بحث:منظور از انتظار به معنای عام چیست؟ (پرسش) (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۳۱ اکتبر ۲۰۱۹، ساعت ۱۵:۳۳
، ۳۱ اکتبر ۲۰۱۹←اقسام انتظار
جز (جایگزینی متن - 'سازنده:' به 'نویسنده:') |
|||
خط ۲۸: | خط ۲۸: | ||
==[[اقسام انتظار]]== | ==[[اقسام انتظار]]== | ||
*در بین [[احادیث اسلامی]] که از طریق [[شیعه]] و [[سنی]] به دست ما رسیده، اشاره به دو نوع [[انتظار]] شده است: | *در بین [[احادیث اسلامی]] که از طریق [[شیعه]] و [[سنی]] به دست ما رسیده، اشاره به دو نوع [[انتظار]] شده است: | ||
#[[انتظار]] عام، که از آن، [[انتظار فرج]] به صورت مطلق تعبیر شده است<ref>ر.ک. رضوانی، علی اصغر، وظایف ما در عصر غیبت، ص ۵۲ -۵۴.</ref>. [[انتظار فرج]] به معنای عام، یعنی [[انتظار]] [[گشایش]] و [[امید]] به [[آینده]] و [[نکوهش]] [[یأس]] و [[ناامیدی]]<ref>ر.ک. ربانی خوراسگانی، محمد صادق، بررسی کارکردهای اجتماعی انتظار حضرت مهدی در ایران معاصر، ص ۱۹.</ref>. در این معنا، [[مکتب اسلام]] تلاش کرده است از یکسو، با [[فضیلت]] بخشیدن به "[[انتظار]] [[گشایش]]" و [[امید]] به [[آینده]] و از سوی دیگر، با [[نکوهش]] [[ناامیدی]]، دلسردی و دلمردگی، روحیۀ تلاش و تکاپوی سازنده را در افراد [[جامعه اسلامی]] زنده نگه دارد و از ایجاد [[ناامیدی]] در [[زندگی شخصی]] [[مسلمانان]] جلوگیری کند. اهتمام [[اسلام]] به این معنای عام از [[انتظار]] و [[امید]] به [[آینده]] چنان است که از یک سو، [[امید]] به فرا رسیدن [[گشایش]] از سوی [[خداوند]] در ردیف [[برترین]] [[اعمال]] شمرده شده و از سوی دیگر، [[ناامیدی]] از [[رحمت]] [[خداوند]] از جمله [[گناهان کبیره]] به شمار آمده است<ref>ر.ک. دستغیب، سید عبدالحسین، گناهان کبیره، چاپ سیزدهم، ص ۶۸ ـ ۹۱.</ref>.<ref>ر.ک. شفیعی سروستانی، ابراهیم، چشم به راه، ص۴۵.</ref> بنابراین [[انسان]] [[مؤمن]] هرگز از [[عنایات]] و [[الطاف الهی]] [[ناامید]] نمیشود<ref>ر.ک. ربانی خوراسگانی، محمد صادق، بررسی کارکردهای اجتماعی انتظار حضرت مهدی در ایران معاصر، ص ۱۹.</ref>. در همین رابطه [[امام رضا]]{{ع}} فرمود<ref>محمد بن علی بن بابویه، کمال الدین، ص ۶۴۵. حدیث ۵ | #[[انتظار]] عام، که از آن، [[انتظار فرج]] به صورت مطلق تعبیر شده است<ref>ر.ک. رضوانی، علی اصغر، وظایف ما در عصر غیبت، ص ۵۲ -۵۴.</ref>. [[انتظار فرج]] به معنای عام، یعنی [[انتظار]] [[گشایش]] و [[امید]] به [[آینده]] و [[نکوهش]] [[یأس]] و [[ناامیدی]]<ref>ر.ک. ربانی خوراسگانی، محمد صادق، بررسی کارکردهای اجتماعی انتظار حضرت مهدی در ایران معاصر، ص ۱۹.</ref>. در این معنا، [[مکتب اسلام]] تلاش کرده است از یکسو، با [[فضیلت]] بخشیدن به "[[انتظار]] [[گشایش]]" و [[امید]] به [[آینده]] و از سوی دیگر، با [[نکوهش]] [[ناامیدی]]، دلسردی و دلمردگی، روحیۀ تلاش و تکاپوی سازنده را در افراد [[جامعه اسلامی]] زنده نگه دارد و از ایجاد [[ناامیدی]] در [[زندگی شخصی]] [[مسلمانان]] جلوگیری کند. اهتمام [[اسلام]] به این معنای عام از [[انتظار]] و [[امید]] به [[آینده]] چنان است که از یک سو، [[امید]] به فرا رسیدن [[گشایش]] از سوی [[خداوند]] در ردیف [[برترین]] [[اعمال]] شمرده شده و از سوی دیگر، [[ناامیدی]] از [[رحمت]] [[خداوند]] از جمله [[گناهان کبیره]] به شمار آمده است<ref>ر.ک. دستغیب، سید عبدالحسین، گناهان کبیره، چاپ سیزدهم، ص ۶۸ ـ ۹۱.</ref>.<ref>ر.ک. شفیعی سروستانی، ابراهیم، چشم به راه، ص۴۵.</ref> بنابراین [[انسان]] [[مؤمن]] هرگز از [[عنایات]] و [[الطاف الهی]] [[ناامید]] نمیشود<ref>ر.ک. ربانی خوراسگانی، محمد صادق، بررسی کارکردهای اجتماعی انتظار حضرت مهدی در ایران معاصر، ص ۱۹.</ref>. در همین رابطه [[امام رضا]]{{ع}} فرمود<ref>محمد بن علی بن بابویه، کمال الدین، ج ۲، ص ۶۴۵. حدیث ۵: {{متن حدیث|"مَا أَحْسَنَ الصَّبْرَ وَ انْتِظَارَ الْفَرَجِ أَ مَا سَمِعْتَ قَوْلَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ ارْتَقِبُوا إِنِّي مَعَكُمْ رَقِيبٌ «4» فَانْتَظِرُوا إِنِّي مَعَكُمْ مِنَ الْمُنْتَظِرِينَ فَعَلَيْكُمْ بِالصَّبْرِ فَإِنَّهُ إِنَّمَا يَجِيءُ الْفَرَجُ عَلَى الْيَأْسِ فَقَدْ كَانَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِكُمْ أَصْبَرَ مِنْكُمْ"}}</ref>: «چقدر نیکوست [[صبر]] و [[انتظار فرج]]، آیا نشنیدهای گفتار [[خداوند عزوجل]] را که فرمود: {{متن قرآن|وَارْتَقِبُواْ إِنِّي مَعَكُمْ رَقِيبٌ}}<ref>«و شما چشم به راه باشید من نیز با شما چشم به راه خواهم بود» سوره هود، آیه ۹۳.</ref> و {{متن قرآن|فَانتَظِرُواْ إِنِّي مَعَكُم مِّنَ الْمُنتَظِرِينَ}}<ref>«پس چشم به راه (عذاب خداوند) بدارید که من نیز باشم» سوره اعراف، آیه ۷۱.</ref>؛ پس بر شما [[باد]] به [[صبر]]، زیرا [[فرج]] بعد از [[یأس]] و [[ناامیدی]] است، به [[راستی]] کسانی که قبل از شما [[زندگی]] میکردند از شما صبورتر بودند».<ref>ر.ک. رضوانی، علی اصغر، وظایف ما در عصر غیبت، ص ۵۲ -۵۴.</ref> به تعبیر دیگر [[انتظار]] عام انتظاری است که متعلق آن عام و مطلق است و به معنای [[امید]] و [[امیدواری]] به هر نوع مشکل و معضلی اعم از مادی و [[معنوی]]، [[دنیایی]] و آخرتی و فردی و [[اجتماعی]] است<ref>ر.ک. الهینژاد، حسین، بررسی و تحلیل انتظار در اهلسنت، ص ۲۶-۲۷.</ref>. | ||
#[[انتظار]] خاص، که از آن، [[انتظار ظهور حضرت مهدی]]{{ع}} بالخصوص تعبیر گردیده است، این تعبیر عمدتاً در [[روایات شیعه]] وارد شده است<ref>ر.ک. رضوانی، علی اصغر، وظایف ما در عصر غیبت، ص ۵۲ -۵۴.</ref>. | #[[انتظار]] خاص، که از آن، [[انتظار ظهور حضرت مهدی]]{{ع}} بالخصوص تعبیر گردیده است، این تعبیر عمدتاً در [[روایات شیعه]] وارد شده است<ref>ر.ک. رضوانی، علی اصغر، وظایف ما در عصر غیبت، ص ۵۲ -۵۴.</ref>. | ||
==تفاوت بین دو نوع [[انتظار]]== | ==تفاوت بین دو نوع [[انتظار]]== | ||
*بین دو نوع [[انتظار]] تفاوت اساسی وجود دارد؛ زیرا کسی که [[معتقد]] به اصل [[فرج]] است بدون آنکه آن [[فرج]] بخش و [[نجات دهنده]] را در قید حیات و در کنار خود ببیند واحساس کند و نیز او را ناظر [[اعمال]] خود بداند چندان تأثیری در وجود او ندارد. به خلاف کسی که [[معتقد]] است اولاً او از ذریۀ [[پیامبر]]{{صل}} است و ثانیاً او موجود است و تمام [[اعمال]] و [[رفتار]] [[مردم]]، خصوصاً شیعیانش در تحت نظر اوست و هنگام [[گرفتاریها]] به داد آنها رسیده و آنها را مراعات و [[مراقبت]] خواهد نمود، [[اعتقاد]] به این چنین [[منجی]] و [[انتظار ظهور]] چنین شخصی تأثیر بسیاری در روحیۀ [[انسان]] [[منتظر]] دارد، تأثیری که قابل مقایسه با تأثیر نوع اول از [[انتظار]] نیست. [[شیعه]] به جهت [[اعتقاد]] به این نوع [[انتظار]] همیشه در طول [[تاریخ]] زنده است و هیچ گاه [[امید]] خود را از دست نمیدهد. [[شیعه]] همیشه خود را در کنار [[منجی]] و [[مصلح کل]] احساس میکند<ref>ر.ک. رضوانی، علی اصغر، وظایف ما در عصر غیبت، ص ۵۴ -۵۵.</ref>. | *بین دو نوع [[انتظار]] تفاوت اساسی وجود دارد؛ زیرا کسی که [[معتقد]] به اصل [[فرج]] است بدون آنکه آن [[فرج]] بخش و [[نجات دهنده]] را در قید حیات و در کنار خود ببیند واحساس کند و نیز او را ناظر [[اعمال]] خود بداند چندان تأثیری در وجود او ندارد. به خلاف کسی که [[معتقد]] است اولاً او از ذریۀ [[پیامبر]]{{صل}} است و ثانیاً او موجود است و تمام [[اعمال]] و [[رفتار]] [[مردم]]، خصوصاً شیعیانش در تحت نظر اوست و هنگام [[گرفتاریها]] به داد آنها رسیده و آنها را مراعات و [[مراقبت]] خواهد نمود، [[اعتقاد]] به این چنین [[منجی]] و [[انتظار ظهور]] چنین شخصی تأثیر بسیاری در روحیۀ [[انسان]] [[منتظر]] دارد، تأثیری که قابل مقایسه با تأثیر نوع اول از [[انتظار]] نیست. [[شیعه]] به جهت [[اعتقاد]] به این نوع [[انتظار]] همیشه در طول [[تاریخ]] زنده است و هیچ گاه [[امید]] خود را از دست نمیدهد. [[شیعه]] همیشه خود را در کنار [[منجی]] و [[مصلح کل]] احساس میکند<ref>ر.ک. رضوانی، علی اصغر، وظایف ما در عصر غیبت، ص ۵۴ -۵۵.</ref>. |