ادعای نیابت از امام مهدی: تفاوت میان نسخه‌ها

در عصر [[غیبت صغری]] افرادی پیدا شدند که به دروغ، مدعی سفارت و نیابت خاص امام بودند و در اموال متعلق به امام تصرفات بی‌مورد نموده و در مسائل فقهی و اعتقادی، سخنان گمراه‌کننده بر زبان می‌راندند. از این‌رو نواب خاص با رهنمود امام به مقابله با آنان بر می‌خواستند و گاه در طرد و لعن آنان از ناحیه حضرت، توقیع صادر می‌شد. شروع تفکر ادعای دروغین نیابت، به دوران نایب دوم ـ [[محمد بن عثمان]] ـ برمی‌گردد. کسانی که در این دوران به دروغ ادعای نیابت امام {{ع}} را داشتند، عبارتند از: [[ابو محمد حسن شریعی]]، [[محمد بن نصیر نمیری]]، [[احمد بن هلال عبرتایی]]، [[ابو طاهر محمد بن علی بن بلال]]، [[ابو بکر محمد بن احمد بن عثمان]] معروف به [[ابو بکر بغدادی]]، [[اسحاق احمر]]، [[باقطانی]]، [[حسین بن منصور حلاج]]. البته [[شلمغانی]] در زمان نایب سوم و [[ابو دلف کاتب]]، پس از وفات نایب چهارم نیز ادعای نیابت نموده‌اند<ref>زندگانی نواب خاص امام زمان، غفارزاده، ص ۱۷۹.</ref>. از دیگر کسانی که ادعای نیابت خاصه کرده‌اند: [[محمد بن سعد]]، شاعر کوفی متوفی سال ۵۴۰، [[احمد بن حسین رازی]] متوفی سال ۶۷۰، [[حسین بن علی اصفهانی]] متوفی سال ۸۵۳، [[علی بن محمد سجستانی]] متوفی سال ۸۶۰، [[سید محمد هندی]] متوفی سال ۹۸۷، [[شیخ محمد مشهدی]] متوفی سال ۱۰۹۰، [[سید علی مشهدی]]، [[شیخ محمد فاسی مغربی]] متوفی سال ۱۰۹۵ و [[میرزا محمد هروی]]<ref>ادیان و مهدویت، محمد بهشتی، ص ۶۴.</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۶۲۹.</ref>