توحید عبادی در معارف و سیره علوی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[امام علی]]{{ع}} در [[تفسیر]] فرازهای [[اذان]] می‌فرماید:

{{متن حدیث|أَمَّا قَوْلُهُ أَشْهَدُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ... كَأَنَّهُ يَقُولُ اعْلَمْ أَنَّهُ لَا مَعْبُودَ إِلَّا اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ وَ أَنَّ كُلَّ مَعْبُودٍ بَاطِلٌ سِوَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ}}؛ اما این سخن [[مؤذن]]: «[[گواهی]] می‌دهم که خدایی جز [[الله]] نیست» گویا او می‌گوید: «به [[یقین]] می‌دانم که معبودی جز الله - عزوجل - نیست. و می‌دانم که همه معبودها جز او باطلند»<ref>صدوق، معانی الاخبار، ص۳۹.</ref>.

در سخنی دیگر یکی از [[اهداف مهم بعثت]] [[پیامبر گرامی اسلام]]{{صل}} را سوق دادن [[مردم]] به [[عبادت]] خدای تعالی دانسته، می‌فرماید: {{متن حدیث|فَإِنَّ اللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى بَعَثَ مُحَمَّداً{{صل}} بِالْحَقِّ لِيُخْرِجَ عِبَادَهُ مِنْ عِبَادَةِ عِبَادِهِ إِلَى عِبَادَتِهِ}}؛ «همانا [[خدای تعالی]] محمد{{صل}} را به [[حق]] [[مبعوث]] کرد تا بندگانش را از [[پرستش]] [[بندگان]] به پرستش خود درآورد»<ref>کلینی، الکافی، ج۸، ص۳۸۶.</ref>. [[عبادت]] به معنای [[خضوع]] و [[خشوع]] و افتادگی است. هیچ یک از بندگان و [[مخلوقات]] [[الهی]] را نسبت به دیگری مولویت و [[مالکیت]] نیست تا خضوع و خشوع در مقابل او لازم باشد؛ زیرا پرستش و افتادگی کردن فقط از [[شئون]] استحقاقی مولا و مالک [[حقیقی]] است. این عبادت و افتادگی ملازم با [[اطاعت]] و [[پیروی]] هم می‌باشد و به همین جهت است که [[امام صادق]]{{ع}} در [[تفسیر آیه]] {{متن قرآن|وَاتَّخَذُوا مِنْ دُونِ اللَّهِ آلِهَةً لِيَكُونُوا لَهُمْ عِزًّا * كَلَّا سَيَكْفُرُونَ بِعِبَادَتِهِمْ وَيَكُونُونَ عَلَيْهِمْ ضِدًّا}}<ref>«و به جای خداوند خدایانی گزیدند تا برای آنان مایه عزت باشند * هرگز! به زودی پرستش آنها را انکار می‌کنند و با آنان ناساز می‌شوند» سوره مریم، آیه ۸۱-۸۲.</ref>. سپس فرمود: «پرستش و عبادت، [[سجده]] و [[رکوع]] نیست؛ بلکه پرستش همان اطاعت است. هر که مخلوقی را در [[نافرمانی]] و [[معصیت]] خدای تعالی اطاعت کند، او را پرستیده است»<ref>قمی، علی بن ابراهیم، تفسیر القمی، ج۲، ص۵۵.</ref>.<ref>[[سید جعفر سیدان|سیدان، سید جعفر]]، [[توحید - سیدان (مقاله)|مقاله «توحید»]]، [[دانشنامه امام علی ج۲ (کتاب)|دانشنامه امام علی ج۲]] ص ۵۱.</ref>.