دوستی در راه خدا در حدیث: تفاوت میان نسخه‌ها

#[[امام سجاد]]{{ع}} فرمودند: "چون [[خداوند]] در [[قیامت]] تمامی [[مردم]] روزگاران مختلف را جمع فرماید، ندا دهنده‌ای فریاد کند: کجایند آنان که در [[راه خدا]] به یکدیگر [[محبّت]] می‌ورزیدند؟!. در این حال، گردن‌های برخی از [[مردم]] افراشته می‌‌شود. پس به آنان گفته می‌‌شود: بدون حساب به [[بهشت]] روید!. در این حال [[فرشتگان]] آنان را دریافته می‌‌پرسند: به کجا می‌روید؟ پاسخ می‌‌دهند: بدون حساب به [[بهشت]] می‌‌رویم! [[فرشتگان]] باز می‌‌پرسند: شما کدامین گروه از مردمید؟ می‌‌گویند: ما کسانی هستیم که در [[راه خدا]] به یکدیگر [[محبّت]] می‌ورزیدیم! می‌‌پرسند: در آن [[دنیا]] چگونه عمل می‌‌کردید؟ می‌‌گویند: در [[راه خدا]] [[دوستی]] می‌‌نمودیم و در راه او [[دشمنی]] می‌‌کردیم. [[فرشتگان]] می‌گویند: [[بهشت]] بدون حساب، سزای خوبی برای عمل شماست!"<ref>{{متن حدیث| عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ{{ع}} قَالَ: إِذَا جَمَعَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ الْأَوَّلِينَ وَ الْآخِرِينَ قَامَ مُنَادٍ فَنَادَى يُسْمِعُ النَّاسَ فَيَقُولُ أَيْنَ الْمُتَحَابُّونَ فِي اللَّهِ قَالَ فَيَقُومُ عُنُقٌ مِنَ النَّاسِ فَيُقَالُ لَهُمُ اذْهَبُوا إِلَى الْجَنَّةِ بِغَيْرِ حِسَابٍ قَالَ فَتَلَقَّاهُمُ الْمَلَائِكَةُ فَيَقُولُونَ إِلَى أَيْنَ فَيَقُولُونَ إِلَى الْجَنَّةِ بِغَيْرِ حِسَابٍ قَالَ فَيَقُولُونَ فَأَيُّ ضَرْبٍ أَنْتُمْ مِنَ النَّاسِ فَيَقُولُونَ نَحْنُ الْمُتَحَابُّونَ فِي اللَّهِ قَالَ فَيَقُولُونَ وَ أَيَّ شَيْءٍ كَانَتْ أَعْمَالُكُمْ قَالُوا كُنَّا نُحِبُّ فِي اللَّهِ وَ نُبْغِضُ فِي اللَّهِ قَالَ فَيَقُولُونَ نِعْمَ أَجْرُ الْعَامِلِينَ}}؛ اصول کافی، ج ۲ ص ۱۲۶.</ref>.  

#[[امام باقر]]{{ع}} فرمودند: "وقتی خواستی دریابی که آیا [[نیکی]] در توخانه گزیده است یا نه؟ به [[قلب]] خود بنگر، اگر قلبت عابدان را [[دوست]] و [[گناهکاران]] را [[دشمن]] می‌داشت، بدان که انسانی [[نیکو]] هستی، و [[خداوند]] تو را [[دوست]] می‌دارد؛ امّا اگر عبادت‌پیشگان را [[دشمن]] و [[گناهکاران]] را [[دوست]] می‌داشتی، بدان که [[انسان]] نیکوئی نیستی و [[خداوند]] نیز تو را [[دشمن]] می‌‌دارد. [[انسان]] در گروه آنکس است که دوستش می‌دارد"<ref>{{متن حدیث| عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ عَلَيْهِ السَّلَامُ، قَالَ: إِذَا أَرَدْتَ أَنْ تَعْلَمَ أَنَّ فِيكَ خَيْراً، فَانْظُرْ إِلى قَلْبِكَ، فَإِنْ كَانَ يُحِبُّ أَهْلَ طَاعَةِ اللَّهِ وَ يُبْغِضُ أَهْلَ مَعْصِيَتِهِ، فَفِيكَ خَيْرٌ وَ اللَّهُ يُحِبُّكَ؛ وَ إِنْ كَانَ يُبْغِضُ أَهْلَ طَاعَةِ اللَّهِ وَ يُحِبُّ أَهْلَ مَعْصِيَتِهِ، فَلَيْسَ فِيكَ خَيْرٌ وَ اللَّهُ يُبْغِضُكَ، وَ الْمَرْءُ مَعَ مَنْ أَحَبَّ}}؛ اصول کافی، ج ۲ ص ۱۲۶.</ref>؛

#[[امام صادق]]{{ع}} فرمودند: "دو [[مسلمان]] با هم برخورد می‌‌کنند، در این میان آنکس [[برتر]] است که آن دیگری را بیشتر [[دوست]] داشته باشد"<ref>{{متن حدیث| عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ{{ع}} قَالَ: إِنَّ الْمُسْلِمَيْنِ يَلْتَقِيَانِ فَأَفْضَلُهُمَا أَشَدُّهُمَا حُبّاً لِصَاحِبِهِ}}؛ اصول کافی، ج ۲، ص ۵.</ref>

#[[امام صادق]]{{ع}} فرمودند: "هرکس بخاطر [[دین]] [[دوستی]] نکند و بخاطر [[دین]] [[دشمنی]] نورزد، خود [[دین]] ندارد"<ref>{{متن حدیث| عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ{{ع}} قَالَ: كُلُّ مَنْ لَمْ يُحِبَّ عَلَى الدِّينِ وَ لَمْ يُبْغِضْ عَلَى الدِّينِ فَلَا دِينَ لَهُ}}؛ اصول کافی، ج ۲، ص ۱۲۷. </ref><ref>[[حسین مظاهری|مظاهری، حسین]]، [[دانش اخلاق اسلامی ج۱ (کتاب)|دانش اخلاق اسلامی]]، ج۱، ص ۲۳۳-۲۳۶.</ref>.