نواب اربعه چه وظایفی داشته‌اند؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

| پاسخ‌دهندگان      = [[سید جعفر موسوی‌نسب|موسوی‌نسب]]؛ [[عبدالمجید زهادت|زهادت]]؛ [[علی اصغر رضوانی|رضوانی]]؛ [[پژوهشگران مؤسسه آینده روشن]]

::::::«آنچه که قابل بیان است، نوّاب اربعه در طول دوران [[غیبت صغری]] نقش بسیار مهمّی داشته‌اند و وظایف آنها را می‌شود در امورات مختلف بیان کرد. که به برخی اشاره می‌نماییم.

:::::#زدودن شک و حیرت درباره وجود [[امام مهدی|امام عصر]] {{ع}}.

:::::#حفظ [[امام مهدی|امام]] از راه پنهان داشتن نام و مکان آن حضرت.

:::::#سازماندهی و سرپرستی سازمان وکالت.

:::::#اخذ و توضیح اموال مربوط به [[امام مهدی|امام]].

:::::#مبارزه با غلاة و مدّعیان دروغین نیابت و بابیت و افشای ادّعاهای باطل آنان.

:::::#آماده‌سازی مردم برای پذیرش [[غیبت کبری]]<ref>تفصیل درباره هر یک از موارد فوق در کتاب ارزشمند تاریخ عصر غیبت، تألیف پور سید آقایى، آمده است.</ref>»<ref>[[دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان (کتاب)|دویست پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان]]، ص۲۶۵-۲۶۶.</ref>.

::::::حجت الاسلام و المسلمین '''[[عبدالمجید زهادت]]'''، در کتاب  ''«[[معارف و عقاید ۵ ج۲ (کتاب)|معارف و عقاید ۵ ج۲]]»'' در این‌باره گفته است:

::::::«دوران غیبت، دوران حساسی است؛ به‌ویژه که در میان [[اسلام]] و شیعیان [[اهل بیت]]{{ع}} سابقه نداشته است؛ به همین دلیل لازم بود با تدبیری حکیمانه از پیامدها و عوارض احتمالی آن، پیش‌گیری شود و امت [[امام]] برای غیبتی طولانی آماده گردند. نایبان [[امام]] کوشیدند تا در دوره غیبت صغرا این رسالت مهم را به خوبی به انجام رسانند. بنابراین آن‌ها دو گونه مسئولیت داشتند که به توضیح آن دو می‌پردازیم:

::::::'''۱. وظایف مرتبط با [[امام]]''': نایبان خاص وظایفی ویژه درباره [[امام]] غایب داشتند. این وظایف، عبارت‌اند از:

::::::*بین بردن شک و تردید درباره وجود [[امام مهدی|مهدی]]{{ع}}: با توجه به جو اختناق و ولایت پنهانی [[امام مهدی]] {{ع}}، و نیز غیبت آن حضرت، گروه‌هایی از شیعیان درباره وجود فرزندی برای [[امام عسکری]] {{ع}} در شک و حیرت به سر می‌بردند و بعضی نیز به عقاید باطل کشیده شدند. نایبان خاص [[امام]] به ویژه نایب اوّلِ، کوشیدند تا جریان [[ولایت]] و [[امامت]] آن حضرت را برای شیعیان اثبات کنند. این مهم به خوبی به انجام رسید؛ به گونه‌ای که در مدت کوتاهی، شک و تردیدها از میان رفت و عقیده [[شیعه]] به [[امامت]] [[امام مهدی|مهدی]] {{ع}} استوار و مسلم شد.

::::::*'''حفظ جان [[امام]] از راه پنهان کردن نام و مکان حضرت''': نایبان خاص [[امام]] در همان حال که برای اثبات ولادت و [[امامت]] [[امام]] برای شیعیان، دلایل و شواهد را بیان می‌کردند، از بردن نام آن حضرت و افشای مکان زندگی او خودداری کرده، شیعیان را نیز از این کار پرهیز می‌دادند؛ زیرا نام بردن سبب حساسیت دشمن و به خطر افتادن جان [[امام]] می‌شد. [[امام مهدی]]{{ع}} در نامه‌ای به [[محمد بن عثمان]]، او را از بیان نام و نشان خود نهی فرمود<ref>طوسی، الغیبة، ص ۳۶۴، ح ۳۳۱.</ref>.  

::::::'''۲. وظایف مرتبط با مردم''': نایبان خاص در کنار وظایفی که نسبت به [[امام مهدی]] {{ع}} داشتند، مسئولیت‌هایی نیز در رابطه با [[امامت]] [[امام]] به عهده داشتند که عبارت‌اند از:

::::::*'''سرپرستی و تقویت سازمان وکالت''': از دوره [[امامان]] پیشین، جریان وکالت به وجود آمده بود و [[امامان]] در شهرهای مختلف مانند [[بغداد]] و [[سامرا]] و قم وکلایی داشتند که واسطه میان مردم و [[امام]] بودند. با شروعِ غیبت و نیاز بیشتر شیعیان به جریانِ وکالت، نایبانِ [[امام]]، سازمان وکالت را تقویت کرده، به دستور [[امام]]، خود در رأس آن قرار گرفتند، تا ارتباط شیعیان با [[امام]] غایب در قالب تشکیلاتی سالم و مطئمن و به دور از نفوذ عناصر خائن، انجام گیرد. چنان‌که [[امام مهدی]]{{ع}} در نامه‌ای به [[محمد بن عثمان]]، بیزاری خود را از یکی از این خائنان، این‌گونه اعلام فرمود: و ما از ابن هلال و هرکس که از او دوری نکند، بیزاریم. خدا او را نیامرزد! تو به اسحاقی و هموطنان او آنچه را گفتیم، اعلام کن.<ref>طوسی، الغیبة، ص ۳۵۳ و بحار الانوار، ج ۵، ص ۳۱۸.</ref>.

::::::*'''پاسخ‌گویی به شبهات اعتقادی و سوالات فقهی''': از وظایف مهم نایبان، دریافت سؤالات مردم و انتقال آن‌ها به محضر [[امام]] و نیز رساندن پاسخ کتبی و گاهی شفاهی<ref>گاهی نایبان خاص در گفت‌وگوها و مناظره‌ها، محتوای استدلال خود را از [[امام مهدی]] {{ع}} گرفته و ابلاغ می‌کردند. الغیبه، طوسی، ص ۲۹۳.</ref> آن حضرت به شیعیان بود که مجموعه آن‌ها در ضمن توقیعات [[امام مهدی|امام زمان]]{{ع}} در کتاب‌های روایی [[شیعه]] گرد آمده است<ref>کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۴۸۲؛ الغیبة، شیخ طوسی، ص ۲۸۱؛ بحار الانوار، ج ۵۳، ص ۱۵۰.</ref>. از معروف‌ترین توقیعات، پاسخ‌های امام به سؤالات [[اسحاق بن یعقوب]] است که در ضمن آن، شیعیان را در مسائل پیش آمده به فقهای [[شیعه]] ارجاع می‌دهد.<ref>الغیبة، طوسی، ص ۲۹۲.</ref>.

::::::*'''دریافت وجوه شرعی متعلق به [[امام]]''': پیش از غیبت صغرا و در زمان [[امامان]] گذشته، از کارهای مهم وکیلان، دریافت وجود شرعی شیعیان و تحویل آن به [[امام مهدی|امام زمان]]بود. نایبان خاص [[امام مهدی]] {{ع}} نیز در راستانی این وظیفه، اموال شیعیان را به [[امام]] غایب می‌رساندند یا به دستور آن حضرت در مواردی مصرف می‌کردند. [[امام مهدی]] {{ع}} در جریانِ سفر هیأتی از شیعیان قمی به [[سامرا]] که همزمان با شهادت [[امام عسکری|امام حسن عسکری]]{{ع}} و خاکسپاری آن حضرت بود، به ایشان دستور داد که از این ‌پس اموال [[امام]] را به نایبان ایشان در [[بغداد]] تحویل دهند.<ref>کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۴۷۶، ح ۲۶.</ref>»<ref>[[عبدالمجید زهادت|زهادت، عبدالمجید]]، [[معارف و عقاید ۵ ج۲ (کتاب)|معارف و عقاید ۵ ج۲]]، ص۲۰۲، ۲۰۴.</ref>.

{{جمع شدن|۲. آقای رضوانی (پژوهشگر حوزه علمیه قم)؛}}

::::::«وظایف و محور کلّی فعالیت‌های نواب اربعه بدین قرار است:

:::::#'''زدودن [[شک]] و [[حیرت]] [[مردم]] درباره [[وجود امام مهدی]] {{ع}}''': مهم‌ترین وظیفه‌ای که [[نواب اربعه]] به ویژه [[سفیر اول]] یعنی [[عثمان بن سعید عمری]] بر عهده داشت این بود که برای شیعیان ثابت کند، [[امام عسکری]] {{ع}} فرزندی دارد که اکنون امام است و او نایب خاص آن حضرت می‌باشد.

:::::#'''[[حفظ امام مهدی]] {{ع}} از راه [[پنهان داشتن نام امام مهدی|پنهان داشتن نام]] و [[مکان امام مهدی|مکان آن حضرت]]''': [[امام مهدی]] {{ع}} در [[توقیع|توقیعی]] به [[محمد بن عثمان بن سعید عمری]] بیان داشت که از ذکر نام و نشان آن حضرت خودداری کند و در جهت پنهان داشتن نام و [[مکان امام مهدی|مکان آن حضرت]] بکوشد<ref>الغیبه، طوسی، ص ۲۲۲</ref>. [[ابوسهل نوبختی]] در جواب این سؤال که چرا تو سفیر ناحیه مقدسه نشدی؟ فرمود: من نمی‌توانم مانند حسین بن روح سرّ نگهدار باشم<ref>الغیبه، طوسی، ص ۲۴۰</ref>.

:::::#'''سازماندهی و سرپرستی سازمان وکالت''': از طریق این سازمان، شیعیان پرسش‌ها و شبهات دینی خود را با وکلا در میان می‌گذاشتند و آنان به واسطه سفیر از ناحیه مقدسه پاسخ را به شیعیان می‌رساندند، و نیز وجوه شرعی خود را به وکلا می‌دادند و وکلا آن را به مسئول سازمان تحویل می‌دادند.

:::::#'''پاسخ‌گویی به پرسش‌های فقهی و مشکلات عقیدتی''': آنان گاهی پرسش‌های فقهی و مسائل مستحدثه شیعیان را به عرض [[امام مهدی]] {{ع}} می‌رساندند و پاسخ آن را دریافت و به شیعیان ابلاغ می‌کردند<ref>اعلام الوری، ص ۴۵۲</ref>.

:::::#'''اخذ و توزیع اموال متعلق به [[امام مهدی]] {{ع}}''': امام مهدی {{ع}} در روز بعد از رحلت [[امام عسکری|امام حسن عسکری]] {{ع}} و یا در همان روز، بعد از مراسم خاک سپاری [[امام عسکری]] {{ع}} به هیئت قمی‌ها دستور داد که از این به بعد، اموال متعلق به آن حضرت را به وکیلش در بغداد (ابوعمرو، عثمان بن سعید عَمْری) تحویل دهند<ref>کمال الدین، ص ۴۷۸</ref>.

:::::#'''مبارزه با [[غلات]] و [[مدعیان دروغین نیابت]] و [[بابیت]]''': در راستای همین وظیفه، در این دوره هفتاد ساله هر کسی که به دروغ ادعای بابیّت و وکالت نمود، مثل حلاج، شلمغانی و دیگران، با آنان به مبارزه برخاستند و از ناحیه مقدسه توقیعاتی به واسطه آنان صادر شد، و با روشن شدن ماهیّت آنان، شیعیان امامیه از این نوع انحرافات مصون ماندند و به [[سفارت]] [[نواب اربعه]] و [[وکالت]] بیشتر اعتماد نمودند.

:::::#'''مبارزه با [[وکلای خائن]]''': گاهی برخی از وکلا منحرف می‌شدند و از وظایف اصلی خود عدول می‌کردند. در این صورت مشکلاتی را برای سازمان مخفی وکالت به وجود می‌آوردند، و گاهی وجوه شرعی را نزد خود نگه می‌داشتند، در این صورت نواب اربعه هر کدام به نوبه خود مسئولیت داشتند تا با آن وکیل خائن مبارزه کنند.

:::::#'''[[آماده سازی مردم]] برای پذیرش [[غیبت کبرا]]''': این وظیفه بیش از همه بر دوش [[ابوالحسن علی بن محمد سمری]] آخرین سفیر [[امام مهدی]] {{ع}} سنگینی داشت. از این رو [[امام مهدی]] {{ع}} از راه [[اعجاز]] به او کمک کرد و شش روز قبل از مرگش توقیعی صادر نمود و زمان دقیق وفات وی را بیان داشت تا اینکه [[حجت]] بر همگان تمام شود و اذهان، آماده پذیرش دوره دیگری از [[غیبت]] آن حضرت باشد»<ref>[[علی اصغر رضوانی|رضوانی، علی اصغر]]، [[موعودشناسی و پاسخ به شبهات (کتاب)|موعودشناسی و پاسخ به شبهات]]، ص ۳۵۴.</ref>.

{{جمع شدن|۳. آقای تونه‌ای (پژوهشگر معارف مهدویت)؛}}

::::::«نایبان خاص حضرت، تلاش‌ها و کوشش‌های صادقانه و دلسوزانه‌ای در جنبه‌های مختلف اجتماعی، سیاسی، فرهنگی، علمی و... داشتند، اما عمده وظایف و فعالیت‌های اساسی که مشترک بین همه آن‌هاست، عبارت است از:

:::::#پنهان نگه داشتن نام، مکان و رفع شک و تردید درباره آن حضرت. از یک طرف نام و محل زندگی امام را نه تنها از دشمنان، بلکه از شیعیان مخفی نگه می‌داشتند و به وکلای خود آموزش می‌دادند که مبادا اسمی از حضرت به میان آید، و لذا توانستند شیعیان را از خطر عباسیان مصون دارند، از سوی دیگر بر آن‌ها لازم بود که وجود مبارک امام {{ع}} را برای هواداران مورد اعتماد به اثبات برسانند، تا خط‍‌ انحراف نتواند شک‌ و تردید در میان آن‌ها ایجاد کند.

:::::#جلوگیری از فرقه‌گرایی و انشعابات شیعیان.

:::::#پاسخ‌گویی به سؤالات فقهی و مشکلات علمی و عقیدتی؛ نواب خاص، سؤالات فقهی و شرعی شیعیان را به خدمت امام {{ع}} می‌رساندند و پاسخ آن‌ها را می‌گرفتند و به مردم ابلاغ می‌کردند.

:::::#مبارزه با مدعیان دروغین نیابت.

:::::#اخذ و توزیع اموال متعلق به امام.

:::::#سازماندهی وکلاء؛ بنا به ضرورت در هرمنطقه‌ای وکیلی تعیین شده و گاه چند وکیل در مناطق کوچک‌تر تحت سرپرستی وکیلی قرار داشتند که امام و بعدا نواب برای آن‌ها تعیین می‌کردند. این وکلاء اموالی را که بابت وجوهات می‌گرفتند به شیوه‌های گوناگونی به بغداد، نزد نواب می‌فرستادند و آن‌ها نیز طبق دستور امام {{ع}} در مواردی که لازم بود، به کار می‌گرفتند<ref>زندگانی نواب خاص [[امام زمان]]، علی غفارزاده، ص ۸۵.</ref>»<ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص:۷۵۶.</ref>.

{{جمع شدن|۴. پژوهشگران مؤسسه آینده روشن؛}}

::::::«واقعیت این است که فعالیت نواب، جدا از زندگی آن‌ها نبود؛ به بیان دیگر، زندگی آنان عجین شده بود با فعالیت و مسئولیتی که از طرف امام به آن‌ها محول شده بود. بنابراین ما فقط به چند مورد مهم از آن اشاره می‌کنیم:

:::::*'''معرفی حضرت''': نواب خاص، مخصوصاً نایب اول، تلاش می‌کردند تا به شیعیان بفهمانند که امام یازدهم {{ع}} دارای فرزند می‌باشد و این فرزند امام نیز هست. بنابراین یکی از مسئولیت‌های نواب خاص این بود که وجود مبارک امام را برای هواداران مورد اعتماد حضرتش به اثبات رسانند<ref>تاریخ سیاسی غیبت امام دوازدهم، ص۱۳۹ - ۱۴۰</ref>.

:::::*'''جلوگیری از فرقه‌گرایی و آماده‌سازی مردم برای پذیرش غیبت''': فعالیت‌های سفیران نیز این هدف را دنبال می‌کرد که جماعت امامیه را از انشعابات بیش تر با اثبات [[امامت]] پسر [[امام عسکری]] {{ع}} حفظ کنند. برای رسیدن به این هدف، آنان آن دسته از گفتارهای [[پیامبر]] {{صل}} و [[ائمه]] {{عم}} را که دلالت دارد بر این که مجموعه [[امامان]] به دوازده ختم می‌شود و آخرین آن‌ها غیبت خواهد کرد، به کار می‌گرفتند<ref>تاریخ سیاسی غیبت امام دوازدهم، ص۱۳۹ - ۱۴۰</ref>.

:::::*'''اخذ و توزیع اموال متعلق به [[امام مهدی]] {{ع}}''': نایبان چهارگانه وظیفه دیگری را به نام امام انجام می‌دادند. آنان وجوهاتی را که امامیه پیش از این به [[ائمه]] {{عم}} می‌پرداختند، دریافت و جمع آوری می‌کردند. طبق مآخذ امامیه، همه این نایبان در وصول وجوهات دست به اعجازهایی می‌زدند تا پیروان و هواداران شیعی، حقانیت ایشان را باور کنند<ref>تاریخ سیاسی غیبت امام دوازدهم، ص۱۳۹ - ۱۴۰</ref>. نواب خاص، هرکدام در دوران سفارت خودشان، اموال متعلق به امام را از مردم می‌گرفتند و به امام می‌رساندند.

:::::*'''پاسخ‌گویی به پرسش‌های فقهی و مشکلات علمی و عقیدتی''': یکی از مهم ترین وظایف نواب این بود که سئوالات را از شیعیان می‌گرفتند و به امام می‌رساندند و جواب را دریافت کرده و به مردم برمی گرداندند؛ برای مثال می‌توان به سؤالاتی که [[اسحاق بن یعقوب]] از [[محمد بن عثمان]] درخواست می‌کند و توقیعی با خط [[امام زمان]] {{ع}} برای ایشان صادر می‌شود، اشاره کرد<ref>کمال الدین، ج۲، باب۴۵، ص۲۳۷</ref>. به نظر می‌رسد در تمام دوران چهار سفیر، از این نوع سؤالات بوده و نواب سؤالاتی را به امام می‌رساندند و جواب دریافت می‌کردند و از این طریق مشکلات شیعیان را حل می‌نمودند. توقیعات زیادی هم در این زمینه از امام {{ع}} صادر شده است.

:::::*'''مبارزه با مدعیان دروغین نیابت و وکلای خائن'''؛

:::::*'''سازماندهی و سرپرستی سازمان و کالت''': سیاست تعیین وکیل، به منظور اداره امور نواحی مختلف و ایجاد رابطه میان شیعیان و امامان، حداقل از زمان [[امام کاظم]] {{ع}} به این سو معمول بود. پس از آغاز غیبت، تماس مستقیم و کلا با امام قطع شد و به جای آن، محور ارتباط، نایب خاصی شد که آن حضرت تعیین فرموده بود. مناطق شیعه‌نشین تا حدی مشخص بود و بنا به ضرورت، در هر منطقه وکیلی تعیین می‌شد؛ چنان که گاهی تعدادی از آن‌ها که در مناطق کوچک تری انجام وظیفه می‌کردند، تحت سرپرستی وکیل دیگری قرار می‌گرفتند که پیش از غیبت از طرف امام وقت و در زمان غیبت به وسیله نایب خاص برای آنان تعیین می‌شد. این وکلا، اموالی را که بابت وجوه شرعی از مردم می‌گرفتند به طریق گوناگون پیش نایب خاص در بغداد می‌فرستادند و آن‌ها نیز وجوه رسیده را طبق دستور حضرت ولی عصر {{ع}} در موارد معین مصرف می‌کردند.

::::::در مواردی امکان داشت برخی از وکلا به ملاقات [[امام زمان]] {{ع}} شرفیاب شوند. چنان که [[محمد بن احمد قطّان]]، از وکلای ابوجعفر، نایب دوم، به ملاقات آن حضرت نائل شد<ref>همان، ج۱، ص۴۴۲</ref>. ولی این ملاقات‌های بسیار نادر، به هیچ وجه به معنای ارتباط مستقیم آنان با امام نبود، بلکه معمولاً با اشراف نایب خاص انجام می‌گرفت. به روایت [[احمد بن مقیل قمی]]، ابو جعفر دَه وکیل در بغداد داشت که نزدیک‌ترین آن‌ها به وی، [[حسین بن روح]] بود که بعدها به عنوان نایب سوم از جانب [[امام مهدی|حضرت ولی عصر]] {{ع}} تعیین شد.

::::::در ضمن و کلایی در اهواز، سامراء، مصر، حجاز، یمن و نیز در مناطقی از ایران مانند خراسان، ری، قم و ... بودند که اخبار آن‌ها به طور جسته و گریخته درباره مسائل و موضوعات دیگری در کتاب الغیبة طوسی و کمال الدین صدوق آمده است<ref>حیات فکری و سیاسی امامان شیعه، رسول جعفریان، ص۵۸۸ - ۵۸۹</ref>»<ref>[[مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها (کتاب)|مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها]]، ص ۲۱۴.</ref>.

{{جمع شدن|۵. نویسندگان کتاب [[نگین آفرینش ج۲ (کتاب)|نگین آفرینش]]؛}}

::::::«دوران [[غیبت]]، دوران حساسی است؛ به ویژه که در میان امت [[اسلام]] و شیعیان [[اهل بیت]]{{عم}} سابقه نداشته است؛ به همین دلیل لازم بود با تدبیری حکیمانه از پیامدها و عوارض احتمالی آن، پیش گیری شود و امّت [[امام]] برای غیبتی طولانی آماده گردند. نایبان [[امام]] کوشیدند تا در دوره [[غیبت صغرا]] این رسالت مهم را به خوبی به انجام رسانند. بنابراین آن‌ها دو گونه مسئولیت داشتند که به توضیح آن دو می‌پردازیم:

::::#'''وظایفی که درباره [[امام غایب]] وجود داشت. این وظایف، عبارتند از:'''

::::##'''از بین بردن شک و تردید درباره وجود [[امام مهدی|مهدی]]{{ع}}:''' با توجه به جو اختناق و ولادت پنهانی [[امام مهدی]]{{ع}}، و نیز [[غیبت]] آن حضرت، گروه‌هایی از شیعیان درباره وجود فرزندی برای [[امام عسکری]]{{ع}} در شک و حیرت به سر می‌بردند و بعضی نیز به عقاید باطل کشیده شدند. نایبان خاص [[امام]] و به ویژه نایب اوّلِ، کوشیدند تا جریان ولادت آن حضرت را برای شیعیان اثبات کنند. این مهم به خوبی به انجام رسید؛ به گونه‌ای که در مدت کوتاهی، شک و تردیدها از میان رفت و عقیده [[شیعه]] به [[امامت]] [[امام مهدی|مهدی]]{{ع}} استوار و مسلّم شد.<ref> پیش از این، سخنی از مرحوم [[شیخ مفید]] در همین درس بیان شد.</ref>

::::##'''حفظ جان [[امام]] از راه پنهان کردن نام و مکان حضرت:''' نایبان خاص [[امام]] در همان حال که برای اثبات ولادت و [[امامت]] [[امام]] برای شیعیان، دلایل و شواهد را بیان می‌کردند، از بردن نام آن حضرت و افشای مکان زندگی او خودداری کرده، شیعیان را نیز از این کار پرهیز می‌دادند؛ زیرا نام بردن سبب حساسیت دشمن و به خطر افتادن جان [[امام]] می‌شد. [[امام مهدی]]{{ع}} در نامه‌ای به [[محمد بن عثمان]]، او را از بیان نام و نشان خود نهی فرمود.<ref> غیبت طوسی، ص ۳۶۴، ح ۳۳۱.</ref>

::::##'''سرپرستی و تقویت سازمان وکالت:''' از دوره [[امامان]] پیشین، جریان وکالت به وجود آمده بود و [[امامان]]{{عم}} در شهرهای مختلف مانند بغداد و [[سامرا]] و [[قم]] وکلایی داشتندکه واسطه میان مردم و [[امامان]] بودند. با شروعِ [[غیبت]] و نیاز بیشتر شیعیان به جریانِ وکالت، سازمان وکالت را تقویت کرده، به دستور [[امام]]، خود در رأس آن قرار گرفتند، تا ارتباط شیعیان با [[امام غایب]] در قالب تشکیلاتی سالم و مطمئن و به دور از نفوذ عناصر خائن، انجام گیرد. چنان که [[امام مهدی]]{{ع}} در نامه‌ای به [[محمد بن عثمان]]، بیزاری خود را از یکی از این خائنان، این گونه اعلام فرمود: "و ما از ابن هلال و هر کس که از او دوری نکند، بیزاریم. خدا او را نیامرزد! تو به اسحاقی و هموطنان او آنچه را گفتیم، اعلام کن".<ref> غیبت طوسی، ص ۳۵۳؛ بحار الانوار، ج ۵۰، ص ۳۵۷.</ref>

::::##'''پاسخ‌گویی به شبهات اعتقادی و سوالات فقهی:''' از وظایف مهم نایبان، دریافت سؤالات مردم و انتقال آن‌ها به محضر [[امام]] و نیز رساندن پاسخ کتبی و گاهی شفاهی<ref> نایبان خاص در گفت‌وگوها و مناظره‌ها، محتوای استدلال خود را از [[امام مهدی]]{{ع}} گرفته و ابلاغ می‌کردند. غیبت طوسی، ص ۲۹۳.</ref> آن حضرت به شیعیان بود که مجموعه‌ آن‌ها در ضمن توقیعات [[امام مهدی|امام زمان]]{{ع}} در کتاب‌هایی روایی [[شیعه]] گرد آمده است.<ref> کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲؛ [[غیبت]] طوسی؛ احتجاج، طبرسی، ج ۲؛ بحر الانوار، ج ۵۳.</ref> از معروف‌ترین توقیعات، پاسخ‌های [[امام]] به سؤالات [[اسحاق بن یعقوب]] است که در ضمن آن، شیوۀ بهره‌مندی از برکات [[امام]] در زمان [[غیبت]] با این عبارت آمده است:{{عربی|" وَ أَمَّا وَجْهُ‏ الِانْتِفَاعِ‏ بِي‏ فِي‏ غَيْبَتِي‏ فَكَالانْتِفَاعِ‏ بِالشَّمْسِ‏ إِذَا غَيَّبَتْهَا عَنِ‏ الْأَبْصَارِ السَّحَاب‏‏‏ "}}<ref>و اما چگونگی بهره‌مندی از من در زمان غیبت‌ام، مانند بهره‌گیری از خورشید است، زمانی که ابرها آن را از دیدگان نهان کنند؛ غیبت طوسی، ص ۲۹۲.</ref>. نیز در همین توقیع است که [[امام]]، شیعیان را در مسائل پیش آمده به فقهای [[شیعه]] ارجاع می‌دهد.

::::##'''دریافت وجوه شرعی متعلق به [[امام]]:''' پیش از [[غیبت صغرا]] و در زمان [[امامان]] گذشته، از کارهای مهم وکیلان، دریافت وجود شرعی شیعیان و تحویل آن به [[امام]] هر زمان بود. نایبان خاص [[امام مهدی]]{{ع}} نیز در راستای این وظیفه، اموال شیعیان را به [[امام غایب]] می‌رساندند یا به دستور آن حضرت در مواردی مصرف می‌کردند. [[امام مهدی]]{{ع}} در جریانِ سفر هیأتی از شیعیان قمی به [[سامرا]] که همزمان با شهادت [[امام عسکری|امام حسن عسکری]]{{ع}} و خاکسپاری آن حضرت بود، به ایشان دستور داد که از این پس اموال [[امام]] را به نایبان ایشان در بغداد تحویل دهند.<ref> کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، باب ۴۳، ص ۴۷۶، ح ۲۶.</ref>»<ref>[[محمد امین بالادستان|بالادستان، محمد امین]]؛ [[محمد مهدی حائری‌‎پور|حائری‌‎پور، محمد مهدی]]؛ [[مهدی یوسفیان|یوسفیان، مهدی]]، [[نگین آفرینش ج۲ (کتاب)|نگین آفرینش]]، ج۲، ص ۸۶ - ۸۸.</ref>.