جز
جایگزینی متن - 'می شود' به 'میشود'
جز (جایگزینی متن - 'ابیطالب' به 'ابی طالب') |
جز (جایگزینی متن - 'می شود' به 'میشود') |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
==روایات و بیان مصداق برای عالم به کتاب== | ==روایات و بیان مصداق برای عالم به کتاب== | ||
*برخی از روایات، اهل بیت(علیهم السلام) را مصداق کامل و اتمِّ کسی دانسته اند که دارای علم الکتاب هستند، هر چند عده ایی مصادیق دیگری نیز بیان کرده اند. در کتاب شریف بصائرالدرجات بابی وجود دارد با عنوان:<ref>صفار، محمد بن حسن، بصائرالدرجات، ج 1، ص 212</ref> «باب ممّا عند الائمه(علیهم السلام) من اسم الله الاعظم و علم الکتاب».<ref>ر.ک. بخارایی زاده، سیدحبیب، علم غیب امامان از نگاه عقل، کتاب و سنت، ص 123</ref> و در آن روایاتی در این زمینه بیان شده است. در ذیل برخی از این روایات که در بصائر و یا سایر کتب روایی وجود دارد بیان | *برخی از روایات، اهل بیت(علیهم السلام) را مصداق کامل و اتمِّ کسی دانسته اند که دارای علم الکتاب هستند، هر چند عده ایی مصادیق دیگری نیز بیان کرده اند. در کتاب شریف بصائرالدرجات بابی وجود دارد با عنوان:<ref>صفار، محمد بن حسن، بصائرالدرجات، ج 1، ص 212</ref> «باب ممّا عند الائمه(علیهم السلام) من اسم الله الاعظم و علم الکتاب».<ref>ر.ک. بخارایی زاده، سیدحبیب، علم غیب امامان از نگاه عقل، کتاب و سنت، ص 123</ref> و در آن روایاتی در این زمینه بیان شده است. در ذیل برخی از این روایات که در بصائر و یا سایر کتب روایی وجود دارد بیان میشود: | ||
#در روایتی سدیر صیرفی می گوید:<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، ج 1، ص 257</ref> من و ابوبصیر و یحیای بزّاز و داود بن کثیر در مجلس "بیرونی" امام صادق(علیه السلام) بودیم، آن حضرت با حالت غضب، وارد شدند و پس از نشستن فرمودند: «تعجب است از مردمی که گمان میکنند ما علم غیب داریم! در صورتی که جز خدای متعال کسی علم غیب ندارد، و من خواستم کنیزم را تنبیه کنم، او فرار کرد. و ندانستم در کدام اطاق رفته است» سدیر گوید: هنگامی که حضرت برخاستند به منزلشان "اندرونی" بروند من و ابوبصیر و میسر، همراه آن حضرت رفتیم و عرض کردیم، فدایت شویم، ما سخنانی که درباره کنیز گفتید شنیدیم، و معتقدیم شما علوم فراوانی دارید، ولی ادّعای علم غیب درباره شما نمیکنیم. حضرت فرمود: ای سدیر، مگر قرآن نخواندهای؟ عرض کردم چرا. فرمود: این آیه را خواندهای: «قالَ الَّذي عِنْدَهُ عِلْمٌ مِنَ الْكِتابِ أَنَا آتيكَ بِهِ قَبْلَ أَنْ يَرْتَدَّ إِلَيْكَ طَرْفُكَ...»<ref>سورۀ نمل، آیۀ 40</ref> گفتم: فدایت شوم، خواندهام. فرمود: میدانی این شخص چه اندازه از علم الکتاب داشت؟ عرض کردم: شما بفرمایید. فرمود: به اندازۀ قطرهای از دریای پهناور! سپس فرمود: آیا این آیه: را خواندهای: «قُلْ كَفى بِاللَّهِ شَهيداً بَيْني وَ بَيْنَكُمْ وَ مَنْ عِنْدَهُ عِلْمُ الْكِتابِ»؟ گفتم: آری. فرمود: آن کسی که علم همه کتاب را دارد داناتر است یا کسی که بهره اندکی از علم الکتاب دارد؟ عرض کردم: آن کسی که علم همه کتاب را دارد. سپس با اشاره به سینه مبارکش فرمود: به خدا قسم، علم همه کتاب نزد ماست، به خدا قسم علم همه کتاب نزد ماست.»<ref>ر.ک. مصباح یزدی، محمد تقی، آموزش عقاید، ص 321ـ 324؛ مطهری، احمد، کاردان، غلامرضا، علم پیامبر و امام در قرآن، ص 224 ـ 227؛ بخارایی زاده، سیدحبیب، علم غیب امامان از نگاه عقل، کتاب و سنت، ص 123</ref> از این حدیث معلوم میشود، فهم قرآن نقش مهمی در دانستن مسائل غیبی و قدرت امور خارقالعاده دارد، زیرا طبق بعضی از روایات و شواهد دیگر مقصود از کتاب در آیه مبارکه همان قرآن کریم است، همانطور که قبلا اشاره شد. و نیز باید دانسته شود قرآن در مراحل اعلی مشتمل بر تمام امور غیبی است و کسی که عالم به علم قرآن با تمام مراحل آن است تمام امور غیبی را میتواند استفاده کند.<ref>ر.ک. مطهری، احمد، کاردان، غلامرضا، علم پیامبر و امام در قرآن، ص 224 ـ 227</ref> | #در روایتی سدیر صیرفی می گوید:<ref>کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، ج 1، ص 257</ref> من و ابوبصیر و یحیای بزّاز و داود بن کثیر در مجلس "بیرونی" امام صادق(علیه السلام) بودیم، آن حضرت با حالت غضب، وارد شدند و پس از نشستن فرمودند: «تعجب است از مردمی که گمان میکنند ما علم غیب داریم! در صورتی که جز خدای متعال کسی علم غیب ندارد، و من خواستم کنیزم را تنبیه کنم، او فرار کرد. و ندانستم در کدام اطاق رفته است» سدیر گوید: هنگامی که حضرت برخاستند به منزلشان "اندرونی" بروند من و ابوبصیر و میسر، همراه آن حضرت رفتیم و عرض کردیم، فدایت شویم، ما سخنانی که درباره کنیز گفتید شنیدیم، و معتقدیم شما علوم فراوانی دارید، ولی ادّعای علم غیب درباره شما نمیکنیم. حضرت فرمود: ای سدیر، مگر قرآن نخواندهای؟ عرض کردم چرا. فرمود: این آیه را خواندهای: «قالَ الَّذي عِنْدَهُ عِلْمٌ مِنَ الْكِتابِ أَنَا آتيكَ بِهِ قَبْلَ أَنْ يَرْتَدَّ إِلَيْكَ طَرْفُكَ...»<ref>سورۀ نمل، آیۀ 40</ref> گفتم: فدایت شوم، خواندهام. فرمود: میدانی این شخص چه اندازه از علم الکتاب داشت؟ عرض کردم: شما بفرمایید. فرمود: به اندازۀ قطرهای از دریای پهناور! سپس فرمود: آیا این آیه: را خواندهای: «قُلْ كَفى بِاللَّهِ شَهيداً بَيْني وَ بَيْنَكُمْ وَ مَنْ عِنْدَهُ عِلْمُ الْكِتابِ»؟ گفتم: آری. فرمود: آن کسی که علم همه کتاب را دارد داناتر است یا کسی که بهره اندکی از علم الکتاب دارد؟ عرض کردم: آن کسی که علم همه کتاب را دارد. سپس با اشاره به سینه مبارکش فرمود: به خدا قسم، علم همه کتاب نزد ماست، به خدا قسم علم همه کتاب نزد ماست.»<ref>ر.ک. مصباح یزدی، محمد تقی، آموزش عقاید، ص 321ـ 324؛ مطهری، احمد، کاردان، غلامرضا، علم پیامبر و امام در قرآن، ص 224 ـ 227؛ بخارایی زاده، سیدحبیب، علم غیب امامان از نگاه عقل، کتاب و سنت، ص 123</ref> از این حدیث معلوم میشود، فهم قرآن نقش مهمی در دانستن مسائل غیبی و قدرت امور خارقالعاده دارد، زیرا طبق بعضی از روایات و شواهد دیگر مقصود از کتاب در آیه مبارکه همان قرآن کریم است، همانطور که قبلا اشاره شد. و نیز باید دانسته شود قرآن در مراحل اعلی مشتمل بر تمام امور غیبی است و کسی که عالم به علم قرآن با تمام مراحل آن است تمام امور غیبی را میتواند استفاده کند.<ref>ر.ک. مطهری، احمد، کاردان، غلامرضا، علم پیامبر و امام در قرآن، ص 224 ـ 227</ref> | ||
#امیرالمؤمنین(علیه السلام) می فرمایند:<ref>طبرسی، احمد، الاحتجاج، ج 1، ص 368؛ صفار، محمد بن حسن، بصائرالدرجات، ص 216</ref> «منم آن کس که دارندۀ علم الکتاب است.»<ref>ر.ک. یوسفیان، حسن، علم غیب امام، ص 352</ref> | #امیرالمؤمنین(علیه السلام) می فرمایند:<ref>طبرسی، احمد، الاحتجاج، ج 1، ص 368؛ صفار، محمد بن حسن، بصائرالدرجات، ص 216</ref> «منم آن کس که دارندۀ علم الکتاب است.»<ref>ر.ک. یوسفیان، حسن، علم غیب امام، ص 352</ref> |