←پاسخ نخست
| خط ۲۰: | خط ۲۰: | ||
::::::[[آیت الله]] [[شهید]] '''[[سید محمد صدر]]''' در کتاب ''«[[تاریخ پس از ظهور (کتاب)|تاریخ پس از ظهور]]»'' در این‌باره گفته است: | ::::::[[آیت الله]] [[شهید]] '''[[سید محمد صدر]]''' در کتاب ''«[[تاریخ پس از ظهور (کتاب)|تاریخ پس از ظهور]]»'' در این‌باره گفته است: | ||
::::::«ویژگی‌های [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} در نگاه [[امامیه]]، ویژگی‌هایی موقت و غیر اصیل نیست بلکه ویژگی‌هایی است ثابت و حقیقی که به او امکان می‌دهد جامعه‌ای [[عدالت]] محور را که [[خداوند]] وعده فرموده است، پایه‌ریزی نماید. | ::::::«ویژگی‌های [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} در نگاه [[امامیه]]، ویژگی‌هایی موقت و غیر اصیل نیست بلکه ویژگی‌هایی است ثابت و حقیقی که به او امکان می‌دهد جامعه‌ای [[عدالت]] محور را که [[خداوند]] وعده فرموده است، پایه‌ریزی نماید. | ||
::::: | ::::::'''ویژگی اول:''' این ویژگی یعنی [[عصمت]] [[امام مهدی]] {{ع}}، ثمرات و نتایجی را به دنبال دارد، از جمله اینکه: | ||
:::::#او [[وارث]] [[علم]] [[امامت]] است؛ علمی که متضمن مبانی اصلی [[تفکر]] در [[رهبری]] جهانی است. وی این [[علم]] را از پدران معصومش {{عم}} و آنان نیز از [[پیامبر اکرم]] {{صل}} و آن حضرت هم از [[خداوند متعال]] دریافت نموده است. چگونه می‌توان در دوران متأخر به این [[عصمت]] دست یافت مگر با [[وحی]] جدیدی از سوی [[خداوند متعال]]؛ و البته این چیزی است که سایر [[مسلمانان]] - به طور [[اجماع]] - آن را برای [[امام مهدی]] {{ع}} منتفی می‌دانند. پوشیده نماند که [[آگاهی]] و احاطه بر مبانی اصلی این [[تفکر]]، موجب افزایش [[قدرت]] و [[توانایی]] در [[رهبری]] جهانی است؛ اگر نگوییم که بدون این [[آگاهی]] و احاطه، [[رهبری]] بر [[جهان]] ناممکن است. هرگاه امری برای [[رهبری]] جهانی لازم باشد و یا آن که وجودش بهتر باشد، به طور قطع [[خداوند]] آن را پدید خواهد آورد؛ زیرا این کار همسو با [[هدف]] [[خلقت]] [[آدمی]] است و حرکت بر خلاف آن، [[ظلم]] به [[بشریت]] و به معنی تخلف از آن [[هدف]] عالی است؛ و این هر دو بر [[خداوند متعال]] محال است. | :::::#او [[وارث]] [[علم]] [[امامت]] است؛ علمی که متضمن مبانی اصلی [[تفکر]] در [[رهبری]] جهانی است. وی این [[علم]] را از پدران معصومش {{عم}} و آنان نیز از [[پیامبر اکرم]] {{صل}} و آن حضرت هم از [[خداوند متعال]] دریافت نموده است. چگونه می‌توان در دوران متأخر به این [[عصمت]] دست یافت مگر با [[وحی]] جدیدی از سوی [[خداوند متعال]]؛ و البته این چیزی است که سایر [[مسلمانان]] - به طور [[اجماع]] - آن را برای [[امام مهدی]] {{ع}} منتفی می‌دانند. پوشیده نماند که [[آگاهی]] و احاطه بر مبانی اصلی این [[تفکر]]، موجب افزایش [[قدرت]] و [[توانایی]] در [[رهبری]] جهانی است؛ اگر نگوییم که بدون این [[آگاهی]] و احاطه، [[رهبری]] بر [[جهان]] ناممکن است. هرگاه امری برای [[رهبری]] جهانی لازم باشد و یا آن که وجودش بهتر باشد، به طور قطع [[خداوند]] آن را پدید خواهد آورد؛ زیرا این کار همسو با [[هدف]] [[خلقت]] [[آدمی]] است و حرکت بر خلاف آن، [[ظلم]] به [[بشریت]] و به معنی تخلف از آن [[هدف]] عالی است؛ و این هر دو بر [[خداوند متعال]] محال است. | ||
:::::#احساس پدری و عطوفت نسبت به همه [[انسان‌ها]]. زمانی که او با [[کفار]] و [[منحرفان]] می‌جنگد و شورشیان را می‌کشد، هرگز در دلش نسبت به آنها کینه‌ای نمی‌ورزد و فقط در جهت [[مصلحت]] آنها و [[گسترش عدالت]] و خیر در سرزمین‌هایشان و رساندن سخن [[حق]] به آنها، می‌جنگد. پیوند زدن بین این دو جهت به ظاهر متضاد، یعنی احساس ژرف عاطفی و [[جنگ و کشتار]]، با توجه به تجربه تاریخی جنگ‌های [[مسلمانان]]، جز از شخص [[معصوم]] ساخته و پرداخته نیست. از این رو در فتوحاتی که در گذشته و در غیاب [[معصومین]] {{عم}} انجام می‌گرفت، نه تنها از آن [[حس]] عاطفی نسبت به [[قوم]] مغلوب خبری نبود، بلکه آن جنگ‌ها صرفا شکلی غنیمت طلبانه به خود گرفت. هنگامی که این احساس والا برای [[رهبری]] غیر [[معصوم]] در فتوحات با دامنه محدود، وجود نداشته باشد، چگونه می‌توان در آن نبرد جهانی که کشته‌ها خواهد گرفت و غنایم فراوانی را به دنبال خواهد داشت و دامنه تسلط را به تمام [[جهان]] خواهد کشاند، از [[رهبر]] غیر [[معصوم]] [[انتظار]] داشت نسبت به [[قوم]] مغلوب، احساس پدری داشته باشد؟ آری، بدون حضور شخص [[معصوم]] این نبرد، نبردی کاملا سودجویانه و نامقدس و در جهت گردآوری غنایم مادی خواهد بود<ref>ر.ک: الصدر، سید محمد، تاریخ الغیبة الصغری؛ ص ۹۶ به بعد.</ref>. | :::::#احساس پدری و عطوفت نسبت به همه [[انسان‌ها]]. زمانی که او با [[کفار]] و [[منحرفان]] می‌جنگد و شورشیان را می‌کشد، هرگز در دلش نسبت به آنها کینه‌ای نمی‌ورزد و فقط در جهت [[مصلحت]] آنها و [[گسترش عدالت]] و خیر در سرزمین‌هایشان و رساندن سخن [[حق]] به آنها، می‌جنگد. پیوند زدن بین این دو جهت به ظاهر متضاد، یعنی احساس ژرف عاطفی و [[جنگ و کشتار]]، با توجه به تجربه تاریخی جنگ‌های [[مسلمانان]]، جز از شخص [[معصوم]] ساخته و پرداخته نیست. از این رو در فتوحاتی که در گذشته و در غیاب [[معصومین]] {{عم}} انجام می‌گرفت، نه تنها از آن [[حس]] عاطفی نسبت به [[قوم]] مغلوب خبری نبود، بلکه آن جنگ‌ها صرفا شکلی غنیمت طلبانه به خود گرفت. هنگامی که این احساس والا برای [[رهبری]] غیر [[معصوم]] در فتوحات با دامنه محدود، وجود نداشته باشد، چگونه می‌توان در آن نبرد جهانی که کشته‌ها خواهد گرفت و غنایم فراوانی را به دنبال خواهد داشت و دامنه تسلط را به تمام [[جهان]] خواهد کشاند، از [[رهبر]] غیر [[معصوم]] [[انتظار]] داشت نسبت به [[قوم]] مغلوب، احساس پدری داشته باشد؟ آری، بدون حضور شخص [[معصوم]] این نبرد، نبردی کاملا سودجویانه و نامقدس و در جهت گردآوری غنایم مادی خواهد بود<ref>ر.ک: الصدر، سید محمد، تاریخ الغیبة الصغری؛ ص ۹۶ به بعد.</ref>. | ||
:::::#[[رهبری]] [[قیام]] جهانی از مفهوم صحیح اسلامی‌اش [[منحرف]] نخواهد شد؛ زیرا [[اسلام حقیقی]] هرگونه سوء استفاده از [[حکومت]] را برای ارضای طمع‌های شخصی محکوم می‌نماید. در جایی که این [[اخلاق]] زشت و خوی‌های ناپسند - تقریبا - بر همه [[حاکمان]] چیره می‌باشد، چه سان خواهد بود هنگامی که [[حکومت]]، جهانی شود و [[سلطه]] و نفوذ از نظر گستره و فراگیری به اوج خود برسد؟ تا زمانی که یک [[رهبر]]، از [[ارتکاب گناهان]] و [[پیروی]] از هوای [[نفس]]، عملا مصون و [[معصوم]] نباشد - هر چند که پیش از آن [[صالح]] و [[پاک]] هم بوده باشد - این [[مقام]]، محکی برای سنجش [[میزان]] کژ رفتاری و آزمندی‌هایش خواهد شد؛ زیرا پس از کسب [[قدرت]]، فشار انگیزه‌های شخصی و دلبستگی‌های فردی بر شخص [[حاکم]] بیشتر خواهد شد. | :::::#[[رهبری]] [[قیام]] جهانی از مفهوم صحیح اسلامی‌اش [[منحرف]] نخواهد شد؛ زیرا [[اسلام حقیقی]] هرگونه سوء استفاده از [[حکومت]] را برای ارضای طمع‌های شخصی محکوم می‌نماید. در جایی که این [[اخلاق]] زشت و خوی‌های ناپسند - تقریبا - بر همه [[حاکمان]] چیره می‌باشد، چه سان خواهد بود هنگامی که [[حکومت]]، جهانی شود و [[سلطه]] و نفوذ از نظر گستره و فراگیری به اوج خود برسد؟ تا زمانی که یک [[رهبر]]، از [[ارتکاب گناهان]] و [[پیروی]] از هوای [[نفس]]، عملا مصون و [[معصوم]] نباشد - هر چند که پیش از آن [[صالح]] و [[پاک]] هم بوده باشد - این [[مقام]]، محکی برای سنجش [[میزان]] کژ رفتاری و آزمندی‌هایش خواهد شد؛ زیرا پس از کسب [[قدرت]]، فشار انگیزه‌های شخصی و دلبستگی‌های فردی بر شخص [[حاکم]] بیشتر خواهد شد. | ||
:::::#دقت کامل در اجرای "برنامه جهانی [[عدالت]] محور" و از آن رهگذر، سوق دادن اجتماع و [[هدایت]] آنان به سوی [[پرستش]] حقیقی [[خداوند]] بزرگ. به [[اعتقاد]] [[امامیه]]، این دقت‌ورزی برای شخص [[معصوم]] به سادگی امکان‌پذیر است. وی علاوه بر دوری از [[گناه]]، از اشتباه و [[فراموشی]] نیز مبراست و طبق [[روایات]] هرگاه بخواهد چیزی را بداند [[خداوند]] آن را به او می‌فهماند<ref>ر.ک: الکلینی، محمد بن یعقوب، الکافی (نسخه خطی)؛ باب: إن الأئمة إذا شاءوا أن یعلموا علموا.</ref>. در این صورت هر چه مشکلات جهانی پیچیده‌تر شود، امامی که این ویژگی‌ها را داراست می‌تواند برای رفع آنها، نزدیک‌ترین راه حل‌ها را آماده سازد. و چه بسا سر اساسی در اعطای موهبت "[[عصمت]]" به [[ائمه]] {{عم}} همین امر باشد وگرنه در غیر این صورت، امری شخصی است که برای [[معصوم]] فقط ثمرات فردی به دنبال دارد. | :::::#دقت کامل در اجرای "برنامه جهانی [[عدالت]] محور" و از آن رهگذر، سوق دادن اجتماع و [[هدایت]] آنان به سوی [[پرستش]] حقیقی [[خداوند]] بزرگ. به [[اعتقاد]] [[امامیه]]، این دقت‌ورزی برای شخص [[معصوم]] به سادگی امکان‌پذیر است. وی علاوه بر دوری از [[گناه]]، از اشتباه و [[فراموشی]] نیز مبراست و طبق [[روایات]] هرگاه بخواهد چیزی را بداند [[خداوند]] آن را به او می‌فهماند<ref>ر.ک: الکلینی، محمد بن یعقوب، الکافی (نسخه خطی)؛ باب: إن الأئمة إذا شاءوا أن یعلموا علموا.</ref>. در این صورت هر چه مشکلات جهانی پیچیده‌تر شود، امامی که این ویژگی‌ها را داراست می‌تواند برای رفع آنها، نزدیک‌ترین راه حل‌ها را آماده سازد. و چه بسا سر اساسی در اعطای موهبت "[[عصمت]]" به [[ائمه]] {{عم}} همین امر باشد وگرنه در غیر این صورت، امری شخصی است که برای [[معصوم]] فقط ثمرات فردی به دنبال دارد. | ||
::::: | ::::::'''ویژگی دوم:''' (در نظر [[امامیه]]، او حتی در [[زمان غیبت]] نیز، یگانه [[رهبر]] الهی [[جهان]] و ملت‌های [[مسلمان]] است): این ویژگی برای باورمندان به [[رهبری]] ایشان ثمراتی دارد؛ همچنین تأثیر بسزایی در عمق‌بخشی و وسعت دادن به امر پالایش جانهای [[مؤمنان]] توسط [[خداوند]] بزرگ دارد. در نتیجه کسی که به [[رهبری]] [[امام مهدی|امام زمان]] {{ع}} در [[زمان غیبت]] باور دارد، ایمانش با توفیق الهی [[صیقل]] می‌یابد و با تعمیق [[اخلاص]] در وی، به کمال می‌رسد. اثرات [[ایمان]] فرد به [[رهبری]] مهدوی، به روشنی تمام در رفتارش منعکس می‌گردد و سرانجام منجر به عمل و جانفشانی و [[فداکاری]] خواهد شد. در حالی که به طور طبیعی کسی که ذهنش از این مفهوم خالی است، کم تر به عمل و [[فداکاری]] مبادرت می‌ورزد. این بدان [[دلیل]] است که در ذهن [[مؤمنان]]، مفهوم [[رهبری]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} با شماری از حقایق گره خورده است: | ||
::::: | :::::# فرد [[مؤمن]] سربازی است که برای حرکت در [[راه خدا]] و [[اطاعت]] از [[دستورات]] رهبرش ([[امام مهدی]] {{ع}}) که همان عمل به "[[احکام اسلامی]]" است، [[هدایت]] شده است. [[امام]] {{ع}} نماد و نماینده حقیقی [[اسلام]] است. بنابراین [[دستورات اسلام]]، [[دستورات]] اوست و خواست [[پیامبر]] {{صل}} برای امتش، خواست او. | ||
::::: | :::::#او در برابر [[امام]] {{ع}} هر چند به طور غیر مستقیم، [[مسئول]] و مورد محاسبه است؛ او می‌داند که پیشوایش زنده و از کارهای او [[آگاه]] می‌باشد. پس سزاوار است با اعمال [[شایسته]] [[دل]] او را شاد نماید و با دوری از [[گناهان]] در برابرش شرمنده نگردد. | ||
::::: | :::::#[[درک]] غربت و [[مظلومیت]] این [[رهبر]] در [[زمان غیبت]] و نیز [[مظلومیت]] اسفناک [[بشریت]] که [[غیبت]] امامشان و عبور از دوران‌های [[ظلم]] و [[انحراف]]، موجب بسیاری از ذلت‌ها و سرکوب آنها شده است. | ||
::::: | :::::#[[درک]] این موضوع که باید [[منتظر]] آن [[رهبر]] بود و [[ظهور]] وی و برپایی [[دولت حق]] را در هر لحظه احتمال داد. بالطبع این حالت اقتضا می‌کند که شخص در راه [[دین]]، به [[اخلاص]] و [[ایمان]] و فداکاری‌اش عمق بخشد تا به گاه [[ظهور]] از نزدیکان [[امام مهدی]]{{ع}} باشد و [[شایستگی]] کمک به او را در [[اصلاح]] [[جهان]] پیدا نماید. و دیگر حقایقی که هر کدام از آنها می‌تواند انگیزه‌ای قوی برای فرد [[مؤمن]] در راه تلاش و [[فداکاری]] بیشتر در خط [[اسلام]] صحیح باشد و این خود به طور طبیعی، موجب موفقیت بیشتر و سریع تر در امر "پالایش درونی [[مؤمنان]] توسط [[پروردگار]]" است. و هیچ یک از این ثمرات، بدون [[ایمان]] به [[رهبری]] [[امام مهدی]] {{ع}} و [[غیبت]] ایشان حاصل نمی‌شود. | ||
::::: | ::::::'''ویژگی سوم:''' هم عصری [[امام]] {{ع}} با نسل‌های متمادی از [[بشریت]] فوایدی دارد که به دو مورد آن اشاره می‌کنیم: | ||
::::: | :::::#(که به خود [[امام]] {{ع}} بر می‌گردد): این معاصرت باعث می‌شود که [[امام]] به طور مستقیم از [[اصول]] تحولات تاریخی و زنجیره حوادث آن - که تأثیر بسیار ژرفی در [[رهبری]] ایشان [[پس از ظهور]] خواهد داشت - [[آگاه]] شود<ref>الصدر، سید محمد، تاریخ الغیبة الکبری؛ ص ۵۱۴ به بعد.</ref>. | ||
::::: | :::::#(که به [[بشریت]] برمی‌گردد): علاوه بر آن که به حضرت [[امام مهدی|ولی عصر]] {{ع}} به عنوان یک [[رهبر]] نیاز است؛ بر اساس [[اخبار]] [[امامیه]] نیاز به ایشان به سان یک نیاز ضروری تکوینی است، از جمله این [[اخبار]]، روایتی است که در الکافی [[نقل]] شده است. [[ابو حمزه]] گوید:به [[امام صادق|حضرت صادق]] {{ع}} عرض کردم: آیا [[زمین]] بدون [[امام]] باقی می‌ماند؟ فرمود: خیر، زیرا اگر چنین شود [[زمین]] اهلش را در کام خود فرو خواهد برد <ref> {{متن حدیث|قُلْتُ لِأَبِي عَبْدِ اَللَّهِ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ أَ تَبْقَى اَلْأَرْضُ بِغَيْرِ إِمَامٍ قَالَ لَوْ بَقِيَتِ اَلْأَرْضُ بِغَيْرِ إِمَامٍ لَسَاخَتْ}}الکلینی، محمد بن یعقوب، الکافی (نسخه خطی)؛ باب إن الأرض لا تخلو من الحجة.</ref>. نیز از [[ابو هراسة]] [[نقل]] شده است که [[امام باقر|حضرت باقر]] {{ع}} فرمود: "اگر [[امام]] [[معصوم]] {{ع}} ساعتی از [[زمین]] حذف و محو شود، [[زمین]] اهلش را می‌بلعد، همان طور که دریا اهلش را در امواج خود فرو می‌برد"<ref>{{متن حدیث|لَوْ أَنَّ اَلْإِمَامَ رُفِعَ مِنَ اَلْأَرْضِ سَاعَةً لَمَاجَتْ بِأَهْلِهَا كَمَا يَمُوجُ اَلْبَحْرُ بِأَهْلِهِ}} الکلینی، محمد بن یعقوب، الکافی (نسخه خطی)؛ باب إن الأرض لا تخلو من الحجة.</ref>. با چشم‌پوشی از امکان حمل این [[روایات]] بر اموری رمزی و تأویلی، می‌توان گفت این [[روایات]] در ظاهر دلالت بر این دارند که بقای [[امام]] به منظور بقای [[زمین]] و ساکنان آن، ضروری است و این به [[دلیل]] آن است که باید زمینی باشد تا امکان عملی شدن [[وعده خداوند]] و نتیجه دهی برنامه کلی الهی بر روی آن وجود داشته باشد و این نیز هنگامی تحقق می‌یابد که وجود [[امام]] با همه سال‌ها و نسل‌های بشری، هم عصر باشد. به‌ویژه پس از [[اعتقاد]] به این که [[امامان]] {{عم}} [[دوازده]] نفرند و نه بیشتر (حتی به [[روایت]] [[عامه]])<ref>البخاری، محمد بن اسماعیل؛ الصحیح البخاری؛ ج ۹، ص ۱۰۱؛ النیشابوری، مسلم بن الحجاج، صحیح مسلم؛ ج ۶، ص ۳ و ۴.</ref> و از آن رو که یازده نفرشان [[رحلت]] فرموده‌اند؛ در این صورت معلوم می‌شود که [[خداوند]] [[امام مهدی| امام دوازدهم]]{{ع}} را برای تحقق این نتیجه باقی گذارده است. و شاید مراد [[امام مهدی]] {{ع}} همین موضوع باشد، آنجا که می‌فرماید: "بی‌تردید من مایه امان اهل زمینم؛ چنان که ستاره‌ها مایه امان اهل آسمان‌اند"<ref>{{متن حدیث|إِنِّي أَمَانٌ لِأَهْلِ الْأَرْضِ كَمَا أَنَّ النُّجُومَ أَمَانٌ لِأَهْلِ السَّمَاءِ }}؛ الصدر، سید محمد، تاریخ الغیبة الکبری؛ ص ۵۴.</ref>. | ||
::::::'''ویژگی چهارم''' (حضور [[امام]] در افقی بالا و والا، آن چنان که هر [[روزه]] و هر ساله از حوادث و رویدادها و اسباب و نتایج آنها [[آگاه]] می‌گردد): این ویژگی، دارای فواید متعددی است (علاوه بر آن که فایده اول از ویژگی سوم را نیز داراست). مهم‌ترین فایده آن عبارت است از محافظت از [[جامعه اسلامی]] و دفع خطر [[دشمنان]]. در نتیجه با توجه به [[آگاهی]] [[امام]] {{ع}} از حوادث و علل و عوامل آنها و مشکلات پیچیده‌ای که با آن مواجه می‌شود و نیز [[تکلیف]] الهی او برای زدودن و دفع ضررها و خطرات از [[جامعه اسلامی]] که حضرتش هم به آن وعده داده است<ref>الصدر، سید محمد، تاریخ الغیبة الکبری؛ ص ۱۶۷ و ص ۱۷۵.</ref> (البته در موارد خاصی که در جای دیگری گفته‌ایم<ref>الصدر، سید محمد، تاریخ الغیبة الکبری؛ ص ۵۳ به بعد.</ref>)، بی‌تردید به [[وظیفه]] الهی‌اش به [[بهترین]] وجه عمل خواهد نمود. ما در جای دیگری درباره روش [[امام]] برای کمک به [[مردم]] در [[زمان غیبت]] سخن گفته‌ایم<ref>الصدر، سید محمد، تاریخ الغیبة الکبری؛ ص ۱۷۶.</ref>. علاوه بر همه اینها، ایشان [[مردم]] و اجتماعات را بر طبق ملاک و [[میزان]] دقیق و ژرفی که به آن [[آگاه]] است، ارزیابی می‌نماید. این امر ثمراتی را به دنبال دارد که از جمله آنها می‌توان موارد زیر را بر شمرد: | |||
::::: | |||
:::::#[[آگاهی امام]] {{ع}} از درجه [[ایمان]] [[مؤمنان]] و [[اخلاص]] مخلصان و سمت و سوی عملی و اعتقادی آنها در زندگی. | :::::#[[آگاهی امام]] {{ع}} از درجه [[ایمان]] [[مؤمنان]] و [[اخلاص]] مخلصان و سمت و سوی عملی و اعتقادی آنها در زندگی. | ||
:::::#اطلاع آن حضرت از راه و روش [[منحرفان]] و [[کفار]] و نقشه‌های احتمالی آنها بر ضد [[اسلام]] و [[مسلمین]]، تا از رهگذر این [[آگاهی]] به تلاش برای مقابله با توطئه‌های آنان برخیزد. | :::::#اطلاع آن حضرت از راه و روش [[منحرفان]] و [[کفار]] و نقشه‌های احتمالی آنها بر ضد [[اسلام]] و [[مسلمین]]، تا از رهگذر این [[آگاهی]] به تلاش برای مقابله با توطئه‌های آنان برخیزد. | ||
:::::#[[آگاهی]] ایشان از آماده شدن تعداد کافی از [[یاران]] و حامیانش برای [[فتح]] [[جهان]] و به دست گرفتن [[حکومت عدل]]. | :::::#[[آگاهی]] ایشان از آماده شدن تعداد کافی از [[یاران]] و حامیانش برای [[فتح]] [[جهان]] و به دست گرفتن [[حکومت عدل]]. | ||
::::: | ::::::'''ویژگی پنجم''' (ارتباط [[امام]] {{ع}} با [[مردم]] و گفت‌وگو با آنان): این کار حداقل دو فایده دارد؛ یکی برای خود حضرت و دیگری برای [[جامعه اسلامی]]: | ||
:::::#اختلاط با [[مردم]] و رفع تنهایی؛ تنهایی‌ای که در بعضی [[روایات]] به آن اشاره شده و به [[دلیل]] دوری از [[مردم]] و زندگی در صحراها و بیابانها، برای ایشان وجود دارد<ref>الصدر، سید محمد، تاریخ الغیبة الکبری؛ ص ۷۴.</ref>. گذشته از رفع تنهایی، این امر موجب می‌شود که نیازهای شخصی ایشان همانند هر [[انسان]] دیگری - البته به طریقی ساده‌تر - برطرف گردد. | :::::#اختلاط با [[مردم]] و رفع تنهایی؛ تنهایی‌ای که در بعضی [[روایات]] به آن اشاره شده و به [[دلیل]] دوری از [[مردم]] و زندگی در صحراها و بیابانها، برای ایشان وجود دارد<ref>الصدر، سید محمد، تاریخ الغیبة الکبری؛ ص ۷۴.</ref>. گذشته از رفع تنهایی، این امر موجب می‌شود که نیازهای شخصی ایشان همانند هر [[انسان]] دیگری - البته به طریقی ساده‌تر - برطرف گردد. | ||
:::::#[[امام]] {{ع}} هنگام ارتباط با [[مردم]]، به [[وظایف]] اسلامی‌اش درباره آنها عمل می‌کند؛ وظایفی هم چون: [[امر به معروف و نهی از منکر]]، نزدیک کردن آنها به [[اطاعت خداوند]] و دور کردنشان از [[گناه]]، تشویق ایشان به کارهای عام المنفعه و پاشیدن بذر [[اصلاح]] در میان آنان<ref>[[سید محمد صدر|صدر، سید محمد]]، [[تاریخ پس از ظهور (کتاب)|تاریخ پس از ظهور]]، ص۴۳-۵۰.</ref>. | :::::#[[امام]] {{ع}} هنگام ارتباط با [[مردم]]، به [[وظایف]] اسلامی‌اش درباره آنها عمل می‌کند؛ وظایفی هم چون: [[امر به معروف و نهی از منکر]]، نزدیک کردن آنها به [[اطاعت خداوند]] و دور کردنشان از [[گناه]]، تشویق ایشان به کارهای عام المنفعه و پاشیدن بذر [[اصلاح]] در میان آنان<ref>[[سید محمد صدر|صدر، سید محمد]]، [[تاریخ پس از ظهور (کتاب)|تاریخ پس از ظهور]]، ص۴۳-۵۰.</ref>. | ||