احادیث وجوب معرفت امام: تفاوت میان نسخه‌ها

در [[روایت]] دیگری، راوی از محضر [[امام صادق]] {{ع}} از ماهیت و [[حقیقت]] این "[[جاهلیت]]" می‌پرسد مبنی بر اینکه مراد [[رسول اکرم]] {{صل}} از این [[جاهلیت]] چیست؟ [[امام]] {{ع}} در پاسخ می‌فرماید: {{متن حدیث|جَاهِلِيَّةَ كُفْرٍ وَ نِفَاقٍ وَ ضَلَالٍ}}<ref>اصول کافی، ج۱، ص۳۷۷، {{عربی|"بَابُ مَنْ مَاتَ وَ لَيْسَ لَهُ إِمَامٌ مِنْ أَئِمَّةِ الْهُدَى"}}، روایت ۳.</ref>: [[جاهلیت]] [[کفر]] و [[نفاق]] و [[گمراهی]] است.

در [[بحارالانوار]] از حضرت [[امیرمؤمنان]] {{ع}} با [[اشعث بن قیس]] گفت‌وگویی [[نقل]] شده است که [[امام]] {{ع}} در بخشی از آن، ضمن تشریح سیاست‌های خود در حوادثی که پس از [[رحلت پیامبر اکرم]] {{صل}} تا آن زمان رخ داده بود، در پاسخ [[اشعث]] درباره فرجام [[غیر شیعه]] می‌فرماید: "و از [[امّت]] [[مسلمان]] کسی هلاک نشد، جز [[ناصبی‌ها]]، جنگ‌کننده‌ها، انکارکنندگان - از روی [[علم]] و [[آگاهی]] - و [[دشمنان]] معاند. اما کسی که به [[توحید]]، [[اقرار]] به [[نبوّت]] [[محمّد]] {{صل}} و [[دین اسلام]] چنگ زده و از [[ملّت]] [[اسلام]] خارج نشده و علیه ما [[ظلم]] و ستمی روا نمی‌دارد و با ما [[دشمنی]] نمی‌ورزد و (با این حال) در مسئله [[خلافت]] [[شک]] دارد و شایستگان و [[والیان]] آن را نمی‌شناسد و [[ولایت]] ما را نمی‌شناسد. چنین کسی به طور حتم، [[مسلمان]] [[مستضعف]] است و [[امید]] می‌رود که [[رحمت]] و [[مغفرت الهی]] شامل حالش شود (و نجاتش دهد)"<ref>{{متن حدیث|وَ مَا هَلَكَ مِنَ الْأُمَّةِ إِلَّا النَّاصِبِينَ وَ الْمُكَاثِرِينَ وَ الْجَاحِدِينَ وَ الْمُعَانِدِينَ، فَأَمَّا مَنْ تَمَسَّكَ بِالتَّوْحِيدِ وَ الْإِقْرَارِ بِمُحَمَّدٍ وَ الْإِسْلَامِ وَ لَمْ يَخْرُجْ مِنَ الْمِلَّةِ، وَ لَمْ يُظَاهِرْ عَلَيْنَا الظَّلَمَةَ، وَ لَمْ يَنْصِبْ لَنَا الْعَدَاوَةَ، وَ شَكَّ فِي الْخِلَافَةِ، وَ لَمْ يَعْرِفْ أَهْلَهَا وَ وُلَاتَهَا، وَ لَمْ يَعْرِفْ لَنَا وَلَايَةً، وَ لَمْ يَنْصِبْ لَنَا عَدَاوَةً، فَإِنَّ ذَلِكَ مُسْلِمٌ مُسْتَضْعَفٌ يُرْجَى لَهُ رَحْمَةُ اللَّهِ}}بحارالانوار، ج۲۹، ص۴۷۱.</ref>.

از [[امام حسن عسکری]] {{ع}} درباره کسانی که بر [[امامت]] [[امام]] [[موسی کاظم]] {{ع}} توقف کردند و [[امامت ائمه]] پس از آن حضرت را نپذیرفتند، پرسیده شد، آن حضرت در پاسخ چنین فرمود: (در [[انکار]] [[ولایت]] و [[امامت]]) تفاوت نمی‌کند که کسی [[امامت]] امامی از سوی [[خدا]] را منکر شود یا به [[امامت]] کسی [[معتقد]] گردد که امامتش از سوی [[خدا]] نیست.. ؛ زیرا انکارکننده [[امامت]] آخرین ما، انکارکننده [[امامت]] اولین ماست؛ و افزون‌کننده به [[امامت]] ما مانند کاهنده و منکر[[امر]] [[امامت]] است<ref>اصول کافی، ج۲، ص۳۸۷، روایت ۱۵؛ نیز ر.ک: بحارالانوار، ج۲۳، {{عربی|"باب أن من أنكر واحداً منهم فقد أنكر الجميع"}}، ص۹۵ - ۹۸.</ref>.<ref>[[عبدالله ابراهیم‌زاده آملی|ابراهیم‌زاده آملی، عبدالله]]، [[امامت و رهبری - ابراهیم‌زاده آملی (کتاب)| امامت و رهبری]]، ص:۸۲-۸۹.</ref>