←امام حسن{{ع}} و حکمیت
| خط ۱۲۴: | خط ۱۲۴: | ||
این [[جوان]] را به [[فرمان]] من از جنگ بازدارید مبادا با شهادتش پشتم را بکشند؛ زیرا دریغم می‌آید با [[مرگ]] این دو جوان (یعنی حسن و حسین) [[دودمان]] [[رسول خدا]]{{صل}} قطع شود.<ref>[[سید منذر حکیم|حکیم، سید منذر]]، [[پیشوایان هدایت ج۴ (کتاب)|پیشوایان هدایت]]، ج۴، ص ۱۲۵.</ref> | این [[جوان]] را به [[فرمان]] من از جنگ بازدارید مبادا با شهادتش پشتم را بکشند؛ زیرا دریغم می‌آید با [[مرگ]] این دو جوان (یعنی حسن و حسین) [[دودمان]] [[رسول خدا]]{{صل}} قطع شود.<ref>[[سید منذر حکیم|حکیم، سید منذر]]، [[پیشوایان هدایت ج۴ (کتاب)|پیشوایان هدایت]]، ج۴، ص ۱۲۵.</ref> | ||
===[[امام حسن]]{{ع}} و حکمیت=== | ===[[امام حسن]]{{ع}} و جریان حکمیت=== | ||
{{اصلی|حکمیت}} | |||
پس از گذشت چند ماه از رویارویی [[سپاه امام علی]]{{ع}} و [[لشکریان معاویه]] و خسارت‌های فراوانی که متوجه دو طرف شد، [[سپاهیان]] [[حق]]، به [[فرماندهی]] [[امیر المؤمنین]]{{ع}} در آستانه [[پیروزی]] و پایان دادن به [[خونریزی]] شدیدی که معاویه آن را در پیکر [[امت اسلام]] به وجود آورد، قرار گرفتند. ولی [[عمرو عاص]] لشکریان معاویه را از [[شکست]] حتمی [[نجات]] داد و آن زمانی بود که [[سپاه معاویه]] قرآنها را بر نیزه کرده و خواستار [[حکمیت]] [[قرآن]] بین طرفین شدند و آن‌گاه که جمعی از [[جنگجویان]]، امام علی{{ع}} را تحت فشار زیاد قرار دادند حضرت به ناچار پذیرای حکمیت شد، اینان افرادی بودند که در اثر [[جهل و نادانی]] تحت تأثیر [[نیرنگ]] و [[فریب]] عمرو عاص قرار گرفتند چنان‌که [[منافقان]] و [[فرصت‌طلبان]] با [[حمایت]] و [[پشتیبانی]] از افراد [[نادان]]، خواستار وارد کردن فشار بیشتر آنان بر [[امام]] [[مظلوم]]{{ع}} شدند. | پس از گذشت چند ماه از رویارویی [[سپاه امام علی]]{{ع}} و [[لشکریان معاویه]] و خسارت‌های فراوانی که متوجه دو طرف شد، [[سپاهیان]] [[حق]]، به [[فرماندهی]] [[امیر المؤمنین]]{{ع}} در آستانه [[پیروزی]] و پایان دادن به [[خونریزی]] شدیدی که معاویه آن را در پیکر [[امت اسلام]] به وجود آورد، قرار گرفتند. ولی [[عمرو عاص]] لشکریان معاویه را از [[شکست]] حتمی [[نجات]] داد و آن زمانی بود که [[سپاه معاویه]] قرآنها را بر نیزه کرده و خواستار [[حکمیت]] [[قرآن]] بین طرفین شدند و آن‌گاه که جمعی از [[جنگجویان]]، امام علی{{ع}} را تحت فشار زیاد قرار دادند حضرت به ناچار پذیرای حکمیت شد، اینان افرادی بودند که در اثر [[جهل و نادانی]] تحت تأثیر [[نیرنگ]] و [[فریب]] عمرو عاص قرار گرفتند چنان‌که [[منافقان]] و [[فرصت‌طلبان]] با [[حمایت]] و [[پشتیبانی]] از افراد [[نادان]]، خواستار وارد کردن فشار بیشتر آنان بر [[امام]] [[مظلوم]]{{ع}} شدند. | ||
با [[فریب خوردن]] [[ابوموسی اشعری]]- [[نماینده]] عراقیان- با [[حیله]] [[عمرو عاص]]- نماینده [[شامیان]]- در [[ماجرای حکمیت]]، آن دسته از افرادی که [[حکمیت]] را بر امام [[تحمیل]] کرده بودند به [[اشتباه]] بزرگی که در آن گرفتار آمدند، پی‌بردند. از این‌رو، متوجه امام شده و از او خواستند کلیه تعهداتی را که در اثر فشار آنان امضاء نموده، [[لغو]] کند و [[جنگ]] با معاویه را از سر بگیرد. فراتر از آن، اظهار داشتند که حضرت با [[پذیرفتن]] حکمیت، مرتکب اشتباه شده است به همین دلیل، [[شعار]] {{عربی|لَا حَكَمَ إِلَّا اللَّهُ}} را که سبب [[آشفتگی]] دیگر و [[فاجعه]] جدیدی بین [[لشکریان امام علی]]{{ع}} شد، سر دادند. | با [[فریب خوردن]] [[ابوموسی اشعری]]- [[نماینده]] عراقیان- با [[حیله]] [[عمرو عاص]]- نماینده [[شامیان]]- در [[ماجرای حکمیت]]، آن دسته از افرادی که [[حکمیت]] را بر امام [[تحمیل]] کرده بودند به [[اشتباه]] بزرگی که در آن گرفتار آمدند، پی‌بردند. از این‌رو، متوجه امام شده و از او خواستند کلیه تعهداتی را که در اثر فشار آنان امضاء نموده، [[لغو]] کند و [[جنگ]] با معاویه را از سر بگیرد. فراتر از آن، اظهار داشتند که حضرت با [[پذیرفتن]] حکمیت، مرتکب اشتباه شده است به همین دلیل، [[شعار]] {{عربی|لَا حَكَمَ إِلَّا اللَّهُ}} را که سبب [[آشفتگی]] دیگر و [[فاجعه]] جدیدی بین [[لشکریان امام علی]]{{ع}} شد، سر دادند. | ||
| خط ۱۳۸: | خط ۱۳۹: | ||
[[امام حسن]]{{ع}} در [[سخنرانی]] بسیار مناسب خود مهم‌ترین نقاط حساسی که محور [[نزاع]] و [[مشاجره]] و منع [[فتنه]] و [[آشوب]] را تشکیل می‌داد ارائه نمود و روشن ساخت کسی که برای حکمیت [[انتخاب]] می‌شود اگر بر مبنای [[حق]] حکم کند از گفتارش [[پیروی]] می‌شود و نظریه‌اش، به [[خصومت]] و [[دشمنی]] پایان می‌دهد و [[تسلیم]] [[خواسته‌ها]] و [[تمایلات]] [[فاسد]] نمی‌شود و [[ابوموسی]] در حکمیتش تسلیم حق نبود بلکه با [[پیروی از هوای نفس]] خویش [[عبد الله بن عمر]] را کاندید [[خلافت]] نمود در صورتی که پدرش عمر وی را شایسته خلافت ندانسته بود. | [[امام حسن]]{{ع}} در [[سخنرانی]] بسیار مناسب خود مهم‌ترین نقاط حساسی که محور [[نزاع]] و [[مشاجره]] و منع [[فتنه]] و [[آشوب]] را تشکیل می‌داد ارائه نمود و روشن ساخت کسی که برای حکمیت [[انتخاب]] می‌شود اگر بر مبنای [[حق]] حکم کند از گفتارش [[پیروی]] می‌شود و نظریه‌اش، به [[خصومت]] و [[دشمنی]] پایان می‌دهد و [[تسلیم]] [[خواسته‌ها]] و [[تمایلات]] [[فاسد]] نمی‌شود و [[ابوموسی]] در حکمیتش تسلیم حق نبود بلکه با [[پیروی از هوای نفس]] خویش [[عبد الله بن عمر]] را کاندید [[خلافت]] نمود در صورتی که پدرش عمر وی را شایسته خلافت ندانسته بود. | ||
افزون بر اینکه شرط اساسی انتخاب، اتفاق‌نظر [[مهاجر]] و [[انصار]] در آن [[گزینش]] بود که چنین چیزی نیز حاصل نشد چنان‌که [[امام]]{{ع}} در سخنان خویش با استناد به حکمیت سعد بن معاذ در بنی قریظه به دستور [[رسول اکرم]]{{صل}} به مشروعیت حکمیت، که [[خوارج]] در [[مقام]] [[انکار]] آن برآمده بودند اشاره فرمود.<ref>[[سید منذر حکیم|حکیم، سید منذر]]، [[پیشوایان هدایت ج۴ (کتاب)|پیشوایان هدایت]]، ج۴، ص ۱۲۵.</ref> | افزون بر اینکه شرط اساسی انتخاب، اتفاق‌نظر [[مهاجر]] و [[انصار]] در آن [[گزینش]] بود که چنین چیزی نیز حاصل نشد چنان‌که [[امام]]{{ع}} در سخنان خویش با استناد به حکمیت سعد بن معاذ در بنی قریظه به دستور [[رسول اکرم]]{{صل}} به مشروعیت حکمیت، که [[خوارج]] در [[مقام]] [[انکار]] آن برآمده بودند اشاره فرمود.<ref>[[سید منذر حکیم|حکیم، سید منذر]]، [[پیشوایان هدایت ج۴ (کتاب)|پیشوایان هدایت]]، ج۴، ص ۱۲۵.</ref> | ||
===[[وصیت]] [[امیر المؤمنین]]{{ع}} به فرزندش حسن{{ع}}=== | ===[[وصیت]] [[امیر المؤمنین]]{{ع}} به فرزندش حسن{{ع}}=== | ||
امام امیر المؤمنین{{ع}} در بازگشت از [[صفین]] در منطقه‌ای به نام «حاضرین» وصیت مهمی خطاب به فرزندش امام حسن{{ع}} عنوان فرمود که درس‌های ارزنده‌ای دربر دارد. | امام امیر المؤمنین{{ع}} در بازگشت از [[صفین]] در منطقه‌ای به نام «حاضرین» وصیت مهمی خطاب به فرزندش امام حسن{{ع}} عنوان فرمود که درس‌های ارزنده‌ای دربر دارد. | ||