بحث:عصمت در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

منظور نگارنده از عصمت در این نوشتار، همان معنای اصطلاحی مورد قبول [[امامیه]] است که عبارت است از: مصونیت از گناه و خطا به سبب ملکه درونی و [[لطف الهی]]. این در حالی است که اساساً [[اهل سنت]] به [[عصمت ائمه]]{{عم}} قائل نیستند. فیصل [[نور]] نیز در کتاب الامامة و النص تصریح می‌کند که [[امامان]] (و همچنین [[پیامبران]])، برخلاف نظر [[شیعیان]]، [[معصوم]] نیستند. آنها گناه و [[اشتباه]] می‌کنند، [[طلب مغفرت]] می‌نمایند و دچار [[فراموشی]] و اشتباه نیز می‌شوند<ref>ر.ک: فیصل نور، الامامة و النص، ص۳۶۳.</ref>؛ بنابراین، عصمتی که مورد هجمه فیصل نور قرار گرفته است و [[دفاعی]] که امامیه از [[عصمت امام]]{{ع}} می‌کند، در هر دو طرف همان عصمت مورد قبول [[امامیه]] است.<ref>[[زکیه فلاح یخدانی|فلاح یخدانی، زکیه]]، [[بررسی شبهات فیصل نور پیرامون عصمت امام (کتاب)|بررسی شبهات فیصل نور پیرامون عصمت امام]]، ص۱۹</ref>

[[شیخ مفید]] در تعریف «عصمت» می‌نویسد:

{{عربی|العصمة لطف يفعله الله تعالى بالمكلف بحيث يمتنع منه وقوع المعصية و ترك الطاعة مع قدرته عليهما}}<ref>النکت الاعتقادیة، ص٣٧.</ref>؛

{{عربی|هي التنزه عن الذنوب والمعاصي صغائرها وكبائرها، وعن الخطأ والنسيان، وإن لم يمتنع عقلا على النبي أن يصدر منه ذلك؛ بل يجب أن يكون منزها حتى عما ينافي المروة، كالتبذل بين الناس من أكل في الطريق أو ضحك عال، وكل عمل يستهجن فعله عند العرف العام}}<ref>عقائد الإمامیة، ص۵۴.</ref>؛

[[عصمت]]، [[دوری از گناهان]] و نافرمانی‌های کوچک و بزرگ و دوری از [[اشتباه]] و [[فراموشی]] است، هر چند صدور آن از [[پیامبر]] عقلاً مانعی ندارد، بلکه [[واجب]] است [[معصوم]] حتی از امور منافیِ [[مروت]] مانند کارهایی که موجب [[خفت]] و سبک شدن وی در میان [[مردم]] همچون [[غذا خوردن]] در محل عبور و مرور، [[خنده]] با صدای بلند و هر عملی که نزد عموم مردم [[ناپسند]] به شمار آید نیز [[پرهیز]] کند.

==نظر [[علامه طباطبائی]] درباره «عصمت»==