سیره نظامی امام علی: تفاوت میان نسخه‌ها

سیره نظامی امام علی (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۶ مارس ۲۰۲۴، ساعت ۰۹:۵۰

۵٬۳۰۱ بایت اضافه‌شده ، ‏۱۶ مارس ۲۰۲۴

←‏منابع

دیداریویکی‌متن

Bahmani

مدیران

۱۱۵٬۸۸۱

ویرایش

@@ خط ۸۱: / خط ۸۱: @@
 [[سیره امام علی]]{{ع}} در جنگ بر این اصول [[استوار]] بود و هیچ‌گاه از آن تخطی نکرد و [[ارزش‌های انسانی]] و [[اخلاقی]] را بسیار [[محترم]] می‌شمرد و به صورتی دقیق [[اجرا]] می‌کرد؛ زیرا اصل و مبنای جنگ‌های او، برپا داشتن [[عدالت]] و [[ترویج حق]] بود؛ بنابراین برای [[پیروزی بر دشمن]]، [[متوسل]] به [[دروغ]]، [[نیرنگ]] و [[ظلم]] و [[تجاوز]] به [[دشمنان]] خود نشد و جوانمردانه جنگید و [[جوانمردی]] را به [[جامعه بشری]] ارزانی داشت<ref>[[علی رفیعی|رفیعی، علی]]، [[سیره امام علی (مقاله)| مقاله «سیره امام علی»]]، [[دانشنامه امام علی ج۱۰ (کتاب)|دانشنامه امام علی ج۱۰]]، ص ۸۹.</ref>.
+== آموزش‌های نظامی ==
+همواره اصل نخست در [[سیره امام]]، [[برقراری صلح]] و [[دوستی]] و پایبندی به [[پیمان‌ها]] بوده است. [[پیکار]]، آخرین چاره ناگزیری بود که پس از آزمودن روش‌های دیگر به کار گرفته می‌شد.
+# '''[[اعلان]] آمادگی و [[ضرورت]] آن''': [[امام]] همیشه سربازی بیدار و مرزبان مرزهای [[اسلام]] بود و هیچ‌گاه از [[دشمنان]] و [[تهدیدها]] و خطرهای احتمالی آنان [[غفلت]] نداشت.
+# '''[[نهی]] از سستی سپاهیان''': [[شجاعت]] و [[دلیری]] [[امام]] برای همگان روشن و بدیهی بود؛ به طوری که اگر با [[دشمن]] به تنهایی روبه‌رو می‌شد، هیچ باکی به خود راه نمی‌داد و با آنان می‌جنگید و این امر از [[آگاهی]] و [[ایمان]] [[استوار]] او به [[پروردگار]] سرچشمه می‌گرفت. به نظر امام، اگر نیروها در [[جنگ]] سستی و تنبلی نورزند، دشمن هیچ‌گاه جرئت [[تهاجم]] به مرزها و [[شهرها]] پیدا نمی‌کند و لازم است همگان پیوسته برای نبرد و [[دفاع از حق]] آماده باشند.
+# '''سیاست‌های نظامی امام پیش از جنگ''': همان طور که پیش از این گفتیم، [[صلح]] و پرهیز از [[کشتار]] و جنگ، نخستین اصل مورد نظر [[امام علی]]{{ع}} بود و حضرت حاضر نبود با احتمال وجود کوچک‌ترین فرصت، آن را از دست بدهد.
+# '''روش برخورد با نیروها در جنگ و تحریک [[احساسات]] آنان''': گاهی که سربازان در جنگ سستی نشان می‌دادند و از مقابل [[دشمن]] فرار می‌کردند، [[امام]] آنها را با یادآوری دلاوری‌های بزرگان و سرشناسان [[عرب]] تشجیع و صفات خوب و دلاورانه‌شان را بازگو می‌کرد تا نیروی دیگر بیابند، احساساتشان برانگیخته شود و دوباره به [[دشمن]] بتازند تاجایی که [[پیروز]] گردند.
+# '''[[آموزش]] تاکتیک‌ها و فنون نظامی''': افزون بر نیروی [[ایمان]]، [[آگاهی]] به فنون نظامی نیز در [[جنگ]]، مهم و ضروری است. نیروی نظامی که فنون رزمی را نیاموزد، به [[یقین]] هنگام مواجهه با دشمن [[شکست]] خواهد خورد. [[امام علی]]{{ع}}که عمری دراز در صحنه‌های [[جهاد]] گذارنده بود، بی‌گمان بیشترین و کارآمدترین تجربه‌ها را در [[اختیار]] داشت. امام {{ع}} خودش سپاهیان را آموزش می‌داد و پیش از نبرد، همراه با سازمان‌دهی نیروها و [[آرایش]] آنان، نکته‌های مهم آموزش نظامی را یادآوری می‌کرد.
+# '''[[ضرورت]] [[رازداری]]''': یکی از نکته‌های مهم در امور نظامی، رازداری فرماندهان و نیروها درباره اطلاعات حساس نظامی است. [[امام علی]]{{ع}}یکی از [[وظایف]] خود را [[مشورت]] با نظامیان و نیز مشورت را [[حق]] آنان می‌داند، ولی رازداری را از آن استثنا می‌کند.
+# '''روش برخورد با دشمن''': یکی از روش‌های برخورد با دشمن، [[ضرورت]] غافل‌گیری (به معنای هجوم همه‌جانبه و سریع مانند تندباد) بود که فرصت [[اندیشه]]، چاره‌جویی و حرکت را از [[دشمن]] می‌گرفت. از شیوه‌های دیگر [[امام]]، [[جنگ]] در بیرون از [[شهر]] بود. ایشان می‌کوشید در [[نبردها]] به سوی دشمن رود و به آنها نزدیک شود، نه اینکه [[دشمنان]] با نزدیک شدن به محل سکونت آنان، ابتکار عمل را در دست گیرند و با [[رجزخوانی]] و جنگ روانی [[غلبه]] یابند. از این رو، [[کوفیان]] را به دلیل [[نافرمانی]] و فرار از [[مبارزه]] نکوهید و بر سرشان فریاد برآورد: «شب و [[روز]]، در [[نهان]] و آشکارا، شما را به [[نبرد]] با این [[قوم]] فراخواندم و گفتم پیش از آنکه [[سپاه]] بر سرتان کشند، بر آنها بتازید. به خدا سوگند! به هیچ قومی در خانه‌هایشان تاخت نیاوردند، مگر آنکه [[زبون]] [[خصم]] گشتند»<ref>نهج البلاغه، خطبه ۲۷.</ref>.<ref>[[مهدی محمدی صیفار|محمدی صیفار، مهدی]]، [[اندیشه و روش اصلاح جامعه از دیدگاه امام علی (کتاب)|اندیشه و روش اصلاح جامعه از دیدگاه امام علی]]، ص ۱۸۰.</ref>
 == منابع ==