سیره نظامی امام علی: تفاوت میان نسخه‌ها

==[[حفظ]] [[عدالت]] و رعایت [[اخلاقیات]] جنگ==

۱. '''عدالت:''' رعایت [[عدل]] در [[برخورد با مخالفان]] و [[دشمنان]] به ویژه در میدان جنگ، از مهم‌ترین اصول اخلاقی است که علی{{ع}} خود و یارانش را به رعایت آن ملزم می‌دانست. حضرت فرمود: به [[خدا]] [[سوگند]]! [[طلحه]] و [[زبیر]] هیچ قصدی جز به پا کردن [[فتنه]] و [[فساد]] ندارند، و به [[مکه]] می‌روند تا خود را آماده جنگ کنند. [[ابن عباس]] گفت: پس چرا به آنان [[اجازه]] دادید بروند؟ آیا بهتر نبود آنها را [[زندانی]] می‌کردی و [[مسلمانان]] را از [[شر]] آنها در [[امان]] نگاه می‌داشتی؟

علی{{ع}} این شیوه و [[رفتار]] را در جنگ، نشانه [[بغی]] و [[ستم]] و [[گمراهی]] می‌دانست و از آن [[نهی]] می‌نمود؛ زیرا با [[عدالت‌خواهی]] و [[حق‌طلبی]] مغایر می‌دانست و آن را نشانه جنگ‌طلبی، [[تکبر]] و [[خودخواهی]] به شمار می‌آورد؛ از این رو در وصیتش به فرزند خویش [[امام حسن]]{{ع}} می‌فرمود: هیچ‌گاه مبارز مَطلب و کسی را به جنگ با خود [[دعوت]] نکن؛ اما اگر [[دشمن]] تو را به جنگ دعوت کرد، بپذیر؛ زیرا دعوت کننده به جنگ، [[ستم‌گر]] است و ستم‌گر به قطع کشته خواهد شد<ref>نهج البلاغه، حکمت ۲۳۳.</ref>.

[[جندب ازدی]] می‌گوید: هنگامی که [[امیرمؤمنان]]{{ع}} با دشمن روبه‌رو می‌شد، می‌فرمود: آن‌گاه که با [[دشمنان]] به جنگ پرداختید و آنها گریختند، اگر به پشت‌کردگان به جنگ دسترسی یافتند، آنها را نکشید و بر مجروحان جنگی دشمن متازید و آنها را برهنه مسازید و بدنشان را قطعه قطعه نکنید و چون به [[خانه]] دشمن رسیدید، هتک حرمتی نکنید و داخل خانه‌هایشان نشوید، مگر [[اجازه]] دهند و هیچ چیز از خانه‌های دشمنان بر ندارید، مگر آن‌چه در میدان [[جنگ]] به دست می‌آورید. و با [[اذیت]] و [[آزار]] رساندن، هیچ زنی را تهییج نکنید و میازارید. اگر به شما [[دشنام]] دادند یا به سران و بزرگان و [[افراد صالح]] شما [[ناسزا]] گفتند، متعرضشان نشوید؛ زیرا [[زنان]] ضعیف‌النفس هستند<ref>طبری، محمد بن جریر، تاریخ الطبری، ج۵، ص۱۰؛ ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، ج۲، ص۳۷۰؛ نهج البلاغه، خطبه ۱۴.</ref>.