بنی هاشم در معارف و سیره حسینی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[فرزندان]] [[هاشم بن عبد مناف]]، جدّ [[پیامبر خدا]]{{صل}}. [[بنی هاشم]] در میان [[عرب]]، به [[پاکی]] و نجابت و آقایی معروف بودند و [[اهل بیت]] [[عصمت]] از این نسل و تبار و [[وارث]] مکارم این خاندانند و پیوسته به "[[آل]] هاشم" بودن خود افتخار می‌کردند.

[[پیامبر]] فرمود: "[[دشمنی]] با [[بنی هاشم]] [[نفاق]] است"<ref>{{متن حدیث|بُغْضُ بَنِي هَاشِمٍ نِفَاقٌ}}؛ بحار الأنوار، ج ۹۳ ص۲۲۱</ref>، پیامبر، [[امامان]] را که از قریش‌اند، از تیرۀ هاشم می‌داند.<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۴۴</ref>. [[حضرت امیر]] نیز تقابل [[بنی امیه]] با بنی هاشم را دیرین شمرده و از [[نابرابری]] هاشم و امیّه [[سخن]] می‌گوید: {{متن حدیث|لَيْسَ أُمَيَّةُ كَهَاشِمٍ وَ لَا حَرْبٌ كَعَبْدِ الْمُطَّلِبِ}}<ref>نهج البلاغه، نامه۱۷</ref>. [[شجاعت]] [[هاشمیان]] در [[نبرد]] با [[دشمن]] نیز مشهور است. [[امیر المؤمنین]]{{ع}} در یکی از نامه‌هایش به معاویه، [[سپاه]] خویش را که از [[مهاجرین]] و [[انصار]] است و شمشیرهای [[هاشمی]] <ref>{{متن حدیث|وَ سُيُوفٌ هَاشِمِيَّةٌ}}</ref> را به رخ او می‌کشد<ref>{{متن حدیث|"أَنَا مُرْقِلٌ نَحْوَكَ فِي جَحْفَلٍ مِنَ الْمُهَاجِرِينَ وَ الْأَنْصَارِ وَ التَّابِعِينَ لَهُمْ بِإِحْسَانٍ، شَدِيدٍ زِحَامُهُمْ سَاطِعٍ قَتَامُهُمْ مُتَسَرْبِلِينَ سَرَابِيلَ الْمَوْتِ، أَحَبُّ اللِّقَاءِ إِلَيْهِمْ لِقَاءُ رَبِّهِمْ؛ وَ قَدْ صَحِبَتْهُمْ ذُرِّيَّةٌ بَدْرِيَّةٌ وَ سُيُوفٌ هَاشِمِيَّةٌ، قَدْ عَرَفْتَ مَوَاقِعَ نِصَالِهَا فِي أَخِيكَ وَ خَالِكَ وَ جَدِّكَ وَ أَهْلِكَ، "وَ ما هِيَ مِنَ الظَّالِمِينَ بِبَعِيدٍ"}}؛ نهج البلاغه، نامه۲۸. دربارۀ بنی هاشم از جمله ر.ک: دائرة المعارف تشیّع، ج ۳ ص۴۹۵</ref>.<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص۱۲۹.</ref>

فرزندان هاشم بن عبد مناف، جد اعلای [[رسول خدا]]{{صل}}. [[امام حسین]]{{ع}} نیز در یکی از رجزهای خویش در [[روز عاشورا]]، به این نسب [[شریف]] اشاره کرده و به آن افتخار می‌کند. [[بنی امیه]]، از آغاز با بنی هاشم، [[مخالفت]] و دشمنی داشتند و این [[بغض]] و [[عداوت]]، در دوران ائمه نیز ادامه داشت. [[حادثه کربلا]] اوج عداوت و [[کینه]] [[امویان]] با بنی هاشم بود. [[پیامبر اسلام]]{{صل}} فرموده است: "دشمنی با بنی هاشم نفاق است"<ref>{{عربی|بُغْضُ بَنِي هَاشِمٍ نِفَاقٌ}}؛ بحار الأنوار، ج ۹۳ ص۲۲۱</ref>. یزید، چون [[حسین بن علی]]{{ع}} را به [[شهادت]] رساند و [[اهل بیت]] او را به [[اسارت]] گرفت، در مجلس جشن، با چوب خیزران بر لب‌های حسین می‌زد و این اشعار را می‌خواند: [[بنی هاشم]] با [[ملک]] و [[سلطنت]] [[بازی]] کردند، نه خبری آمده و نه وحیی نازل شده است. اگر از [[فرزندان]] [[احمد]] [[انتقام]] نگیرم، از نسل خندف نیستم<ref>مقتل الحسین، مقرم، ص۴۶۲ در زمینه رابطه عداوت آمیز آل امیه با خاندان رسالت، ر.ک: دایرة المعارف تشیع، ج ۳، ص۳۹۸</ref>.<ref>ر.ک: [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص۸۶.</ref>