بحث:ابعاد فکری و اعتقادی انتظار فرج چیست؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

*یکی از ویژگی‌های [[تکلیف]] [[انتظار]]، [[حفظ دین]] و نگهبانی مرزهای [[عقیدتی]] است، باید فروغ [[ایمان]] و [[نور]] [[یقین]] در [[دل]] و [[جان]] [[مردم]] محفوظ باشد و [[جان]] و [[دل]] [[انسان]] در برابر تابش [[اعتقادات]] حقه قرار گیرد و [[ایمان]] جزء وجود آنان و چون [[خون]] سراسر وجودشان را گرم نماید و جوهر حیات آنان باشد. در [[عصر انتظار]]، باید در برابر [[شبهات]] [[شیاطین]] [[پنهان]] و [[آشکار]]، [[مقاومت]] کرد و آنها را از ذهن‌ها زدود. حفظ و گسترش [[اعتقاد]] [[دینی]] و [[شناخت]] آن در روزگار متصل به [[ظهور]]، مفیدتر بلکه لازم‌تر است؛ زیرا تنها دارندگان [[عقیده]] و عمل در [[حوادث پیش از ظهور]] [[غرق]] و گم نمی‌شوند و دچار تردید نمی‌گردند. باید تا هنگام [[ظهور امام مهدی]] {{ع}} [[اعتقادات]] صحیح و [[عمل صالح]] در [[مردم]] [[منتظر]] حفظ گردد در [[احادیث]] از اهمیت [[ایمان]] در [[عصر غیبت]] چنین [[باد]] شده است: [[پیامبر اکرم]] {{صل}} فرموده‌اند: «[[برادران]] من مردمی آند که در [[آخرالزمان]] می‌آیند. آنان به [[نبوت]] و [[دین]] من [[ایمان]] می‌آورند با اینکه مرا ندیده‌اند... هر یک از آنان [[اعتقاد]] و [[دین]] خویش را با هر [[سختی]] نگاه می‌دارند، چنانکه گویی درخت خار مغیلان را در شب تاریک با دست پوست می‌کنند یا [[آتش]] پردوام چوب داغ را در دست نگاه می‌دارند. آن [[مؤمنان]]، مشعل‌های فروزانند در تاریکی‌ها. [[خداوند]] آنان را از [[آشوب‌ها]] تیره و تار [[آخرالزمان]] [[نجات]] خواهد داد»<ref>{{متن حدیث|"قَالَ رَسُولُ اللَّهِ{{صل}}: اللَّهُمَّ لَقِّنِی إِخْوَانِی مَرَّتَیْنِ فَقَالَ مَنْ حَوْلَهُ مِنْ أَصْحَابِهِ أَ مَا نَحْنُ إِخْوَانَکَ یَا رَسُولَ اللَّهِ فَقَالَ لَا إِنَّکُمْ أَصْحَابِی وَ إِخْوَانِی قَوْمٌ فِی آخِرِ الزَّمَانِ آمَنُوا وَ لَمْ یَرَوْنِی لَقَدْ عَرَّفَنِیهِمُ اللَّهُ بِأَسْمَائِهِمْ وَ أَسْمَاءِ آبَائِهِمْ مِنْ قَبْلِ أَنْ یُخْرِجَهُمْ مِنْ أَصْلَابِ آبَائِهِمْ وَ أَرْحَامِ أُمَّهَاتِهِمْ لَأَحَدُهُمْ أَشَدُّ بَقِیَّةً عَلَی دِینِهِ مِنْ خَرْطِ الْقَتَادِ فِی اللَّیْلَةِ الظَّلْمَاءِ أَوْ کَالْقَابِضِ عَلَی جَمْرِ الْغَضَا أُولَئِکَ مَصَابِیحُ الدُّجَی یُنْجِیهِمُ اللَّهُ مِنْ کُلِّ فِتْنَةٍ غَبْرَاءَ مُظْلِمَةٍ"}}؛ بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۱۲۴. </ref>. [[امام]] [[زین العابدین]]{{ع}} خطاب به [[ابوخالد کابلی]] فرموده‌اند: «ای ابوخالد! مردمانی که در [[روزگار غیبت]] به سر می‌برند و معتقدند و ###[[313]]###، از [[مردمان]] همه زمان‌ها افضل‌اند؛ زیرا که [[خدای متعال]] به آنان [[خرد]] و [[فهم]] و معرفتی داده است که [[غیبت امام]] برای آنان مانند حضور است (یعنی با اینکه در [[عصر غیبت]] بسر می‌برند و [[امام]] را نمی‌بینند، از نظر [[ایمان]] و [[تقوی]] و [[پایداری]] گویی در [[زمان ظهور]] بسر می‌برند و [[امام]] خود را می‌بینند) این [[مردم]] را [[خداوند]] مانند سربازان پیکارگر [[صدر اسلام]] قرار داده است همانان که در رکاب [[پیامبر]]{{صل}} [[شمشیر]] می‌زدند و [[پیکار]] می‌کردند. آنانند [[اخلاص]] پیشگان [[حقیقی]] و ایشان [[شیعیان]] واقعی‌اند، آنانند که (در [[نهان]] و عیان) [[مردم]] را به [[دین خدا]] [[دعوت]] می‌کنند»<ref>{{متن حدیث|"عَنْ أَبِی خَالِدٍ الْکَابُلِیِّ عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ{{ع}} قَالَ تَمْتَدُّ الْغَیْبَةُ بِوَلِیِّ اللَّهِ الثَّانِی عَشَرَ مِنْ أَوْصِیَاءِ رَسُولِ اللَّهِ{{صل}} وَ الْأَئِمَّةِ بَعْدَهُ یَا أَبَا خَالِدٍ إِنَّ أَهْلَ زَمَانِ غَیْبَتِهِ الْقَائِلُونَ بِإِمَامَتِهِ الْمُنْتَظِرُونَ لِظُهُورِهِ أَفْضَلُ أَهْلِ کُلِّ زَمَانٍ لِأَنَّ اللَّهَ تَعَالَی ذِکْرُهُ أَعْطَاهُمْ مِنَ الْعُقُولِ وَ الْأَفْهَامِ وَ الْمَعْرِفَةِ مَا صَارَتْ بِهِ الْغَیْبَةُ عِنْدَهُمْ بِمَنْزِلَةِ الْمُشَاهَدَةِ وَ جَعَلَهُمْ فِی ذَلِکَ الزَّمَانِ بِمَنْزِلَةِ الْمُجَاهِدِینَ بَیْنَ یَدَیْ رَسُولِ اللَّهِ{{صل}} بِالسَّیْفِ أُولَئِکَ الْمُخْلَصُونَ حَقّاً وَ شِیعَتُنَا صِدْقاً وَ الدُّعَاةُ إِلَی دِینِ اللَّهِ سِرّاً وَ جَهْراً"}}؛ بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۱۲۲.</ref>.