حدیث سفینه نوح در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

*[[حدیث]] سفینۀ [[نوح]] [[حدیث]] مشهوری از [[پیامبر]]{{صل}} است که نقش خاندانش را در [[هدایت مردم]] مانند [[کشتی]] [[حضرت نوح]] {{ع}} [[بیان]] می‌فرماید<ref>ر.ک: فرهنگ شیعه، ص ۲۲۶.</ref>. [[پیامبر خدا]]{{صل}} به روزها و روزگاری می‌اندیشد که مشعل فروزان حیاتش خاموش می‌شود، اما [[امت]] باید راه را ادامۀ دهند. در سخنی که به "[[حدیث سفینه]]" [[معروف]] است، می‌‌فرماید: {{متن حدیث|مَثَلُ أَهلِ بَیتِی فیکم مَثلُ سَفِینَةِ نُوحٍ}}؛ مَن رَکبَها نَجَا، وَمَن تَخَلفَ عَنها هَلَک؛ مَثَل اهل بیتم در میان شما، همچون [[کشتی نوح]] است هر کس به آن در آید، [[نجات]] یابد و هر کس از آن بازماند، هلاک گردد»<ref>اهل البیت فی الکتاب و السنّه، ص ۸۷؛ ابن بابویه، محمد بن علی، کمال الدین، امالی طوسی، احتجاج طبرسی.</ref>. پس [[امت]] باید هشیار و بیدار باشد که تنها راه [[نجات]]، در آمدن به "سفینه" [[اهل بیت]]{{ع}} است و چنگ زدن به آموزه‌های آنان<ref>ر.ک: محمدی ری‌شهری، محمد، گزیدۀ دانشنامۀ امیرالمؤمنین، ص ۱۰۹.</ref>.  

*مراد از "سفینة [[نوح]]" همان [[کشتی]] مشهور [[حضرت نوح]]{{ع}} است<ref>ر.ک: فرهنگ شیعه، ص ۲۲۶.</ref>. [[قرآن کریم]] فرموده است در زمان [[نوح]]{{ع}} طوفانی [[عظیم]] به پا شد و [[جهان]] را [[آب]] فرا گرفت و تنها کسانی [[جان]] به در بردند که به او [[ایمان]] آوردند و در [[کشتی]] نشستند<ref>سورۀ هود، آیات ۴۸ـ ۳۲.</ref>. در [[طوفان نوح]]، هرکس از [[مؤمنان]] و نیز از حیوانات که سوار [[کشتی نوح]] شدند از آن [[طوفان]] عالمگیر که [[عذاب الهی]] بود [[نجات]] یافتند و هرکس که از آن جدا ماند حتّی پسر [[نوح]] [[غرق]] شد. [[کشتی نوح]]، سمبل [[نجات]] از گرداب‌ها و ایمنی در تلاطم طوفان‌هاست و گویا [[پیامبر]] از ورای حوادث، امواج مهلک و طوفان‌های سهمگین را می‌دید که [[امت اسلامی]] را دستخوش امواج و گرداب‌ها خواهد ساخت و بسیاری دچار این موج‌ها شده، [[غرق]] و [[گمراه]] خواهند گشت. بنابراین [[اهل بیت]] خویش را به عنوان [[کشتی]] نجات‌بخشی معرفی کرد تا [[امّت]] با تمسّک به [[ولایت]] و [[امامت]] آنان، تباه و [[گمراه]] نشوند<ref>ر.ک: محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۲۱۴.</ref>. اینکه [[پیامبر]]{{صل}} [[نجات]] پناهندگان به [[اهل بیت]]{{ع}} را قطعی دانسته است، نشان از [[عصمت]] آنان دارد<ref>ر.ک: فرهنگ شیعه، ص ۲۲۶.</ref>. این [[حدیث]] از بزرگترین منقبت‌های [[اهل بیت]] به شمار می‌رود که در [[کتب حدیث]] آمده است<ref>نفحات الازهار (خلاصۀ عبقات)، ج ۴، ص؟؟؛ احقاق الحق، ج ۸، ص ۲۶۹؛ مجلسی، محمد باقر، بحار الأنوار، ج ۲۳، ص ۱۲۰؛ اهل البیت فی الکتاب و السنّه، ص ۸۷.</ref>.<ref>ر.ک: محدثی، جواد، فرهنگ غدیر، ص۲۱۴.</ref>

این [[حدیث]] را همه علمای [[اسلام]] پذیرفته‌اند و [[محدثین]] [[ثقه]] با اسناد و طرق معتبر آن را [[روایت]] کرده‌اند<ref>اعیان الشیعة، ج۱، ص ۳۷۰ ـ ۳۷۱؛ دائرة المعارف تشیع‌، ج۶، ص۱۷۴.</ref>. [[شیعیان]] این [[حدیث]] را کنار [[احادیث غدیر]]، [[ثقلین]]، [[منزلت]] و مانند آن جای می‌دهند و از [[اخبار]] [[متواتر]] و قطعی می‌شمارند. بنابر [[اعتقاد]] [[شیعه]]، [[حدیث سفینه]]، [[گواهی]] می‌دهد [[پیامبر]]{{صل}} [[جانشینان]] خود را معرفی و تعیین کرده است<ref>ر.ک: شیعه در اسلام، ص۱۷۶.</ref>. [[پیامبر]]{{صل}} در این [[حدیث]] از [[شمار امامان]]{{ع}} سخن نگفته است؛ ولی در احادیثی دیگر، شمار آنان را [[دوازده نفر]] دانسته است<ref>ر.ک: فرهنگ شیعه، ص ۲۲۶.</ref>.