شریعت الهی: تفاوت میان نسخه‌ها

*[[شریعت]] در اصطلاح دلالت دارد بر هر آنچه [[خداوند متعال]] برای [[بندگان]] خد وضع و [[تشریع]] کرده است. هم‌چنین به مجموعه مسائل [[دینی]] اعمّ از [[عقاید]] و [[اخلاق]] و [[احکام]] گفته می‌شود، به‌گونه‌ای که مایه حیات و [[طهارت]] عمل‌کنندگان به آن است. این مجموعه سلوکی هماهنگ را برای [[امّت]] یک [[پیامبر]] ایجاد می‌کند. [[شریعت اسلام]]، آیین‌های [[اسلامی]] و [[احکام]] گوناگون آن است که [[مسلمانان]] موظف‌اند نسبت به این آیین‌ها و [[احکام]] فردی و [[اجتماعی]]، عبادی و [[سیاسی]] آن پای‌بند باشند. در [[احکام]] و [[آداب]] [[شریعت]]، راه [[پرهیزگاری]] ظاهر و [[آشکار]] است و آنچه [[خداوند سبحان]] به آن [[امر و نهی]] فرموده، [[تبیین]] شده است. پس راه [[پرهیزگاری]] که به‌معنای فرمان‌برداری [[حق تعالی]] فرموده، [[تبیین]] شده است. پس راه [[پرهیزکاری]] که به‌معنای فرمان‌برداری [[حق تعالی]] است و اجتناب از [[عصیان]] او، راهی [[آشکار]] در طریق [[شریعت]] به شمار می‌رود. از این‌رو راه و روش [[سیر و سلوک]] و وصول به [[قرب الهی]] تنها در سایه عمل به [[شریعت اسلام]] میسر خواهد شد. [[امام]]{{ع}} [[شریعت]] را نوعی ریاضت [[نفس]] برمی‌شمارد<ref>غررالحکم، ۱ / ۱۴۵</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 495.</ref>.

*[[امام علی]]{{ع}} به‌عنوان کسی که بیشترین آشنایی را با [[شریعت اسلام]] دارد و هیچ کلامی جامعیّت سخنان او را ندارد، [[تبیین]] کننده و مفسّر شریعت الهی است. ایشان در فرازیهایی چند بر مسئله [[شریعت]] تأکید ورزیده و درباره آن سخن گفته‌اند: [[شریعت]] به‌معنای رام کردن و ریاضت دادن [[نفس]] است<ref>غررالحکم، ۱ / ۲۱</ref>؛ [[شریعت]] راه درست و سبب [[اصلاح]] [[مردمان]] است<ref>غررالحکم، ۲۷</ref>؛ عمل به [[شریعت]] عامل سعادتمندی [[مردمان]] است<ref>غررالحکم، ۸۵</ref>؛ [[شریعت]] تنها راه [[صلاح]] و [[مصلحت]] [[بندگان]] خداست<ref>غررالحکم، ۵۶۰</ref>؛ [[امر به معروف و نهی از منکر]] و برپا داشتن حدود و [[احکام الهی]] بنیاد [[شریعت]] است<ref>غررالحکم، ۲ / ۵۴۱</ref>؛ بدترین رأی‌ها آن‌ است که با [[شریعت]] در [[دین]] مخالف باشد<ref>غررالحکم، ۱ / ۴۵۴</ref>؛ [[شریعت]] تنها راه رسیدن به [[سعادت]] و [[نعمت‌های الهی]] در [[بهشت]] است، چنان‌که فرمود:هیچ‌یک از [[عبادات]] سودی ندارد، زیرا رفتن به [[بهشت]] ممکن نیست مگر برای کسی که پیرو [[شریعت]] باشد و [[پیروی]] از [[شریعت]] ممکن نیست مگر برای کسی که با آن آشنا باشد و کیفیّت عمل بر طبق آن را بداند و این ممکن نیست مگر ان‌که از قول [[صاحب]] [[شریعت]] اخذ شده باشد و این ممکن نیست مگر آن‌گاه که شخص [[امام]] و پیشوای خود را بشناسد تا بیان [[صاحب]] [[شریعت]] را از او بیاموزد<ref>نهج البلاغه، خطبه ۱۵۲</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۱ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۱، ص 495-496.</ref>.