حدیث سد ابواب: تفاوت میان نسخه‌ها

* پس از بنای مسجد مدینه و انتقال [[پیامبر خاتم|پیامبر خدا]]{{صل}} از خانۀ ابو ایّوب به خانۀ خود که در کنار مسجد ساخته شده بود، کسانی چون [[امام علی|علی]]{{ع}}، [[عمر]]، [[ابوبکر]]، [[عباس]]، [[حمزه]] نیز در خانه‌های خود مستقر شدند و از راه مسجد رفت‌وآمد می‌کردند و این برای [[پیامبر خاتم|پیامبر خدا]] نیز ایجاد مزاحمت داشت. حضرت دستور داد همۀ درهایی که از خانه‌ها به مسجد باز شده بود بسته شود، و از راه دیگری رفت‌وآمد کنند و برای نماز از در مسجد وارد شوند، نه از خانه‌های خود و درها بسته شود، مگر در خانۀ [[امام علی|علی]]{{ع}}. این سخن بر عده‌ای گران آمد و حرف‌هایی زدند. حضرت سخنرانی کرد و فرمود: بستن و باز گذاشتن به امر خدا بوده و من امر او را اجرا کردم. این قضیّه، مزیّتی و فضیلتی برای [[امام علی|حضرت علی]]{{ع}} به شمار می‌رود و در روایات فراوانی با عبارت‌های مختلف نیز مطرح شده است. علامۀ امینی ۲۳ صورت برای آن نقل کرده است.<ref>الغدیر، ج ۳ ص ۲۰۲، موسوعة الامام علی بن ابی طالب، ج ۹ ص ۳۹۸</ref> در بحار الأنوار نیز ۱۳ حدیث در باب امر پیامبر به بستن درها مگر در خانه [[امام علی|علی]]{{ع}} نقل کرده است.<ref>بحار الأنوار، ج ۳۹ ص ۱۹</ref> متن‌هایی چون: {{عربی|إنّ رسول اللّه أمر بسدّ الأبواب إلاّ باب علیّ» و «سدّوا الأبواب إلی المسجد إلاّ باب علیّ}} و {{عربی|إنّ اللّه أمرنی بسدّ ابوابکم و ترک باب علیّ}} از آن جمله است. آنچه در دعای ندبه آمده (و سدّ الأبواب إلاّ بابه) اشاره به این احادیث است. اشاره به نوعی حق [[ولایت]] است که حق او مثل [[پیامبر خاتم|پیامبر خدا]]{{صل}} در مسجد است..<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ غدیر (کتاب)|فرهنگ غدیر]]، ص:۲۱۲.</ref>