بحث:آیا عیسی پیامبر علم غیب داشت؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

*اهمیت و جایگاهی که [[قرآن]] و [[روایات]] برای پیشوای [[الهی]] و خلیفةالله قایل است، خود به خود [[علم غیب]] را برای چنین کسی ثابت می‌کند:<ref>ر.ک. لطیفی، رحیم، علم غیب معصوم، قسمت اول، شماره ۴۶، خرداد ۱۳۸۶.</ref> {{متن قرآن|إِنِّی جَاعِلٌ فِی الْأَرْضِ خَلِیفَةً}}<ref>«و (یاد کن) آنگاه را که پروردگارت به فرشتگان فرمود: می‌خواهم جانشینی در زمین بگمارم» سوره بقره، آیه ۳۰.</ref> [[قرآن]]، [[وحی]] و [[تعلیم]] غیبی را لازمۀ کار [[پیشوایان]] [[الهی]] می‌‌داند: {{متن قرآن|وَجَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّةً یَهْدُونَ بِأَمْرِنَا وَأَوْحَیْنَا إِلَیْهِمْ فِعْلَ الْخَیْرَاتِ}}<ref>«و آنان را پیشوایانی کردیم که به فرمان ما راهبری می‌کردند و به آنها انجام کارهای نیک و برپا داشتن نماز و دادن زکات را وحی کردیم و آنان پرستندگان ما بودند» سوره انبیاء، آیه ۷۳.</ref> برخی از [[آیات]]، آشکارا [[آگاهی]] [[پیامبران]] و برخی از [[بندگان]] خاص [[خدا]] را از امور پنهانِ از [[حس]]، [[تصدیق]] می‌کند و هیچ فرد مسلمانی که [[قرآن]] را [[وحی]] آسمانی می‌داند پس از دقت در مفاد آنها، نمی‌تواند در این مسأله [[تردید]] داشته باشد<ref>ر.ک. سبحانی، جعفر، آگاهی سوم یا علم غیب، ص ۱۰۳ و ۱۰۴.</ref>. [[حضرت عیسی]]{{ع}} [[آگاهی]] خود از [[غیب]] را در ردیف [[سایر]] [[معجزات]] خود شمرده است: {{متن قرآن|وَ إِذْ قالَ عیسَی ابْنُ مَرْیَمَ یا بَنی‏ إِسْرائیلَ إِنِّی رَسُولُ اللَّهِ إِلَیْکُمْ مُصَدِّقاً لِما بَیْنَ یَدَیَّ مِنَ التَّوْراةِ وَ مُبَشِّراً بِرَسُولٍ یَأْتی‏ مِنْ بَعْدِی اسْمُهُ أَحْمَدُ}}<ref>سورۀ صف، آیۀ ۶.</ref> آیا خبر دادن [[حضرت عیسی]] از آمدن [[پیامبر اسلام]]{{صل}} بعد از حدود ششصد سال [[اخبار از غیب]] نیست؟<ref>ر.ک. سبحانی، جعفر، آگاهی سوم یا علم غیب، ص ۱۰۳ و ۱۰۴.</ref>

*[[انسان‌ها]] در این [[جهان مادی]]، محدودیت‌هایی از جهت علمی‌ دارند، مثلاً نمی‌توانند حوادثی را که در مکان دیگر اتفاق می‌افتد را ببینند و اگر کسی به آنان خبر ندهد، از آن بی‌خبر می‌مانند. این محدودیتها را همۀ ما در زندگی‌های عادی خود لمس می‌کنیم. برخی از [[آیات قرآن کریم]] دلالت می‌کنند که [[خداوند متعال]] پیامبرانش را در صورت [[نیاز]] از این امور [[پنهان]] [[آگاه]] می‌سازد؛ نمونۀ روشن آن، خبر دادن [[حضرت عیسی]]{{ع}} از درون خانه‌های [[مردم]] است:<ref>ر.ک. خوش باور، داوود، علم غیب از دیدگاه فریقین، ص ۱۷.</ref> {{متن قرآن|وَ أُنَبِّئُکُمْ بِما تَأْکُلُونَ وَ ما تَدَّخِرُونَ فی‏ بُیُوتِکُمْ}}<ref>سورۀ آل عمران، آیۀ ۴۹.</ref> این جمله خبر دادن از [[غیب]] است<ref>ر.ک. مکارم شیرازی، ناصر، از تو سوال می‌کنند، ص ۱۶۱؛ مهدی فر، حسن، علوم اهل بیت ویژگی ها، ابعاد و مبادی آن، ص ۹۶؛ نصیری، محمدحسین، گستره علم امام از دیدگاه آیات و روایات. صفحه؟؟؟؛ مهری، سیدمرتضی، آگاهی‌های غیبی، ماهنامۀ پاسدار اسلام، ش ۱۵۵، صفحه؟؟؟</ref> و مختص به [[خدا]] و رسولانی‌ که خدای‌ تعالی‌ آگاهیِ‌ بدان را به وسیله وحی‌ به آنان داده و [[اخبار]] به غیبی است، صریح در تحقق، یعنی‌ هر کس آن را بشنود شکی‌ در [[معجزه]] بودنش نمی‌‏کند<ref>ر.ک. طباطبایی، سیدمحمد حسین، ترجمه تفسیر المیزان، ج‏ ۳، ص ۳۱۳.</ref>. منشأ چنین گزارش غیبی همانا ظرفیت وجودی [[روح]] [[انسان]] کاملِ [[معصوم]] است که از [[آشکار]] و نهانِ دیگران به [[عنایت الهی]] [[آگاه]] است،<ref>ر.ک. جوادی آملی، عبدالله، تفسیر تسنیم، ج ۱۴، ص ۳۳۹.</ref> همچنین خلق پرنده از [[گِل]] و شفای بیماران غیرقابل علاج و زنده کردن مردگان اموری هستند که بدون استفاده از [[علم غیب]] غیرممکن می‌باشند؛ چون این امور با [[علوم]] عادی قابل انجام نیستند<ref>ر.ک. ایمانی، احد، پایگاه اطلاع رسانی مسجد حضرت علی اصغر{{ع}}.</ref>.

*اهمیت و جایگاهی که [[قرآن]] و [[روایات]] برای پیشوای [[الهی]] و خلیفةالله قایل است، خود به خود [[علم غیب]] را برای چنین افرادی ثابت می‌کند:<ref>ر.ک. لطیفی، رحیم، علم غیب معصوم، قسمت اول، ش ۴۶، صفحه؟؟؟</ref> {{متن قرآن|إِنِّی جَاعِلٌ فِی الْأَرْضِ خَلِیفَةً}}<ref>«و (یاد کن) آنگاه را که پروردگارت به فرشتگان فرمود: می‌خواهم جانشینی در زمین بگمارم» سوره بقره، آیه ۳۰.</ref> [[قرآن مجید]] [[وحی]] و [[تعلیم]] غیبی را لازمۀ کار [[پیشوایان]] [[الهی]] می‌‌داند:<ref>ر.ک. لطیفی، رحیم، علم غیب معصوم، قسمت اول، ش ۴۶، صفحه؟؟؟</ref> {{متن قرآن|وَ جَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّةً یَهْدُونَ بِأَمْرِنَا وَ أَوْحَیْنَا إِلَیْهِمْ فِعْلَ الْخَیْرَاتِ}}<ref>سوره انبیا، آیه۷۳.</ref> برخی از [[آیات]]، آشکارا [[آگاهی]] [[پیامبران]] و برخی از [[بندگان]] خاص [[خدا]] را از امور پنهانِ از [[حس]]، [[تصدیق]] می‌کند و هیچ فرد مسلمانی که [[قرآن]] را [[وحی]] آسمانی می‌داند پس از دقت در مفاد آنها، نمی‌تواند در این مسأله [[تردید]] داشته باشد<ref>ر.ک. سبحانی، جعفر، آگاهی سوم یا علم غیب، ص ۱۰۳ و ۱۰۴.</ref>. [[حضرت عیسی]]{{ع}} [[آگاهی]] خود از [[غیب]] را در ردیف [[سایر]] [[معجزات]] خود شمرده و می‌گوید: [[معجزه]] من این است که نابینایان و مبتلایان به [[بیماری]] برص را به [[اذن]] [[خدا]] شفا می‌بخشم و مردگان را به [[اذن]] [[خدا]] زنده می‌کنم و از آنچه می‌خورید و در خانه‌هاتان [[ذخیره]] می‌کنید خبر می‌دهم: {{متن قرآن|أَنیِّ أَخْلُقُ لَکُم مِّنَ الطِّینِ کَهَیْةِ الطَّیرْ فَأَنفُخُ فِیهِ فَیَکُونُ طَیرْا بِإِذْنِ اللَّهِ وَ أُبْرِئُ الْأَکْمَهَ وَ الْأَبْرَصَ وَ أُحْیِ الْمَوْتیَ‏ بِإِذْنِ اللَّهِ وَ أُنَبِّئُکُم بِمَا تَأْکلُونَ وَ مَا تَدَّخِرُونَ فیِ بُیُوتِکُمْ}} و آیا خبر دادن [[حضرت عیسی]] از آمدن [[پیامبر اسلام]]{{صل}} بعد از حدود ششصد سال [[اخبار از غیب]] نیست؟<ref>ر.ک. سبحانی، جعفر، آگاهی سوم یا علم غیب، ص ۱۰۳ و ۱۰۴.</ref> {{متن قرآن|وَ إِذْ قالَ عیسَی ابْنُ مَرْیَمَ یا بَنی‏ إِسْرائیلَ إِنِّی رَسُولُ اللَّهِ إِلَیْکُمْ مُصَدِّقاً لِما بَیْنَ یَدَیَّ مِنَ التَّوْراةِ وَ مُبَشِّراً بِرَسُولٍ یَأْتی‏ مِنْ بَعْدِی اسْمُهُ أَحْمَدُ}}<ref>سورۀ صف، آیۀ ۶.</ref>

*[[انسان‌ها]] در این [[جهان مادی]]، محدودیت‌هایی از جهت علمی‌ دارند، مثلاً نمی‌توانند حوادثی را که در مکان دیگر اتفاق می‌افتد را ببینند و اگر کسی به آنان خبر ندهد، از آن بی‌خبر می‌مانند. این محدودیتها را همۀ ما در زندگی‌های عادی خود لمس می‌کنیم. برخی از [[آیات قرآن کریم]] دلالت می‌کنند که [[خداوند متعال]] پیامبرانش را در صورت [[نیاز]] از این امور [[پنهان]] [[آگاه]] می‌سازد؛ نمونۀ روشن آن، خبر دادن [[حضرت عیسی]]{{ع}} از درون خانه‌های [[مردم]] است:<ref>ر.ک. خوش باور، داوود، علم غیب از دیدگاه فریقین، ص ۱۷.</ref> {{متن قرآن|وَ أُنَبِّئُکُمْ بِما تَأْکُلُونَ وَ ما تَدَّخِرُونَ فی‏ بُیُوتِکُمْ}}<ref>سورۀ آل عمران، آیۀ ۴۹.</ref> این جمله خبر دادن از [[غیب]] است<ref>ر.ک. مکارم شیرازی، ناصر، از تو سوال می‌کنند، ص ۱۶۱؛ مهدی فر، حسن، علوم اهل بیت ویژگی ها، ابعاد و مبادی آن، ص ۹۶؛ نصیری، محمدحسین، گستره علم امام از دیدگاه آیات و روایات. صفحه؟؟؟؛ مهری، سیدمرتضی، آگاهی‌های غیبی، ماهنامۀ پاسدار اسلام، ش ۱۵۵، صفحه؟؟؟</ref> و مختص به [[خدا]] و رسولانی‌ است که خدای‌ تعالی‌ آگاهی‌ بدان را به وسیله وحی‌ به آنان داده و این خود معجزه‏‌ای‌ دیگر است و [[اخبار]] به غیبی‌ است که صریح در تحقق است، یعنی‌ هر کس آن را بشنود شکی‌ در [[معجزه]] بودنش نمی‌‏کند، برای‌‏ اینکه هر کسی‌ و هر انسانی‌ عادتا می‌‏داند چه خورده و در خانه خود چه چیزی‌ را [[ذخیره]] کرده است<ref>ر.ک. طباطبایی، سیدمحمد حسین، ترجمه تفسیر المیزان، ج‏ ۳، ص ۳۱۳.</ref>. منشأ چنین گزارش غیبی همانا ظرفیت وجودی [[روح]] [[انسان]] کاملِ [[معصوم]] است که از [[آشکار]] و نهانِ دیگران به [[عنایت الهی]] [[آگاه]] است،<ref>ر.ک. جوادی آملی، عبدالله، تفسیر تسنیم، ج ۱۴، ص ۳۳۹.</ref> یعنی [[حضرت عیسی]] هم حظ و [[بهره]] ایی از [[علم غیب]] داشته است<ref>ر.ک. مکارم شیرازی، ناصر، از تو سوال می‌کنند، ص ۱۶۱؛ مهدی فر، حسن، علوم اهل بیت ویژگی ها، ابعاد و مبادی آن، ص ۹۶.</ref>. همچنین خلق پرنده از [[گِل]] و شفای بیماران غیرقابل علاج و زنده کردن مردگان اموری هستند که بدون استفاده از [[علم غیب]] غیرممکن می‌باشند؛ چون این امور با [[علوم]] عادی قابل انجام نیستند<ref>ر.ک. ایمانی، احد، پایگاه اطلاع رسانی مسجد حضرت علی اصغر{{ع}}.</ref>.