص۹۹.
  6. هاشمی شاهرودی، سید محمود، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت ج۱، صفحه ۷۰۴.