غزوه بنی‌قریظه: تفاوت میان نسخه‌ها

در جریان [[جنگ خندق]]، بعد از استقرار [[قریش]] نزدیک [[مدینه]]، [[ابوسفیان بن حرب]] از [[حُیّ بن اخطب]] خواست نزد [[یهودیان]] [[بنی‌قریظه]] برود و آنان را به [[پیمان‌شکنی]] و [[همکاری]] با سپاه قریش وادار کند. [[حُیّ بن اخطب]] سراغ کعب بن اسد [[رئیس]] [[قبیله]] [[بنی‌قریظه]] رفت. ابتدا کعب بن اسد، او را به حضور نپذیرفت و از [[پیمان‌شکنی]] با [[محمد]] {{صل}} [[هراس]] داشت؛ اما [[حیّ بن اخطب]] او را به [[نقض پیمان]] با [[پیامبر]] {{صل}} متقاعد کرد<ref>ابن هشام، السیرة النبویه، ج۲، ص۲۲۰- ۲۲۱؛ محمد بن عمر واقدی، المغازی، ج۲، ص۴۵۴-۴۵۶؛ محمد بن جریر طبری، تاریخ الامم و الملوک، ج۲، ص۵۷۰-۵۷۱.</ref>. خبر به [[رسول خدا]] {{صل}} رسید، حضرت [[سعد بن معاذ]] و [[سعد بن عباده]] را فرا خواند و آنان را برای اطلاع از صحت و سقم خبر، راهی قلعه [[بنی‌قریظه]] کرد. آن دو پس از مواجهه با [[بنی‌قریظه]]، به نقض عهدشان پی بردند و [[رسول خدا]] {{صل}} را به صورت محرمانه از موضوع با خبر کردند<ref>ابن هشام، السیرة النبویه، ج۲، ص۲۲۲؛ محمد بن عمر واقدی، المغازی، ج۲، ص۴۵- ۴۵۹؛ محمد بن جریر طبری، تاریخ الامم و الملوک، ج۲، ص۵۷۱-۵۷۲.</ref>.

انتشار [[پیمان‌شکنی]] [[بنی‌قریظه]] به شدت، روحیه [[مسلمانان]] را به هم ریخت و آنان را مضطرب کرد<ref>ابن هشام، السیرة النبویه، ج۲، ص۲۲۲؛ محمد بن عمر واقدی، المغازی، ج۲، ص۴۵۹.</ref>. این [[ترس]] و [[اضطراب]] [[مسلمانان]] در [[آیه]] 10 [[سوره احزاب]] به خوبی به تصویر کشیده شده است: {{متن قرآن|إِذْ جَاءُوكُمْ مِنْ فَوْقِكُمْ وَمِنْ أَسْفَلَ مِنْكُمْ وَإِذْ زَاغَتِ الْأَبْصَارُ وَبَلَغَتِ الْقُلُوبُ الْحَنَاجِرَ وَتَظُنُّونَ بِاللَّهِ الظُّنُونَا}}<ref>«هنگامی که از فراز و فرودتان بر شما تاختند و آنگاه که چشم‌ها کلاپیسه شد و دل‌ها به گلوها رسید و به خداوند گمان‌ها (ی نادرست) بردید» سوره احزاب، آیه ۱۰.</ref>.  

[[حضرت محمّد]] {{صل}} برای کاستن از شدت [[خوف]] [[مسلمانان]]، سلمة بن اسلم را با دویست [[رزمنده]] و [[زید بن حارثه]] را با سیصد [[رزمنده]] بر حفاظت [[مدینه]] گماشت که آنان نیز تکبیر گویان تا صبح از [[مدینه]] محافظت می‌کردند<ref>محمد بن عمر واقدی، المغازی، ج۲، ص۴۶۰؛ ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۲، ص۵۶.</ref>.<ref>[[حبیب عباسی|عباسی، حبیب]]، [[غزوه خندق (مقاله)|غزوه خندق]]، [[فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۲ (کتاب)|فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۲]]، ص۱۷۴-۱۷۵.</ref>

بعد از پایان [[جنگ خندق]]، [[پیامبر]] {{صل}} به [[دستور خداوند]]، سپاهی را به پرچمداری [[علی بن ابی‌طالب]] {{ع}} به سمت قلعه‌های [[یهودیان]] [[بنی‌قریظه]] [[فرماندهی]] کرد<ref>محمد بن جریر طبری، تاریخ الامم الملوک، ج۲، ص۸۷؛ احمد بن ابی یعقوب یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، ج۲، ص۵۲؛ ابن هشام، السیرة النبویه، ج۲، ص۲۳۴؛ محمد بن عمر واقدی، المغازی، ج۲، ص۴۹۷.</ref>. [[پیامبر]] {{صل}} لوای خود را به ایشان سپرد. سپس به [[بلال]] [[امر]] فرمود تا ندا دهد [[مسلمانان]] نماز عصر را جز در محله [[بنی‌قریظه]] به جا نیاورند<ref>محمد بن عمر واقدی، المغازی، ج۲، ص۴۹۷.</ref>. بعد از مدتی، قلعه‌ها محاصره شد. محاصره‌ای که ۱۵ روز<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۲، ص۵۷؛ محمد بن عمر واقدی، المغازی، ج۲، ص۴۹۶.</ref> و بنا بر [[نقلی]] دیگر ۲۵ روز به طول انجامید<ref>محمد بن جریر طبری، تاریخ الامم الملوک، ج۲، ص۵۸۳؛ ابن هشام، السیرة النبویه، ج۲، ص۲۳۵.</ref>. سرانجام [[یهودیان]] [[بنی‌قریظه]]، خواستار [[مذاکره]] و [[صلح]] با [[مسلمانان]] شدند.

[[یهودیان]] [[بنی‌قریظه]] که در محاصره شدیدی بودند و همه راه‌ها را به روی خود بسته می‌دیدند، از "[[ابی‌لبابه بن عبدالمنذر]]" به عنوان [[خیرخواهی]]، درخواست [[مشورت]] کردند<ref>محمد بن جریر طبری، تاریخ الامم الملوک، ج۲، ص۵۸۳؛ ابن هشام، السیرة النبویه، ج۲، ص۲۳۶؛ ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۲، ص۵۷.</ref>. [[ابی‌لبابه بن عبدالمنذر]] از [[مسلمانان]] بود و همراه خانواده‌اش نزد [[یهودیان]] [[بنی‌قریظه]] [[زندگی]] می‌کردند. او از هم‌پیمانان [[یهود]] به شمار می‌رفت. وی به آنان گفت: "اگر [[تسلیم]] شوید، بدانید که [[حکم]] [[پیامبر]] {{صل}} درباره شما (با اشاره به گردن خویش) این است"؛ ولی از گفته خود پشیمان شد<ref>محمد بن عمر واقدی، المغازی، ج۲، ص۵۰۶-۵۰۷؛ محمد بن عمر واقدی، المغازی، ج۲، ص۵۰۷.</ref>. [[ابی‌لبابه بن عبدالمنذر]] در حالی که {{متن قرآن|إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ راجِعُون‏}} می‌خواند و با خود می‌گفت: "به [[خدا]] و رسولش [[خیانت]] کردم" از قلعه [[بنی‌قریظه]] بیرون آمد<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۲، ص۵۷.</ref>. او بدون اینکه پیش [[رسول خدا]] {{صل}} برود به [[مسجد]] رفت و خود را با طناب به ستونی بست تا یا بمیرد یا [[خداوند]]، توبه‌اش را بپذیرد<ref>ابن هشام، السیرة النبویه، ج۲، ص۲۳۷؛ محمد بن عمر واقدی، المغازی، ج۲، ص۵۰۷.</ref>. [[یهودیان]] در امر خود به [[مشورت]] پرداختند. برخی پیشنهاد [[مسلمان]] شدن و برخی دیگر پیشنهاد [[جزیه]] را مطرح کردند؛ امّا هیچ‌ کدام مورد قبول واقع نشد<ref>محمد بن عمر واقدی، المغازی، ج۲، ص۵۰۳.</ref>. سرانجام [[یهودیان]] [[بنی‌قریظه]] که [[ترس]] شدیدی سراسر وجودشان را فرا گرفته بود<ref>ابن هشام، السیرة النبویه، ج۳، ص۲۳۵.</ref>، [[حکم]] [[پیامبر]] {{صل}} را پذیرفتند و [[تسلیم]] شدند<ref>[[عباس میرزایی|میرزایی، عباس]]، [[غزوه بنی‌قریظه (مقاله)|غزوه بنی‌قریظه]]، [[فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۲ (کتاب)|فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۲]]، ص۱۴۰-۱۴۲؛ [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی، ناصر]]، [[قصه‌های قرآن (کتاب)|قصه‌های قرآن]] ص ۶۲۴ ـ ۶۲۶.</ref>.

[[پیامبر]] {{صل}} "[[محمد بن مسلمه]]" را بر آنان گمارد، سپس مردانشان را با کتف بسته در محلی نگه داشتند، [[زنان]] و بچه‌ها را نیز در گوشه‌ای دیگر جمع کردند آنان "[[عبدالله بن سلام]]" را [[مسئول]] آنان قرار دادند و کالاها، اثاث، لباس‌ها و تمام سلاح‌ها را گردآوری کردند. بیش از ۱۵۰۰ [[شمشیر]]، ۳۰۰ [[زره]]، ۲۰۰۰ نیزه و ۱۵۰۰ سپر جمع‌آوری شد. احشام بسیاری نیز در میان [[غنایم]] وجود داشت<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۲، ص۵۷؛ محمد بن عمر واقدی، المغازی، ج۲، ص۵۰۹-۵۱۰.</ref>. [[قبیله]] "[[اوس]]" که در [[دوران جاهلیت]] از هم‌پیمانان [[بنی‌قریظه]] به شمار می‌رفت، [[اعتراض]] کردند و به [[پیامبر]] {{صل}} گفتند: همان‌گونه که [[یهودیان بنی‌قینقاع]] را به [[عبدالله بن ابی]] [[منافق]] بخشیدی، [[یهودیان]] [[بنی‌قریظه]] را نیز بر ما ببخش و همانند [[بنی‌نضیر]]، بر آنان [[حکم]] کن تا پس از [[تسلیم]] سلاح‌ها و املاک از [[مدینه]] بیرون بروند". [[پیامبر]] {{صل}}، نتیجه را بر [[حکمیت]] "[[سعد بن معاذ]]" ـ بزرگ اوسیان ـ واگذار کرد؛ معترضان نیز استقبال کردند<ref>محمد بن جریر طبری، تاریخ الامم الملوک، ج۲، ص۵۸۶-۵۸۷؛ ابن هشام، السیرة النبویه، ج۳، ص۲۳۹؛ محمد بن عمر واقدی، المغازی، ج۲، ص۵۱۰.</ref>. [[سعد بن معاذ]] در حالی که مجروح بود، [[حکم]] به [[قتل]] جنگجویان، [[اسارت]] [[زنان]] و تقسیم [[اموال]] [[بنی‌قریظه]] کرد<ref>احمد بن یحیی بلاذری، الانساب الاشراف، ج۱، ص۳۴۷؛ احمد بن ابی یعقوب یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، ج۲، ص۵۲؛ ابن هشام، السیرة النبویه، ج۳، ص۲۴۰.</ref>. بدین ترتیب، جمعیتی بالغ بر ۷۵۰ نفر<ref>احمد بن ابی یعقوب یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، ج۲، ص۵۲.</ref> و به [[نقلی]] بین ۸۰۰ ـ ۹۰۰ نفر<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۲، ص۵۸؛ ابن هشام، السیرة النبویه، ج۲، ص۲۴۱.</ref> از [[یهودیان]] [[بنی‌قریظه]] به [[جرم]] خیانتشان گردن زده شدند. [[پیامبر]] {{صل}} درباره [[حکم]] [[سعد بن معاذ]] فرمود: "به تحقیق به [[حکم]] [[خداوند متعال]] [[حکم]] کرد، حکمی که از فراز آسمان‌های هفت‌گانه مشخص شده بود"<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۲، ص۵۸؛ احمد بن ابی یعقوب یعقوبی، تاریخ الیعقوبی، ج۲، ص۵۲؛ محمد بن عمر واقدی، المغازی، ج۲، ص۵۱۲.</ref>.

[[رسول خدا]] {{صل}} در طول محاصره [[بنی‌قریظه]]، "[[ابن ام‌مکتوم]]" را به عنوان [[جانشین]] خود در [[مدینه]]، [[انتخاب]] کرده بود<ref>احمد بن یحیی بلاذری، الانساب الاشراف، ج۱، ص۳۴۷؛ ابن هشام، السیرة النبویه، ج۲، ص۲۳۴؛ ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۲، ص۵۷.</ref>.<ref>[[عباس میرزایی|میرزایی، عباس]]، [[غزوه بنی‌قریظه (مقاله)|غزوه بنی‌قریظه]]، [[فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۲ (کتاب)|فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۲]]، ص۱۴۰-۱۴۲؛ [[رمضان محمدی|محمدی]]، [[منصور داداش‌نژاد|داداش‌نژاد]]، [[حسین حسینیان مقدم|حسینیان]]، [[تاریخ اسلام (کتاب)|تاریخ اسلام]] ص ۱۸۲؛ [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی، ناصر]]، [[قصه‌های قرآن (کتاب)|قصه‌های قرآن]] ص ۶۲۴ ـ ۶۲۶.</ref>

هرچند بیان [[قرآن کریم]] در [[آیات]] {{متن قرآن| وَأَنزَلَ الَّذِينَ ظَاهَرُوهُم مِّنْ أَهْلِ الْكِتَابِ مِن صَيَاصِيهِمْ وَقَذَفَ فِي قُلُوبِهِمُ الرُّعْبَ فَرِيقًا تَقْتُلُونَ وَتَأْسِرُونَ فَرِيقًا وَأَوْرَثَكُمْ أَرْضَهُمْ وَدِيَارَهُمْ وَأَمْوَالَهُمْ وَأَرْضًا لَّمْ تَطَؤُوهَا وَكَانَ اللَّهُ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرًا}}<ref>«و کسانی از اهل کتاب را که پشتیبان ایشان بودند از دژهای آنان فرود آورد و در دل‌هاشان هراس افکند، (چنانکه) دسته‌ای را می‌کشتید و دسته‌ای (دیگر) را اسیر می‌گرفتید و زمین و خانه‌ها و دارایی‌هایشان را و سرزمینی را که بر آن گام ننهاده بودید به شما وانهاد و خداوند بر هر کاری تواناست» سوره احزاب، آیه ۲۶-۲۷.</ref> حکایت از [[تأیید]] اعدام مردان [[بنی‌‌قریظه]] دارد<ref>التبیان، ج ۸، ص ۳۳۳.</ref>، با این وجود، برخی محققان با ذکر شواهد و قراینی نسبت به نقل‌ها و گزارش‌های فوق در خصوص تعداد کشته شدگان و نحوه برخورد یاد شده با بنی‌‌قریظه اظهار تردید کرده‌‌اند؛ بعضی شمار مقتولان را آن هم با این تعداد و در یک روز یا سه روز و به دست یک یا دو نفر ([[علی]] {{ع}} به تنهایی یا به [[همراهی]] [[زبیر]]) بعید دانسته، این گزارش‌ها در خصوص [[کشتار]] را، ساخته و پرداخته [[قبیله خزرج]] دانسته‌‌اند که می‌‌خواستند چنین وانمود کنند که [[حرمت]] طایفه [[اوس]] نزد [[پیامبر]]، کمتر از خزرجی‌ها بوده است. در غیر این صورت پیامبر [[شفاعت]] آنها را درباره بنی‌‌قریظه می‌‌پذیرفت<ref>تاریخ تحلیلی اسلام، ص ۸۸ ـ ۸۹.</ref>، چنان‌‌که شفاعت خزرجی‌ها را درباره [[بنی‌‌نضیر]] پذیرفت.

برخی دیگر کشتار آنها را خلاف [[سیره رسول خدا]] عنوان کرده‌‌اند و نیز با استناد به آمار و ارقام متفاوت این [[غزوه]] و ذکر این مطلب که تلفات این [[نبرد]] داخلی در مقایسه با نبردهای دیگر پیامبر، قابل پذیرش نیست به نقد گزارش‌های سیره‌‌نویسان پرداخته‌‌اند<ref> تاریخ تحلیلی اسلام، ص ۸۸ ـ ۸۹، ۲۳۴ ـ ۲۳۶؛ تاریخ صدر اسلام، ص ۱۷۱.</ref>. دکتر ولید عرفات<ref>بحوث المؤتمر الدولی التاریخ، ص ۷۸۷ - ۷۹۳.</ref> با اقامه [[ادله]] متعددی کشتار [[یهود]] را رد کرده است. برخی از ادله وی عبارت‌‌اند از:

به [[اعتقاد]] برخی، داستان قتل عام آنان را ابن‌‌اسحق از [[یهود]] گرفته و سیره نویسان و مؤرخان بعدی از او گرفته‌‌اند، افزون بر آن، راویان این واقعه ‌‌نیز چون [[محمد بن کعب]] و [[عطیه]] از یهود قرظی هستند و بعید نیست که جانب‌دارانه سخن گفته باشند<ref>ر.ک: یهود حجاز و پیامبر {{صل}}، ص ۱۶۴ - ۱۹۷.</ref>.

در مقابل نظریه فوق، محققان دیگری، کشتن یهود [[بنی‌‌قریظه]] را مطابق [[عقل]] و منطق دانسته و آورده‌‌اند که:

# ثانیاً: [[حکم]] "سابّ‌‌ النبی" بر آنها جاری شد<ref>احکام القرآن، ج ۳، ص ۱۱۱؛ تفسیر قرطبی، ج ۲، ص ۴۹؛ ج ۸، ص ۸۲ ـ ۸۳.</ref>.

# ثالثاً: خود آنها [[داوری]] سعد بن معاذ را پذیرفته بودند<ref> مجمع‌‌ البیان، ج ۸، ص ۵۵۲؛ اعلام الوری، ص ۷۹.</ref>.

# رابعاً: در عهدنامه [[پیامبر]] با یهود [[مدینه]] آمده بود که در صورت پیمان‌‌شکنی آنها، آن حضرت در ریختن [[خون]] آنان [[آزاد]] خواهد بود.

# خامساً: سعد، گویا از [[قوانین]] [[تورات]] [[آگاهی]] داشته و طبق آن حکم خود را اعلام کرده بود<ref> تاریخ پیامبر اسلام {{صل}}، ص ۳۵۴.</ref>.<ref>[[سید محمود سامانی|سامانی، سید محمود]]، [[بنی قریظه (مقاله)|مقاله «بنی قریظه»]]، [[دائرة المعارف قرآن کریم ج۶ (کتاب)| دائرة المعارف قرآن کریم ج۶]]؛ [[رمضان محمدی|محمدی]]، [[منصور داداش‌نژاد|داداش‌نژاد]]، [[حسین حسینیان مقدم|حسینیان]]، [[تاریخ اسلام (کتاب)|تاریخ اسلام]] ص ۱۸۲.</ref>